محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1797584210
چرا عده ای منکر ایمان ابوطالب می شوند؟
واضح آرشیو وب فارسی:فرهنگ نیوز:
نقدو بررسی ایمان ابوطالب از منظر مستشرقین:
چرا عده ای منکر ایمان ابوطالب می شوند؟ بر اساس فرازی از زیارت وارث که آمده است؛«اشهد انک کنت نورا فی الاصلاب الشامخه و الارحام المطهره» از منظر فقه تشیع، حضرات معصومين (ع) از نظر پدر و مادر در تمام زمان ها در اصلاب و ارحام پاک بوده اند.
گروه آیین و اندیشه فرهنگ نیوز؛شخصیت و نقش و جایگاه امیرالمومنین علی(ع) در شکوه و عظمت اسلام تا آنجایی است که هیچ مورخ و صاحب نظری نتوانسته آن را کتمان کند. روشن بودن ابعاد شخصیتی، سیره و حکومت حضرت علی(ع) باعث شده تا گروهی از صاحبان فرق متعصب و به پیروی از آنها برخی از محققین غربی و باصطلاح مستشرقین در نیای حضرت بخصوص پدر بزرگوارش حضرت ابوطالب شک و شبهه ایجاد کنند که از جمله این مسائل ایجاد تردید در ایمان و اسلام حضرت ابوطالب بن عبدالمطلب است. نوشتار پیش روی، به مناسبت سالروز وفات حضرت ابوطالب(ع)، ضمن محور قرار دادن این موضوع برای روشنگری به نقد و بررسی آرای برخی از مستشرقین در خصوص حضرت ابوطالب می پردازد.ایمان ابوطالب در آثار مستشرقان:ادوارد گیبون انگلیسی(1794 -1737 ) در فصل 50 کتاب خود تحت عنوان«نزول و سقوط امپرطواری روم» می نویسد: ابوطالب، شریف ترین عموهایش، چه در وطن و چه بیرون، چه در جنگ و چه در صلح، همواره راهنما و محافظ او [حضرت رسول(ص)] بوده است.[1] نویسنده در چند صفحه بعد می گوید؛ «حضرت ابوطالب به مردم گفت که به سخنان پیامبر اهمیت ندهند و همچنان بت های لات و عزی را بپرستند». گیبون در جایی دیگر می نویسد: در عین حال «فرزند عبدالله آن چنان محبوب رئیس مسن قبیله قریش بود که وی(ابوطالب) تا آخر، از برادرزاده اش در برابر حسادت ورزی های قریشیان که به فضائل بنی هاشم رشک می بردند، سرسختانه حمایت می کرد. همان گونه که مشاهده می شود، گیبون هیچ اشاره ای به ایمان ابوطالب ندارد و گویا دلیل و توجیه وی از حمایت ابوطالب نسبت به رسول خدا(ص) را قرابت ها و نسبت های خانوادگی می بیند و انگیزه های دینی را تاثیرگذار نمی داند.حال باید از آنها پرسید،مگر ابولهب ارتباط نزدیک نسبى با پیامبر(ص) نداشت؟ مگر ابولهب، عموى پیامبر نبود؟ چرا او بر اساس رابطه نسبى، برادرزاده خویش را یارى نکرد؟ نه تنها یارى نکرد، بلکه مانند مشرکان دیگر و بدتر از آنان، در صدد آزار و شکنجه پیامبر برآمد و موضع خصمانه در برابر دین توحیدى اتخاذ کرد و در برابر رسول خدا با تمام توان ایستاد، تا جایى که کلمات عقابآمیزى از سوى خدا در باره او و همسرش نازل شد.تامس کارلایل مورخ انگلیسی و نویسنده کتاب«درباره قهرمانان، قهرمان پرستی و عنصر قهرمانی در تاریخ» که در سال 1841 با موضوع پیامبر منتشر شده، مباحثی درباره حضرت ابوطالب دارد. از منظر وی« علی بن ابی طالب(ع) نخستین شخصیتی بود که در مجلسی که پیامبر (ص)ترتیب داد، از وی آشکارا حمایت کرد. وی تصریح می کند که پیامبر اکرم(ص) هرگز از دعوت و رسالت خویش عقب نشینی نکرد و البته جناب ابوطالب به آنانی که از مکه اسلام اورده بودند، پیشنهاد کرد که برای در امان ماندن از دسایس قریش به حبشه بروند.