محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1797661594
مردانی که ستاره نمایش زندگی شدند/ صحنه‌ای که به آتش کشیده شد
واضح آرشیو وب فارسی:مهر: تئاتر در جایی دیگر شکل گرفت
مردانی که ستاره نمایش زندگی شدند/ صحنه‌ای که به آتش کشیده شد
شناسهٔ خبر: 3882129 - شنبه ۲ بهمن ۱۳۹۵ - ۰۹:۲۲
هنر > تئاتر
.jwplayer{ display: inline-block; } سی و پنجمین جشنواره تئاترفجر آغاز شد اما این روزها در نقطه‌ای از تهران هنرمندان دیگری بر صحنه زندگی نقش آفرینی می‌کنند؛ آتش‌نشانانی که زیر آوار ماندند و آنهایی که در حال نجات آنها هستند. به گزارش خبرنگار مهر، پنجشنبه ۳۰ دی ماه تئاتر در نقطه ای از کلانشهر تهران شکل گرفت که کمتر کسی انتظار آن را داشت؛ تئاتری که نقش آفرینان آن بدون هیچ چشمداشتی، بدون هیچ قراردادی، بدون هیچ تبلیغی، بدون هیچ جوسازی و بدون توجه به گیشه های فروش بلیت و درآمدزایی، بزرگترین نقش خود را بر صحنه زندگی ایفا کردند.
حدود ساعت ۸ صبح روز پنجشنبه ۳۰ دی ماه نمایش شروع و صحنه به آتش کشیده می شود؛ صحنه ساختمان پلاسکو که انباری از لباس نمایش های مختلف روزانه مردمانی است که برخی فروشنده و برخی مصرف کنندگان آنها هستند. مخاطبان و شهروندان از اقشار مختلف جامعه همانند زمانی که بی توجه به قوانین تئاتر با تلفن های همراه خود در سالن های نمایش به فیلمبرداری و عکسبرداری مشغول می شوند و لذت می برند، این بار هم بی توجه به صحنه ای که در مقابل شان به آتش کشیده شده، از امکانات تلفن همراه خود بهره می برند و به دیگرانی که نیستند، حضورشان در این نمایش را به رخ می کشند.
نقش آفرینان وارد صحنه می شوند و چنان در نقش خود غرق اند که زندگی و حیات شان را به باد فراموشی می سپارند و به میان دود می روند؛ دودی که آتش به پا کرده نه دود ناشی از تجهیزات مه سازهای مصنوعی. ابزار این نقش آفرینان جرأت و شجاعت و از خودگذشتگی است و در ذهن شان به تنها چیزی که می اندیشند نجات دیگرانی است که در این صحنه گرفتار شده اند. این نمایش یکی از طولانی ترین نمایش هایی است که می توان نظاره گر آن بود، اثری که برای ببینندگان تنها تصویری از آتش و افرادی است که به درون شعله ها می روند و دود آتش چهره های شان را گریم می کند اما برای نقش آفرینان آن، چیزی فراتر از تصویر است؛ بازی بین مرگ و زندگی است، آن هم نه برای خود بلکه برای دیگری و دیگرانی که از غم نان، در آتشی که بر مال شان افتاده، گرفتار شده اند.
کدامیک از ما حاضر است با آتش دست و پنجه نرم کند؟ آن هم نه از برای حفظ جان خود یا نزدیکان مان، بلکه برای حفظ جان و مال افرادی که شاید حتی یکبار هم پیش از این در زندگی با آنها سلام و احوالپرسی هم نکرده ایم.
نقش آفرینان صحنه پلاسکو، هر کدام با آرزوها و تصاویری که در ذهن شان داشتند؛ آرزوی ازدواج با فردی که دوست اش داشتند؛ آرزوی دیدن فرزندان، آرزوی نشستن بر سر سفره هفت سین سال جدید، هر کدام با امیدها و نا امیدی هایی که داشتند، هر کدام با وابستگی ها و تمایلاتی که داشتند، هر کدام با شادی ها و غم هایی که داشتند، نقشی واحد را ایفا کردند و بر صحنه، بی وقفه درخشیدند. دقایقی مانده به ظهر روز پنجشنبه ۳۰ دی ماه، صحنه نمایش به آتش کشیده شده پلاسکو فروریخت و تعدادی از نقش آفرینان این صحنه از زندگی را به درون خود کشید و رها نکرد. حسرتی بالاتر از اینکه شاهد درخشش افرادی بر صحنه زندگی باشید ولی فرصت ایستادن و کف و هورا کشیدن برای آنها نصیب تان نشود؟
این حسرت بر صحنه ساختمان پلاسکو بر دل نشست. این حسرت زمانی که چشمان گریان مادران، همسران و نزدیکان آتش نشان ها و نقش آفرینان واقعی صحنه زندگی، در جستجوی شان بود و بغض های فشرده مادران و همسران در گلو نام عزیزشان را در هیاهوی آوار و دود و آتش صدا می کرد، بر دل حک شد. صحنه ساختمان پلاسکو به آتش کشیده شده، آوار شد، خاکستر شد ولی نمایش همچنان ادامه دارد و نقش آفرینان همچنان در صحنه اند. اما ما مخاطبان در این صحنه و با این نقش آفرینان چه کردیم؟ آیا تئاتر و سینما و هنر ما شرمنده است که تنها به ذکر تسلیتی و شمعی و عکسی بسنده می کند؟
جشنواره تئاتر فجر که به قولی ویترین تئاتر کشور است آغاز شد اما ویترین هنرنمایی بر صحنه زندگی در ساختمان پلاسکو رقم خورد؛ جایی که نه آمار و ارقام ارزش داشت و نه تعداد تماشاگران و نه بها و فروش بلیت. هدف از تئاتر تعالی بخشیدن به سطح فرهنگی جامعه است و تأثیرگذاری روی مخاطبان از اقشار مختلف جامعه. همیشه از هنرمندان تئاتر به عنوان بخشی از فرهیختگان جامعه نام برده می شود که با نوع نگاهی که به پیرامون خود دارند، آگاهی‌بخشی به مخاطب را از طریق آثار نمایشی که به صحنه می برند، برعهده می گیرند. اینکه آیا در جامعه تئاتری ایران همه هنرمندان چنین تأثیرگذاری بر اقشار مختلف اجتماعی دارند یا نه، پرسشی است که به طور حتم می توان با قاطعیت پاسخی منفی به آن داد. اما در صحنه ساختمان پلاسکو هنرمندانی فرهیخته نقش آفرینی کردند که تنها وقتی جان شان را نثار کردند، جامعه با نام شان آشنا شد و در زمان حیات خالصانه بر صحنه زندگی، درخشیدند؛ هر چند که صحنه ها از آتش بود و دود ...
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 76]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها