محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1797626746
قلب انسان مؤمن جایگاه رحمت الهی است - پایگاه اطلاع رسانی هیئات مذهبی وارث
واضح آرشیو وب فارسی:وارث: آیت الله صدیقی گفت: عقل انسان با لشکری که دارد همواره با جهل انسان در مصاف هستند، هوای نفس انسان با عقلانیت، با ایمان، با توحیدی که در باطن ما وجود دارد دائماً مقابله دارد.وارث: متن زیر مشروح جلسه اخیر درس اخلاق آیت الله صدیقی است که در ادامه می خوانید؛ «أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ» «أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ * بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیم * رَبِّ اشْرَحْ لی صَدْری * وَ یَسِّرْ لی أَمْریَ * وَ احْلُلْ عُقْدَهً مِنْ لِسانی * یَفْقَهُوا قَوْلی ».[۱] «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ العَالَمینَ وَ الصّلَاهُ عَلَی خَاتَمِ الْمُرْسَلِینَ طَبِیبِنا حَبیِبنَا شَفِیعِ ذُنوبِنَا أَبِی الْقَاسِمِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الْمَعْصُومِینَ سِیَّمَا الْحُجَّهُ بَقِیَّهِ اللهِ فِی الْعَالَمِینَ عَجَّلَ اللهُ فَرَجَهُ وَ رَزَقَنَا اللهُ صُحبَتَهُ وَ نُصْرَتَهُ وَ رِضَاهُ وَ رأفَتَهُ وَ اللَّعْنُ عَلَی أَعْدَائِهِمْ أَجْمَعِینَ ». «وَ اعْلَمُوا أَنَّ فیکُمْ رَسُولَ اللَّهِ لَوْ یُطیعُکُمْ فی کَثیرٍ مِنَ الْأَمْرِ لَعَنِتُّمْ وَ لکِنَّ اللَّهَ حَبَّبَ إِلَیْکُمُ الْإیمانَ وَ زَیَّنَهُ فی قُلُوبِکُمْ وَ کَرَّهَ إِلَیْکُمُ الْکُفْرَ وَ الْفُسُوقَ وَ الْعِصْیانَ أُولئِکَ هُمُ الرَّاشِدُونَ * فَضْلاً مِنَ اللَّهِ وَ نِعْمَهً وَ اللَّهُ عَلیمٌ حَکیمٌ * وَ إِنْ طائِفَتانِ مِنَ الْمُؤْمِنینَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَیْنَهُما فَإِنْ بَغَتْ إِحْداهُما عَلَی الْأُخْری فَقاتِلُوا الَّتی تَبْغی حَتَّی تَفی ءَ إِلی أَمْرِ اللَّهِ فَإِنْ فاءَتْ فَأَصْلِحُوا بَیْنَهُما».[۲] مصاف نفس انسان با ایمان در این آیات مبارکات، خداوند عزیز به اسراری از خلقت مؤمن اشاره فرموده و پرده برداشته است که فقط ظاهر مؤمن را نبینید که نماز می خواند و شهادتین را به زبان جاری می کند بلکه این طور ببینید که در ظرف و کشور جان مؤمن پیروزی، ایمان است و شکست کفر و فسوق و عصیان. در این درگیری باطنی که فطرت با طبیعت، انسانیت با حیوانیت و سبوعیت و شیطنت دارد که مولای ما، حضرت ابا ابراهیم، موسی کاظم (علیه الصّلاه و السّلام) برای عقل جنود و لشکری را معرّفی فرموده اند و برای جهل نیز جنود و سپاهی را نشان کرده اند. عقل انسان با لشکری که دارد همواره با جهل انسان در مصاف هستند، هوای نفس انسان با عقلانیت، با ایمان، با توحیدی که در باطن ما وجود دارد دائماً مقابله دارد. از یک طرف شیطان و هوای نفس و طبیعت و غریزه است که ما را به گناه و عصیان می خوانند، به کفر مصطلح، به کفر لغوی می خوانند. تعبیر قرآن از کفر و کافر ما به اشخاصی که منکر خدا و نبوّت خاتم انبیاء و ضروریات دین هستند گفته می شود و ما به آن ها کافر می گوییم. قرآن کریم علاوه بر این که این ها را کافر می نامد، کسانی که نعمت نشناس یا نمک نشناس (قدر نشناس) هستند، نعمت الهی را به جا مصرف نمی کنند «لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزیدَنَّکُمْ وَ لَئِنْ کَفَرْتُمْ»[۳]، «کَفَرْتُمْ» در این جا به معنای این که کافر شدید و دست از دین برداشتید نیست، «لَئِنْ کَفَرْتُمْ» یعنی اگر ناسپاسی کردید، یعنی کسی که نعمت خدا را نمی بیند، انقلاب را با این همه آثار و انقلاب را نادیده می گیرد، چه بسا می گوید قبل از انقلاب وضع بهتر بود. این کفران نعمت است، این یک نوع کفر است. قلوب منحرف از ایمان این که در قرآن کریم در این آیه می فرماید: خدا قلب شما را نسبت به ایمان مجذوب قرار داد، قلب شما شوق پیدا کرد که نور ایمان را به درون خود راه بدهد، در را باز کردیم تا ایمان در دل شما مستقر شد ولی خدا درِ دل بعضی از افراد را بست «خَتَمَ اللَّهُ عَلی قُلُوبِهِمْ وَ عَلی سَمْعِهِمْ وَ عَلی أَبْصارِهِمْ غِشاوَهٌ»[۴] در اثر کفران نعمت یا انجام بعضی از گناهان، خدای متعال نور هدایت را در وجود بعضی از اشخاص خاموش می کند، ایمان در دل این شخص نابود می شود. قلوب مجذوب ایمان امّا کسی که مؤمن است خدا درِ دل او را باز گذاشته است، آن را لاک و مهر و قفل نکرده است، دل برای ملائکه باز است، دل برای ورود امام زمان (عجّل الله فرجه) و اجداد طاهرین او باز است، دل برای پیغمبر خدا آمادگی دارد. دل، مرکز تجلّی اسماء حسنای خداوند منّان است که مجموعه ی این اعتقادات پاک، مجموعه ی آنچه لوازم ایمان به خدا است نور است و خدا درِ دل مؤمن را باز کرده و این نور عالم تاب نبوّت، نور پر فروغ قرآن کریم، نور غیب و شهود امیر المؤمنین (علیه السّلام)، سرّ الانبیاء و ائمّه ی اطهار (علیهم السّلام) چون پنجره بلورین بوده حجاب نور نیست، نور می تابد، از شیشه می تابد، از روزنه ها می تابد. قلب انسان مؤمن جایگاه رحمت الهی است قلب شما مرکز رفت و آمد ملائکه است، مرکز نزول اجلال نور پیغمبر و حضرات معصومین است. شما امامان را در دل خود قرار دادید. قلب شما خانه ی خدا و رسول خدا و ائمّه ی اطهار (علیهم الصّلاه و السّلام) است و چون جایگاه پیامبر و ائمّه قرار گرفته است شیطان نمی تواند دور پیغمبر بگردد. عدم دسترسی شیطان به بندگان مخلَص در قرآن کریم جنگ شیطان با بنی آدم را مجسّم کرده و حرف های شیطان را منعکس فرموده است. شیطان گفته: «لَأُغْوِیَنَّهُمْ أَجْمَعینَ * إِلاَّ عِبادَکَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصینَ»[۵] دست شیطان باز است و به همه ی بنی آدم دسترسی دارد امّا خدای متعال یک گروه را از قول خود شیطان استثناء کرده است و آن عباد مخلَص پروردگار متعال است. کسانی که مخلَص هستند چنان نور شدیدی دارند و فوران ایمان آن ها قوی است، شیاطین به حریم آن ها راه ندارد. آن ها آن قدر قوّت و قدرت دارند که شیطان نمی تواند به آن ها نزدیک بشود، رذائل اخلاقی نمی تواند به آن ها نزدیک بشود. مرحوم کلینی در کافی شریف از قول حضرت موسی بن جعفر (علیه السّلام) نقل می کند که این دو گروه و دو لشکر جهل و کفر از آغاز خلقت با هم در جنگ بوده اند: «الَّذینَ آمَنُوا یُقاتِلُونَ فی سَبیلِ اللَّهِ وَ الَّذینَ کَفَرُوا یُقاتِلُونَ فی سَبیلِ الطَّاغُوتِ»[۶] مؤمن در راه خدا می جنگد، کافر هم در راه طاغوت می جنگد، این جنگ همیشه در تاریخ برقرار است، هم در بیرون برقرار است و هم در درون برقرار است. دل مؤمن همرنگ کفر نمی شود خدای متعال به مؤمن نصرت رسانده و ایمان را غالب کرده است. وقتی ایمان غالب شد، لشکر عقل در آن دل مستقر است، قهراً لشکر جهل مغلوب و مطرود است و به این دل راه پیدا نمی کند. لذا خدا فرمود: «کَرَّهَ إِلَیْکُمُ الْکُفْرَ وَ الْفُسُوقَ وَ الْعِصْیانَ»[۷] این ها مطرود هستند، دل شما پذیرای این ها نیست، اصلاً نمی پذیرد. دل مؤمن نسبت به کفر، نسبت به فسق، نسبت به عصیان دافعه دارد، او بیگانه است، نمی تواند با کافر و فاسق و عاصی دوستی کند. همان گونه که با عصیان و کفر و فسق مقابله می کند، هر جا که کفر باشد که کافر است، هر جا فسق باشد که فاسق است، هر جا عصیان باشد که عاصی است دل مؤمن آن جا همخوانی ندارد. نفرت از بدی ها و تمایل به خوبی ها فطری است برائت، تبرّی لازمه ی تکوینی وجود مؤمن است. مؤمن از کافر نفرت دارد نه این که تلقین کند که ما نباید با کافر رابطه داشته باشیم. حکم سیاسی است ولی عمیق تر از حکم سیاسی است، مسئله ی وجود است، مسئله ی نور و ظلمت است، ظلم و عدل است، مقابل هم هستند، با هم سازش ندارند. معروف، برای مؤمن شناخته شده است. نماز معروف است، حج معروف است، جهاد معروف است، احسان معروف است، صله ی رحم معروف است، مهربانی و خوش اخلاقی معروف است، دستگیری از فقرا معروف است، رسیدگی به پدر و مادر معروف است. آن چنان فطرت ها این فضائل اخلاقی را خوب می شناسند که از خود می دانند. لذا شما پیش مؤمن از جوانی تعریف کنید و بگویید پدر یا مادر پیری دارد که شب و روز مواظب پدر و مادر خود است، شما هیچ کسی را پیدا نمی کنید که بگوید عجب انسان نادانی است. می گویند چه انسان خوبی است. چرا؟ چون شناخته شده است، این کار، کار خوبی است. یا مدافعین حرم، کسانی که در جوانی خود، در عنفوان ازدواج، همسر جوان خود را می گذارند، تنها فرزند به دنیا آمده را رها می کند و به جبهه های جنگ می رود، فطرت های انسانی چه می گویند؟ آیا نمی گویند این انسان، با گذشت و ایثارگر است؟ می گویند او چه انسان فوق العاده ای است، توانسته است همسر و فرزند و دنیا بگذرد! این ها مسائلی نیستند که کسی تلقین کند و تحت تأثیر تلقین کسی طوفانی بشود و تصمیمی بگیرد، این ها در وجود انسان است، کسی که مؤمن است خدا این نور را در سویدای دل انسان قرار داده است و کسی که مؤمن نیست، آن سه گروه کفر و فسوق عصیان در دل آن ها جای دارد، یعنی ایمان در دل آن ها سو ندارد، نور ندارد. نور ایمان، عنایت الهی است در تاریکی است که دزد و دشمن می آید. کفر دزد است، دزد سرمایه ی آخرت! فسق غارتگر سرمایه ی آخرت است، عصیان، قفل درِ بهشت است، مانع می شود انسان به آن جا برود. این ها در تاریکی می آیند امّا اگر نور ایمان، آفتاب