[2] آنچه از کلام کارلایل بر میاد این است که در بیانش بر تقدم فضل امیرالمومنین(ع) بر ابوطالب اشاره می کند و در ادامه از حمایت های ابوطالب سخن می راند، با این حال در بیان او نیز هیچ اشاره ای به ایمان و اسلام ابوطالب دیده نمی شود. اشتباه فاحش او در این است که هجرت برخی از مسلمانان به حبشه را به خواست و دستور ابوطالب می داند، در حالی که بر اساس گزارش های متقن این هجرت بر اساس خواست و دستور شخص پیامبر اکرم(ص) بوده است.تامس پاتریک هیوز که فرهنگ اصطلاحات اسلامی او در محافل غربی بسیار پرکابرد و مورد استفاده است درباره ایمان ابوطالب می نویسد: ابوطالب ایمان نیاورد اما مدت چهل سال دوست صمیمی و حامی وی بود.[3] ریونلد نیکولسن در کتاب خود تحت عنوان تاریخ ادبی اعراب از نقش مدافع ابوطالب نسبت به پیامبر(ص) سخن می گوید.[4] سرتامس آرنولد در کتابش تحت عنوان تبلیغ اسلام می گوید: وقتی جناب ابوطالب استقامت و اصرار حضرت رسول اکرم(ص) را دید، اظهار داشت که به خدا قسم هرگز تو را به دشمنانت واگذار نخواهم کرد.[5]او نیز درباره ایمان ابوطالب سخنی نمی گوید.از دیگر مستشرقان که در دشمنی با اسلام معروف هستند؛ نظیر هنری لامنس عرب شناس اسلام ستیز و کشیش بلژیکی در کتابش با عنوان اعتقادات و نهادهای اسلامی[6]، ونسینک در کتاب عقاید مسلمین؛پیدایش تطور تاریخی، دوایت دونالدسن در کتاب دین شیعه: تاریخچه اسلام در ایران و عراق[7] و برخی دیگر از منابع مغرض غربی، نسبت های ناروای در حق اسلام، رسول خدا(ص) و کسانی چون ابوطالب بیان می دارند. همچنین، ویل دورانت در جلد چهارم تاریخ و تمدن و ویلیام مونتگمری وات اسلام شناس مشهور بریتانی نیز به ایمان ابوطالب اشاره نمی کنند ولی از حمایت های حضرت ابوطالب سخن می گویند.نقد و بررسی:از بررسی مباحث فوق که بیشتر آنها با نگاهی مدخل وار به زندگی حضرت ابوطالب پرداخته اند، به دست می آید که دیدگاه های غالب مستشرقان درباره حضرت ابوطالب تقریبا ثابت بوده است. همگی آنها اتفاق نظر دارند که آن جناب از حامیان بزرگ پیامبر اسلام(ص) بودند و دیگر این که به گفته خودشان آن حضرت هرگز دین اسلام را نپذیرفتند. میان آنچه مستشرقان گفته اند و آنچه شیعیان بدان اعتقاد دارند، محل نزاع همان بحث اسلام آوردن جناب ابوطالب می باشد که علت حمایت آن جناب از پیامبر(ص) را روشن می سازد یعنی تمایز میان انگیزه دینی با انگیزه خانوادگی یا قبیلگی. یعنی حمایت ابوطالب از پیامبر اسلام(ص) در وهله اول با انگیزه دینی و حمایت از رسول خدا(ص) می باشد نه آنچه که برخی از غربی تحت عناوین نژادی و یا قبیلگی مطرح می سازند.ایمان ابوطالب از منظر علمای شیعه:در نقد نظرات فوق باید گفت، در باره ایمان حضرت ابوطالب کتابهاى مستقلى نوشته شده و علماى بزرگ عامه و خاصه نیز این موضوع را مورد توجه قرار داده، و به طور مبسوط از آن بحث نمودهاند و بدون اغراق صدها حدیث و نظرهاى مثبت در ایمان آن حضرت در منابع اسلامى ثبت و ضبط است؛ چنان که علامه مجلسى(ره) بیش از یکصد و پانزده صفحه، و با بیان هشتاد و پنج حدیث در این مورد، این مسئله مسلّم تاریخى را مورد امعاننظر قرار داده، و دیدگاهها و منابع بزرگ اهل سنت را نیز نقل نموده است.