محبوبترینها
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1796319797
آنچه در مورد وایکینگ ها نمی دانستید
واضح آرشیو وب فارسی:برترین ها: مجله همشهری دانستنیها - احسان حاجیان: هر چه تاکنون در مورد لباس پوشیدن جنگجویان وایکینگ تصور می کردید، فراموش کنید. مطمئنا جنگجویان شمالی از کلاهخود استفاده می کردند، اما آیا کلاهخودشان شبیه آنچه در فیلم ها دیده ایم، شاخ داشت؟ در تصاویری که از زمان وایکینگ ها به جا مانده است، چنین کلاهخود هایی دیده نمی شود و تنها کلاهخودی که از زمان آن ها کشف شده است، شاخ ندارد.
نقاشان و تصویرگران، احتمالا در قرن نوزدهم میلادی، چنین کلاهخود هایی را در آثار خود خلق کرده اند. آن ها احتمالا از توصیفاتی که مورخان رومی و یونانی دوره باستان در مورد ساکنان شمالی اروپا کرده اند، الهام گرفته بودند.
1. واکینگ ها برای تفریح اسکی می کردند
ساکنان منطقه اسکاندیناوی، دست کم شش هزار سال پیش، ورزش اسکی را ابداع کردند (البته شاید روس های باستان قبل از آن ها این کار را کرده بودند). در زمان وایکینگ ها، اقوام «نورس»، اسکی را به عنوان روش مناسبی برای جابجایی و نوع محبوبی از تفریح می دانستند. آن ها حتی رب النوع اسکی داشتند و آن را ستایش می کردند.
2. اشراف زادگان وایکینگ ترجیح می دادند بور باشند
مردان مو سیاه وایکینگ، برای این که مطابق ایدئال های زیبایی شناسانه فرهنگ خود به نظر برسند، با صابون های قدرتمندی موهای خود را می شستند تا رنگش برود. در بعضی مناطق، رنگ ریش هایشان را هم می بردند. این احتمال وجود دارد که این کارها به وایکینگ ها کمک می کرد بر مشکل بزرگ تری غلبه کنند: شپش.
3. وایکینگ ها به خاطر بهداشت عالی شان معروف بودند
در کنار پارو زدن در قایق ها و بریدن سر دشمنان، مردان وایکینگ چه کارهای دیگری می کردند؟ در حفاری های مناطق باستانی متعلق به دوره وایکینگ ها وسایلی مانند: موچین، ریش تراش، شانه، گوش پاک کن از جنس استخوان و شاخ پیدا شده است. وایکینگ ها همچنین دست کم هفته ای یک بار، بسیار بیشتر از دیگر اروپاییان آن زمان، حمام می کردند و از آب تنی در چشمه های آب گرم لذت می بردند.
4. وایکینگ ها جنازه های خود را در قایق دفن می کردند
هیچ شکی وجود ندارد که وایکینگ ها عاشق قایق ها و کشتی هایشان بوده اند. به همین دلیل دفن شدن در کشتی یا قایق برای آن ها افتخار بسیار بزرگی بود. بر اساس اعتقادات آیین اقوام نورس، جنگجویان شجاع پس از مرگ، وارد زندگی سرشار از جشن و شادی و قلمرویی با شکوه می شدند و این طور تصور می شد که کشتی یا قایقی که در طول زندگی در خدمت آن ها بوده است، کمکشان می کند تا به مقصد نهایی خود برسند. بنابراین مردان و زنان برجسته به همراه جنگ افزارها، اشیای با ارزش و قیمتی و حتی بردگانشان در کشتی یا قایق دفن می شدند که این وسیله یا بعدا سوزانده می شد یا به خاک سپرده می شد.
5. وایکینگ ها در تجارت برده فعال بودند
بسیاری از وایکینگ ها از طریق تجارت برده، ثروتمند شدند. آن ها هنگام غارت مناطق تحت اختیار اقوام «آنگلو ساکسن»، «سلت» و «اسلاو»، مردان جوان و زنان را به بردگی می گرفتند. این افراد که «thrall» (بنده) نامیده می شدند، در بازارهای بزرگ برده فروشی در مناطق مختلف اروپا و خاورمیانه فروخته می شدند.
6. زنان وایکینگ دارای بعضی حقوق اولیه بودند
- دختران وایکینگ در دوازده سالگی ازدواج می کردند و زمانی که شوهرانشان به سفر های ماجراجویانه یا حملات غارتگرانه می رفتند، مسئولیت خانه را به عهده می گرفتند. با وجود این، آن ها از دیگر زنان هم عصرشان آزادی بیشتری داشتند. آن ها تا زمانی که به بردگی گرفته نمی شدند، می توانستند ارث ببرند، تقاضای طلاق کنند و اگر ازدواجشان پایان می یافت، مهریه خود را مطالبه کنند.
7. مردان وایکینگ بیشتر وقتشان را کشاورزی می کردند
- بیشتر مردان وایکینگ به جای شمشیر، داس در دست داشتند. بعضی از آن ها راهزنان بی عاطفه ای بودند که فقط برای غارت و آتش زدن روستاها سوار قایق هایشان می شدند، اما بیشترشان، دست کم در بخشی از سال، در صلح و صفا غلات می کاشتند. آن ها همچنین در مزرعه های کوچکشان و معمولا فقط به میزان مورد نیاز خانواده خود، گاو، بز، خوک و گوسفند پرورش می دادند.
8. وایکینگ ها هیچ وقت بخشی از یک گروه متحد نبودند
- وایکینگ ها به همکاری با هم اعتقادی نداشتند. در واقع، آن ها احتمالا حتی خود را وایکینگ نمی نامیدند؛ این واژه به تمام اقوام ساکن منطقه اسکاندیناوی که در سفرهای دریایی شرکت می کردند، گفته می شد. در زمان وایکینگ ها،منطقه ای که اکنون کشورهای دانمارک، نروژ و سوئد را تشکیل می دهد، محل زندگی قبیله های فراوانی بود که هر کدام توسط رئیس قبیله خود رهبری می شد. این اقوام در مواقعی که سرگرم غارت سواحل خارجی نبودند، با هم می جنگیدند.
۰۵ آبان ۱۳۹۵ - ۰۹:۵۵
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: برترین ها]
[مشاهده در: www.bartarinha.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 125]
-
سرگرمی
پربازدیدترینها