ایمان در دل کسی بتابد آن ها دیگر جرأت نمی کنند وارد این دل بشوند و این فردی که سرمایه ی ایمان دارد، گنج ایمان دارد، ایمان در قلب او تزیین شده است، نقاشی خدا است، نقشه ی عرش الهی در این دل وجود دارد که عرش الهی بر چهار پایه است«سُبْحَانَ اللَّهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ اللَّهُ أَکْبَرُ» خدا نقاشی کرده و این چهار رمز را در دل مؤمن قرار داده است. این همان سرّ و رازی است که پروردگار متعال در این آیه برای مؤمنین بازگو کرده است تا بدانند ایمان، موهبت الهی است، عطیه و بخشش خدا است. اگر مؤمن هستیم بر خدا منّت نگذاریم، سپاسگزار خدا باشیم، بدانیم که ایمان، سرمایه ای است که خدا آن را به ما داده است نه این که ما بدون عنایت خدا می توانستیم از این سرمایه بهره مند باشیم و اگر ما کفر نداریم، اگر فاسق نشدیم، اگر گرفتار عصیان، طغیان، چموشی، گردن کشی در برابر خدا نیستیم، به معصیت افتخار نمی کنیم، اطراف گناه نمی گردیم هنر ما نیست، ایمان، سلاح مبارزه با کفر و فسق و عصیان «کَرَّهَ إِلَیْکُمُ الْکُفْرَ وَ الْفُسُوقَ وَ الْعِصْیانَ»، این دست خدا است، خدا حمایت کرد و وجود شما را از این بدی ها مطرود کرد، وجود شما را دارای دافعه قرار داد. همان گونه که موجودات برای حفاظت خود، صیانت از حیات خود به طور طبیعی از طرف خدا مجهّز هستند، مثلاً بعضی از حیوانات چنگال قوی دارند مثل شاهین، بعضی از حیوانات پنجه ی قوی دارند، بعضی از حیوانات دندان کشنده ای دارند. این ها برای حفظ حیات آن ها است لذا دشمن را با این ابزار طرد می کنند. خدای متعال مؤمن را به ایمان مجهّز کرده است که با این اسلحه هم کفر را دور می کند، هم فسق و هم عصیان را. این در دل و وجود مؤمن است نه این که در ذهن او باشد. ذهن، جای علم است امّا قلب جای ایمان و نور است، جای محبّت است، جای عشق است، انسان با دل خود عاشق می شود، با فکر خود عاشق نمی شود، گاهی فکر انسان را از عشق به چیزی منع می کند امّا دل در اختیار فکر نیست، دل برای خود قانونی دارد، دل سازمان جدایی است. تصرّف خدا باعث جایگیری ایمان در دل می شود مؤمنی که تعقّل دارد صرف عقلانیت او نیست، خدا در دل او تصرّف کرده و مهر به امیر المؤمنین (علیه السّلام)، عشق به امام زمان (عجّل الله فرجه)، سوز دل نسبت به امام حسین (علیه السّلام) را قرار داده است. شکر نعمت های خدادادی ما باید همیشه برای این نعمت های خدادادی شکر کنیم. برای نعمت امنیت، به نعمت انقلاب و به نعمت ایمان که ما مؤمن هستیم، شکر کنیم که خدا دم به دم به ما ایمان می دهد. اگر خدای متعال یک لحظه آفتاب ایمان را گرفتار افول و غروب کند ما هم مثل آدم هایی که عاقبت به شر شدند، مؤمن بودند و یک مرتبه کافر شدند، ما هم عاقبت به شر می شویم. خیلی افراد انقلابی بودند ولی انقلابی نماندند، خیلی افراد جبهه ای بودند ولی جبهه ای نماندند. خیلی افراد مهر امیر المؤمنین (علیه السّلام)و عشق ائمّه (علیهم السّلام) را داشتند، به مجالس می آمدند، روضه می گرفتند امّا یک مرتبه همه ی توفیقات از آن ها گرفته شد. هم ایمان و لازمه ی ایمان، کشش به سوی امیر المؤمنین و ائمّه ی هدی (علیهم السّلام) و عشق به پیغمبر خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم) و قرآن و تدارک عالم آخرت و زندگی ابدی و نعمتی خدادادی است و هم این که انسان می ترسد از این که غیبتی در زندگی او واقع بشود، دروغی گفته شود. احوال علما در مواجهه با گناه مرحوم میرزا جواد ملکی تبریزی، استاد حضرت امام (رضوان الله تعالی علیه) که عارف سالک الی الله و جزء موفّقین روزگار است، شخصی در محضر ایشان غیبتی را شروع کرده بود و بدگویی کسی را می کرد. می گویند بی اختیار رنگ ایشان مثل گچ شده بود. مثل آدمی که گرگ ندیده و یک دفعه گرگ ببیند، یک مرتبه مار یا اژدها به او حمله کند چه حالی پیدا می کند؟ آقا میرزا جواد چنین حالتی پیدا کرده بود، مرتعش شده بود، رنگش پریده بود. وقتی این حالت برای او پیش آمده بود. به طرف گفته بود: تو برای من یک سال مشکل درست کردی. به این می گویند: «کَرَّهَ إِلَیْکُمُ الْکُفْرَ وَ الْفُسُوقَ وَ الْعِصْیانَ» اصلاً وجود سازش ندارد، با گناه سازگاری ندارد. گناه مانند میکروب است، اگر انسان سالم دچار میکروب بشود تب می کند، می لرزد، مشکل و درد پیدا می کند. وقتی بیماری عارض می شود آدم سالم عکس العمل دارد. دل سالمی که ایمان دارد با میکروب گناه، با فسق و عصیان ناسازگاری دارد، وقتی وارد شد رنگش تغییر می کند، بر خود می لرزد، بی خوابی می کشد و همواره اضطراب دارد که مبادا بخشیده نشود. این محبوبیت ایمان و مکروهیت کفر، همه از نعمت های بی بدیل پروردگار منّان است. امام راحل (رضوان الله تعالی علیه) که این ایّام، ایّام تجدید خاطره ی امام و انقلاب امام و حماسه ی مردم به پا خاسته ی شهید داده ی ولایتمدار ایران است، خدا در وجود امام از این موهبت های الهی به وفور قرار داده بود. اثرات تابش نور یقین بر قلب انسان شنیدید، شاید در همین محفل هم شنیده باشید که در اصول شریف کافی، مرحوم کلینی (رضوان الله تعالی علیه) نقل می کند که وجود نازنین پیغمبر خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم) نماز صبح را به جماعت خواندند، برگشتند و جوان دلشده و رنگ پریده را دیدند که بسیار خود باخته بود. حضرت به او فرمودند: «کَیْفَ أَصْبَحْتَ؟»[۸] به حضرت فرمود: در حال یقین هستم، «أَصْبَحْتُ یَا رَسُولَ اللَّهِ مُوقِناً». حضرت فرمودند: هر ادّعایی دلیل و شاهد لازم دارد، شاهد این که شما اهل یقین هستید چیست؟ عرض کرد: شاهد من این است که دیگر شب ها نمی توانم بخوابم. یا رسول الله، من آن چنان به جهنّم یقین دارم که گویا صدای شراره های آتش جهنّم در بیخ گوش من شنیده می شود و چنان به بهشت یقین دارم که گویا بهشتیان را متنعّم در بهشت می بینم. بعد از اظهار این که این یقین من را بی خواب کرده، سرگردان و بی قرار و بی دل کرده است و این که پشت پرده ی غیب را می بینم، وقتی این را گفت، عرضه داشت: یا رسول الله، اگر شما به من اجازه بدهید من عرض می کنم در محضر شما چه کسانی اهل جهنّم هستند و چه کسانی اهل بهشت. حضرت رسول الله (صلّی الله علیه و آله و سلّم) فرمودند: «هَذَا عَبْدٌ نَوَّرَ اللَّهُ قَلْبَهُ بِالْإِیمَانِ»، او بنده ای است که خدا قلب او را به ایمان منوّر کرده است، همین آیه ی «حَبَّبَ إِلَیْکُمُ الْإیمانَ»[۹] یعنی «هَذَا عَبْدٌ نَوَّرَ اللَّهُ قَلْبَهُ بِالْإِیمَانِ»، خدا دل او را با چراغ ایمان فروغ و روشنی داده است. وقتی پیغمبر اعظم (صلّی الله علیه و آله و سلّم) او و ایمان و یقین او را تأیید کرد، عرضه کرد: یا رسول الله، من از شما درخواستی دارم. حضرت فرمودند: درخواست تو چیست؟ عرض کرد: دعا کنید خدا شرب شهادت را به کام من هم بریزد، من با شهادت از دنیا بروم. پیغمبر اکرم (صلّی الله علیه و آله و سلّم) در حقّ او دعا کردند و این جوان در یکی از جنگ های بعدی جزء شهدایی بود که در رکاب پیغمبر (صلّی الله علیه و آله و سلّم) در خون خود غلتید. این تجسّم «حَبَّبَ إِلَیْکُمُ الْإیمانَ وَ زَیَّنَهُ فی قُلُوبِکُمْ وَ کَرَّهَ إِلَیْکُمُ الْکُفْرَ وَ الْفُسُوقَ وَ الْعِصْیانَ» است. از اثرات یقین به خدا وجود امام باقر (علیه السّلام) نقل می کنند: به پیغمبر خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم) عرضه داشتند، حضرت عیسی بن مریم (علیه السّلام) بر روی آب راه می رفتند و پای ایشان داخل آب فرو نمی رفت و مثل راه رفتن در خشکی روی آب نیز راه می رفتند. حضرت فرمودند: «لَوْ زَادَ یَقِینُهُ»[۱۰] اگر یقین او اضافه بود در هوا هم راه می رفت. این یقین قلبی همان اکسیری است که خدای متعال در وجود آدم قرار می دهد، هر چقدر قوی تر بشود، رابطه ی انسان با کسانی که غریزی زندگی می کنند فرق می کنند. نمونه هایی از اهل یقین اگر پیغمبر حارثه بن زید را در آن حال می بیند و او عرضه می دارد که علامت یقین من این است که شب ها نمی توانم بخوابم، (خواب هرگز نکند آن که دلش بیدار است) امام هم این طور بود، امام شب ها خواب نداشت. نماز شب امام در تمام طول عمر ایشان برقرار بود، امام دو ساعت مانده به صبح بیدار می شد و هم نماز شب داشت و هم گریه ی سحر داشت. گریه های جانسوز داشت، مثل صعقه های جدّ خود، امیر المؤمنین (علیه السّلام) بود. چون اهل یقین بود، خدا در وجود او تجلّی کرده بود، ایمان را در دل او مستقر کرده بود لذا امام از هیچ قدرتی حساب نمی برد. یقین رزمندگان جوان ایران در دفاع مقدّس رزمندگان ما با چه جرأتی به جنگ جهانی مبادرت کردند؟ یک بسیجی کم سن و سال می رود و با قدرت بزرگ عالم می جنگد، جنگ هشت ساله ی ما جنگ ایران و عراق نبود، جنگ ایران و آمریکا بود، جنگ ایران و شوروی بود، جنگ ایران و انگلیس بود، جنگ ایران و آلمان بود، جنگ ایران و فرانسه بود، جنگ ایران و همه ی کشورهای عربی منهای سوریه و لیبی بود! همه ی دنیا با ما می جنگیدند. چرا رزمندگان ما نمی ترسیدند؟ یقین بود، آن ها همگی مانند حارثه بن زید شده بودند. دل های آن ها چشمه ی ایمان و عشق به خدا بود و شهادت را برای خود سعادت می دانستند و باور کرده بودند که خدا آن ها را دعوت کرده و آن ها به دعوت خدا لبّیک گفته اند و این یقین و ایمان بود که مملکت را در برابر دنیا پیروز کرد. نظر امام خمینی (رضوان الله علیه) در مورد رابطه با آمریکا امام (رضوان الله تعالی علیه) می فرمودند: رابطه بین ایران و آمریکا، رابطه بین غارتگر و غارت شده است، رابطه ی بین مظلوم و ظالم است، رابطه ی بین میش و گرگ است. بعد فرمودند: ما آمریکا را زیر پا له می کنیم! ایشان با چه پشتوانه ای چنین جمله ای را می گفتند؟ آیا امام بلوف می زد؟ امام فقیه و حکیم و مفسّر و متکلّم و محقّق بود، امام اهل سحر بود، اهل ضجّه و انابه در شب بود، امام اهل بلوف زدن نبود، بنابراین می گفت: ما آمریکا را زیر پا له می کنیم. خداوند پشتیبان انسان با ایمان است وقتی ایمان در وجود انسان مستقر بشود انسان حماسی می شود، شجاع و نترس می شود و در برابر قدرت ها کرنش نمی کند چون خدا پشتوانه ی او است. آن ها چه کسی را دارند؟ قدرت مطلقه با ما است، آن ها کسی را ندارند. این شعارها و تهدیدهایی که امروز آمریکا علیه ما به کار می برد، این تازه کار بی تجربه ی بد سابقه رجز می خواند علامت شجاعت او نیست بلکه علامت ترس او است، او دیده، او سیلی خورده است. دست قدرت خدا در واقعه ی طبس امام که فرمودند: ما آمریکا را زیر پا له می کنیم، مگر این کار را انجام نداد؟ آیا واقعاً در جریان طبس، آمریکا زیر پا له نشد؟! این قدرت اتمی و علمی برجسته در دنیا که همه ی امور خود را رصد می کنند و بهترین اخترشناسان و هواشناسان را در اختیار دارند، تلسکوپ ها و میکروسکوپ ها را دارند و ارتش جهنّمی آن ها با روانشناس ها و جامعه شناس ها و سیاسیون با هم برنامه ریزی می کنند، چطور نتوانستند طوفان را در طبس پیش بینی کنند؟! چطور بدون هیچ سربازی آمریکا در عملیات خود شکست خورد؟ ایمان امام بود که آمریکا را زیر پا له کرد. دعوت به تقویت ایمان به خدا بیایید اهل ایمان باشیم، بیایید از گناه، از فسق، از عصیان، از کفر پرهیز کنیم که اگر به خدا نزدیک بشویم به قدرت و عزّت نزدیک شدیم، به پاکی نزدیک شدیم ولی وقتی از خدا دور می شویم از همه ی این ارزش ها دور می شویم آن وقت تبدیل می شویم به موجودات ترسو و زبون و چاپلوس تبدیل می شویم که در برابر شیاطین و شرق و غرب تسلیم می شویم. ترس نه تنها مشکل را حل نمی کند بلکه مشکل را دو چندان می کند. اگر بخواهیم ترسو نباشیم باید در سنگر ایمان بنشینیم و دل ما با اکسیر ایمان تحوّل پیدا کند. من بار دیگر این پیروزی ایمان و یقین را، پیروزی ناله و انابه های سحر را بر کفر شرق و غرب به امام زمان (عجّل الله فرجه) و ملّت عزیز تبریک و تهنیت عرض می کنم. [۱]– سوره ی طه، آیات ۲۵ تا ۲۸٫ [۲]– سوره ی حجرات، آیات ۷ تا ۹٫ [۳]– سوره ی ابراهیم، آیه ۷٫ [۴]– سوره ی بقره، آیه ۷٫ [۵]– سوره ی حجر، آیات ۳۹ و ۴۰٫ [۶]– سوره ی نساء، آیه ۷۶٫ [۷]– سوره ی حجرات، آیه ۷٫ [۸]– الکافی، ج ۲، ص ۵۳٫ [۹]– سوره ی حجرات، آیه ۷٫ [۱۰]– مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، ج ۱۱، ص ۱۹۸٫
چهارشنبه ، ۳خرداد۱۳۹۶
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: وارث]
[مشاهده در: www.vareth.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 32]
-
گوناگون
پربازدیدترینها