محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1797017977
لهستانی ها در ایران؛ فراریانی که نجات یافتند - مجله اینترنتی کمونه
واضح آرشیو وب فارسی:کمونه: ده ها هزار پناهجو از جنگ گریختند. آن ها از سواحل شرقی مدیترانه عبور کردند، سفری سخت که با خطرات فراوان همراه بود. اما آن ها به امنیتی که آنسوی دریا در انتظارشان بود امید داشتند. این داستان پناهجویان سوری نیست که از کشور جنگ زده شان می گریزند تا شاید مأمنی در اروپا بیابند، بلکه ماجرای فراموش شده هزاران نفر از مردم اروپای شرقی و بالکان است که در طول جنگ جهانی دوم در اردوگاه هایی در سراسر خاورمیانه - از جمله سوریه - اسکان یافتند. با به حرکت درآمدن ارابه های جنگی آلمان نازی و شوروی در اروپا، مردم بسیاری آواره شدند. در مناطقی که به اشغال فاشیست ها درآمدند، یهودیان و دیگر اقلیت ها به وحشیانه ترین حالت ممکن هدف حمله قرار گرفتند؛ اما به جز اقلیت ها، افراد بسیاری به دلیل حمایت از پارتیزان ها مورد حملات وحشیانه قرار گرفته و مجبور به ترک محل زندگی شان شدند. در میان این درگیری ها تنها راه فرار برای اروپاییان از سمت جنوب و شرق بود. بسیاری از کُروات ها که در خلیج دالماسی مستقر بودند به جزیرهٔ ویس واقع در دریای آدریاتیک گریختند؛ یونانیان ساکن جزایر دودکانس در دریای اژه به قبرس که توسط بریتانیا اداره می شد، پناه بردند. «سازمان امدادرسانی به پناهجویان در خاورمیانه» برنامه ای بود که در سال ۱۹۴۲ توسط بریتانیا و مقامات انگلیسی مستقر در قاهره راه اندازی شد تا به ۴۰ هزار نفر لهستانی، یونانی و یوگسلاو پناهجو یاری برساند. (در سال ۱۹۴۴ این برنامه در رده بندی «سازمان ملل» قرار گرفت که عنوان رسمی برای ائتلاف متفقین بود.) پناهجویان در اردوگاه هایی در مصر، جنوب فلسطین و سوریه مستقر شدند. طی دههٔ ۱۹۴۰ حلب، کلانشهری با قدمت تاریخی به مرکزی برای جذب مهاجران، تبعیدی ها و جاسوسان بدل شد. رادیوی PRI مطالعاتی راجع به این اردوگاه ها را در ماه آوریل منتشر کرد که نشان می دهد هزاران سازمان امدادرسانی بین المللی به یاری پناهجویان آمدند تا غذا و سرپناه برای پناهجویان فراهم سازند و صدها کودک پناهجو نیز آموزش تحصیلی ببینند. تحقیقات PRI شرایط اردوگاه ها را اینگونه توصیف می کند: پناهجویان تازه از راه رسیده پس از ثبت نام، مورد معاینهٔ کامل پزشکی قرار می گرفتند. آن ها به مراکز درمانی که معمولاً در یک خیمه و یا داخل یک ساختمان خالی از سکنه بنا شده بودند، منتقل می شدند. لباس ها و کفش هایشان را درآورده و خود را شست وشو می کردند تا جایی که مقامات مطمئن شوند آن ها پاکیزه اند. برخی از پناهجویان - برای مثال یونانیانی که در سال ۱۹۴۴ از جزایر دودکانس به حلب رسیدند - به طور روزمره مورد معاینه پزشکی قرار می گرفتند. پس از آنکه مقامات پزشکی از سلامتشان اطمینان می یافتند آن ها را به بخش های مختلف اردوگاه منتقل می کردند. محل زندگی پناهجویان به گروه های مختلف تقسیم می شد: خانواده ها، کودکان بی سرپرست، مردان و زنان مجرد. پس از استقرار در محل مورد نظر، اجازه می یافتند که هر از چندی تحت نظر مقامات اردوگاه به گردش بروند. پناهجویان اردوگاه حلب پس از چندین مایل پیاده روی تا شهر، به مغازه ها می رفتند تا مایحتاجشان را خریداری کنند، به سینما می رفتند و یا راهی پیدا می کردند تا از زندگی یکنواخت داخل اردوگاه تنوعی بیابند. اگرچه اردوگاه موسس ولز (Moses Wells) در مصر یک محوطهٔ ۱۰۰ هکتاری بود که در بیابان بنا شده بود و امکان پیاده روی تا شهر وجود نداشت اما پناهجویان چندین ساعت در روز را به آب تنی در دریای سرخ می پرداختند. شرایط سخت بود ولی فاجعه آمیز نبود. زمین بازی، ورزش و دیگر تفریحات برای اوقات فراغت فراهم بود. افرادی که به دنبال درآمد بودند می توانستند از مهارت هایشان استفاده کنند و حتی پیشه و مهارت جدید بیاموزند. غذا جیره بندی بود ولی پناهجویان می توانستند توشهٔ خود را از فروشگاه های محلی خریداری کنند. مقامات اردوگاه برای آن ها نمایش و سرگرمی های دیگر تدارک می دیدند. سیاست نیز معمولاً راه خود را به این اردوگاه ها پیدا می کرد. در اردوگاه الشط در صحرای مصر، یک واحد نظامی کمونیست یوگسلاو کنترل اردوگاه را در دست گرفته و افرادی که حاضر به پیوستن به این واحد نبودند را مورد آزار قرار داده و سعی کردند تا کودکان را با پروپاگاندای کمونیستی شست وشوی مغزی بدهند. کودکان از تحصیلات ابتدایی برخوردار بودند. در اکثر اردوگاه های خاورمیانه، کلاس های درس پر از دانش آموز بود ولی تعداد آموزگار اندک بود و امکانات کافی نیز در اختیار نداشتند. اما شرایط تمام اردوگاه ها یکسان نبود. برای مثال در نصیرات، یکی از پناهجویان که هنرمند بود تعداد زیادی نقاشی کشید و دیوارهای مهدکودک اردوگاه را با این نقاشی ها پوشاند تا فضای کلاس ها «رنگارنگ و شادی آفرین» باشند. افراد ثروتمند منطقه نیز اسباب بازی و عروسک به مهدکودک اهدا می کردند تا جایی که مقامات اردوگاه این مهدکودک را «با بسیاری از مهدکودک های آمریکا» مقایسه کردند. ایران نیز تحت همین برنامه، ده ها هزار لهستانی را که از چنگال نازی ها و اردوگاه های کار اجباری در شوروی گریخته بودند پناه داد. تخمین زده می شود که در فاصلهٔ سال های ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۱، حدود ۱۱۴ تا ۳۰۰ هزار لهستانی به سواحل دریای خزر در ایران پناه برده باشند که اکثر این تعداد رنجور و بیمار بودند. یک فیلم خبری آمریکایی از این دوره در دست است که یک اردوگاه پناهجویان لهستانی در شمال ایران را نشان می دهد؛ این اردوگاه توسط صلیب سرخ آمریکا تجهیز شده بود. لهستانی هایی که از جنگ گریخته بودند می توانستند زبان کشور خود و سنت هایشان را در «سرزمین کهن ایران» کماکان حفظ کنند و برای پیوستن به ارتش ضد فاشیست لهستان آموزش ببینند. برای بسیاری از لهستانی ها ایران مأمنی بود که آن ها را از ظلم و جور نازی ها و شوروی نجات می داد. میزبان آن ها با آغوشی باز به استقبالشان رفت. یک معلم لهستانی که در اصفهان مستقر شد از شرایط اینگونه یاد می کند: «ایرانیان مهمان نواز در اطراف اتوبوس ها حلقه زدند و به ما خوشآمد می گفتند و خرما، آجیل و انار به ما هدیه می دادند.» در نهایت با پایان جنگ بسیاری از پناهجویان اسکان یافته در ایران و دیگر مناطق خاورمیانه به کشورهای خود بازگشته و یا به سرزمین های دیگری مهاجرت کردند. اما خاطرهٔ مثبت آن ها از اقامت در خاورمیانه اکنون جایی در گفت وگوهای مربوط به مهاجرت مسلمانان به اروپا ندارد؛ دولت راستگرای لهستان به شدت با اسکان پناهجویان سوری مخالفت می کند. بنا به گزارش آسوشیتدپرس که در سال ۲۰۰۰ منتشر شد، تنها ۱۲ نفر از مهاجران لهستانی در ایران باقی مانده اند. آن ها با افراد محلی ازدواج کرده اند و چندان با یکدیگر در ارتباط نیستند. «گاهی به ندرت برای کریسمس و یا برخی جلسات در سفارت لهستان گردهم می آیند.» نویسندهٔ مقاله اضافه می کند: «ترجیح می دهند فاجعه ای که آن ها را به یکدیگر مرتبط ساخته از یاد ببرند.»
جمعه ، ۱۱تیر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: کمونه]
[مشاهده در: www.kamooneh.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 40]
-
گوناگون
پربازدیدترینها