[8] همچنین صاحب الغدیر در جلد هفتم و هشتم کتابش، صدها حدیث را از منابع معتبر (شیعه و سنى)، همراه با اعترافات محققین و مورخین آنان نقل نموده، و در بیش از یکصد و ده صفحه به تحقیق این مطالب پرداخته است و با آن آگاهى و اشراف محققانه خود، از شخصیت مظلوم تاریخ، ابوطالب، دفاع نموده است.[9]ایمان ابوطالب از منظر علمای اهل سنت: از سوی دیگر، علما و اندیشمندان و محققان اهل «سنت» نیز کم و بیش و به طور پراکنده در کتابهاى خود به ایمان حضرت «ابوطالب» اشاره نموده اند. در این میان، ابن ابى الحدید، بیش از دیگران به این موضوع پرداخته و احادیثی را مطرح ساخته است. ابن ابىالحدید معتزلى مىگوید: با اسناد بسیارى، برخى از عباس بن عبدالمطلب و بعضى از ابوبکر بن ابى قحافه، نقل کردهاند که: ابوطالب رحلت نکرد، مگر این که گفت: «لا اله الا الله، محمد (ص) رسول الله»[10]اشعار ابوطالب گواه وحدانیت:بعد دیگر موضوع، اشعار و سرودههاى حضرت ابوطالب است که، کاملا بر ایمان و اخلاصش گواهى مىدهد که به قسمتى از آنها مىپردازیم: «اشخاص شریف و فهمیده بدانند که محمد(ص) بسان موسى و عیسى، پیامبر، و بسان آنها راهنما است و هر فردى از پیامبران به امر پروردگار، منصب هدایت را به عهده مىگیرد؛ شما اوصاف او را در کتابهاى آسمانى با کمال درستى مىخوانید، و این گفتار صحیح است و رجم به غیب نیست ... ».[11]ایمان ابوطالب در کلام معصومین:امام مهمتر از همه اینها، کلام و سیره معصومین نسبت به حضرت ابوطالب می باشد که امیرالمومنین علی بن ابیطالب(ع) بر ایمان پدر بزرگوار خود تاکید می کنند، و ابوطالب همواره از سوی رسول خدا(ص) با عظمت یاد می شوند. از امام باقر(ع) درباره ایمان ابوطالب سؤال شد، حضرت فرمود: «اگر ایمان ابوطالب در کفه ترازویى قرار گیرد و ایمان این خَلْق در کفه دیگر نهاده شود، ایمان او برتر خواهد بود»[12]. همچنین امام صادق(ع) فرمود: هنگامى که مادر امیرالمؤمنین، على (ع)، تولد رسول خدا را به همسرش ابوطالب مژده داد، او نیز متقابلا فرمود: من هم به تو مژده مىدهم که بعد از سى سال دیگر تو همانند او را که فقط پیامبر نخواهد بود، به دنیا مىآورى.در حدیث دیگرى آمده: «تتعجبین من هذا انک تحبلین و تلدین بوصیّه و وزیره»؛ یعنى تو نیز «وصى» و «وزیر» او را به دنیا مىآوری.[13] از این روایات استفاده مىشود که حضرت ابوطالب پیش از تولد رسول خدا به رسالت وى ایمان داشته است و از فاصله زمانى او با وصیش باخبر بوده، و بدینگونه امامت فرزندش را نیز تأیید نموده است.در کنار ادله های فوق می توان نگاه اعتقادی تشیع را نیز در این خصوص مطرح ساخت. بر اساس فرازی از زیارت وارث که آمده است؛«اشهد انک کنت نورا فی الاصلاب الشامخه و الارحام المطهره» از منظر فقه تشیع، حضرات معصومين (ع) از نظر پدر و مادر در تمام زمانها در«اصلاب»و«ارحام»پاك بوده اند،يعنى ابا و اجداد ائمه معصومین همواره در مسیر توحیدی و بر آیین ابراهیم و اسماعیل بوده اند و از طرف پدر و مادر ههیشه پاک و مطهر هستند. بر این اساس، علی بن ابیطالب(ع) از جهت پدر و مادر تا حضرت«عبد المطلب»با پيامبر خدا در يك شاخه قرار گرفته اند، از این رو، همه امتيازاتى را كه رسول خدا ص(ص) به لحاظ نسب داراست، «على (ع)نيز دارا مىباشد، بنابراين ، عبد الله» و ابوطالب هر دو از فرزندان عبدالمطلب هستند كه به ترتيب پدران رسول خدا و امير مؤمنان مىباشند از يك پدر و مادر به دنيا آمدهاند،و در فضائل«وراثتى»يكسان مىباشند.مستشرقین و گزینشی عمل کردن:حال سوال دیگری مطرح می شود و ان اینکه چرا بحث ایمان حضرت ابوطالب در منابع غربی و نگاه مستشرقان بازتاب نیافته است؟ در خصوص این مسئله می توان چند موضوع را مطرح ساخت اول نکته:ضعف منابع اولیه اسلام است که در دسترس غربی ها بوده است. جامعیت نداشتن منابع اسلامی در دسترس محققین غربی باعث شده تا انها در خصوص مسائل مختلف تاریخ اسلام قضاوت های ناقص و گاها اشتباه داشته باشند.این در حالی است که غربی ها تا قرن 16 میلادی و شکل گیری دولت صفوی در ایران شناختی از مکتب تشیع به معنای واقعی نداشتند و اگر کسانی هم قبل از این تاریخ اگاهی به تشیع داشتند مراد تشیع اسماعیلی بوده است.در چنین شرایطی تکیه مورخان غربی بر منابع سنی و در موضوع فرق که معمولا منابع سنی نگاه متعصبانه دارند، منبع طلاعاتی مستشرقان بوده است. یکی دیگر از عوامل تاثیر گذار در این خصوص، گزینشی عمل کردن مستشرقان در موضوعات مختلف است. که در خصوص ابوطالب نیز این رویه را پیش گرفتند و یا در مثال دیگر، در حالی که موضوع عاشورا یک امر و اتفاقی بسیار مشهور است، ولی مستشرقان چندان به جایگاه حضرت عباس(ع)، حضرت علی اکبر(ع) و یا ابعاد مختلف شخصیتی حربن یزید ریاحی و آن انقلاب درونیش که منجر به پیوستن در سپاه امام شد، نپرداختند.پی نوشت ها:[1] -Edward Gibbon, the decline and fall of the Roman Empire (1776-1787; 2 vols., Chicago, 1952), vol.2, ch.50, p.228.
[2] -Thomas Carlyle, on Heroes, Hero-worship, and the Heroic in History (London, 1841), Lecture 2: the Hero as Prophet, Mahomet: Islam, pp. 9-10. (from the Gutenberg.com).
[3] -Thomas Patrick Hughes, Dictionary of Islam (London, 1885; New Delhi, 1999), s.v. Abu Talib.
[4] -Reynold A. Nicholson, A Literary History of the Arabs (1907; Cambridge, 1930), P.148.
[5] -Thomas W.Arnold, The Preaching of Islam, 2 nd ed. (Londan, 1913), p.14.
[6] -H. Lammens, Islam: Beliefs and Institutions (1929; New Delhi; 1979), p.25.
[7] -Dwight M. Donaldson, The Shiite Religion: A History of Islam in Persia and IraqIrak [ ] (London, 1933), P. 15, N. 2
[8] - بحارالانوار، ج 35، ص 183 - 68
[9] - الغدیر جلد7 از صفحه 331 تا 413 پایان کتاب و همچنین در جلد 8 از صفحه1 تا 31
[10] - سیره صحیح پیامبر اسلام، ج2، ص 211، از معتزلى، شرح المنهج، ج 14، ص 71
[11] -مجمع البیان، ج7، ص 37؛ الحجة، ص 56 - 57، سیره ابن هشام، ج 1،ص 353 - 352 ؛مستدرک حاکم، ج2، ص 623
[12] - الدّرجات الرّفیعه، ص 49
[13] - بحارالانوار، ج 35، ص 77،ح 14؛ اصول کافى، ج 1،ص 452 ،ح 1 و 3
96/2/4 - 14:52 - 2017-4-24 14:52:39
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فرهنگ نیوز]
[مشاهده در: www.farhangnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها