محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1796977822
نگاهی به فراز و فرودهای مجموعه‌های طنز سیما
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین: مجموعه‌های نمایشی طنز از پربیننده‌ترین بخش‌های تلویزیون در یکی دو دهه اخیر محسوب می‌شود. مخاطبانی که از صبح مشغول کار روزمره بودند، برای فرار از خستگی‌شان شب‌ها به دنبال برنامه‌ای هستند که در عین جذابیت برایشان مفرح هم باشد و برای دقایقی از دنیای روزمره‌شان جدایشان کند.
به گزارش جام جم سیما ، به همین دلیل مجموعه‌های طنز همواره از اقبال خوبی برخوردار بوده و آثار خوب و درخشانی هم طی این سال‌ها روی آنتن رفته است. مسیری که از سال‌های پایانی دهه 60 و اوایل 70 با مجموعه‌هایی همچون «ساعت خوش»، «سیب سبز»، «پاورچین»، «شب‌های برره» و «پایتخت» آغاز شده، تکیه کلام‌هایشان تا مدت‌های طولانی بر زبان مردم افتاده و چهره‌های جدیدی هم هر بار به تلویزیون ایران معرفی کرده‌اند، اما به نظر می‌رسد تعدد این آثار طنز هر شبه در سال‌های اخیر قدری کاهش پیدا کرده و میزان تولیدات طنز تلویزیون با افتی چشمگیر مواجه بوده است. در همین خصوص با چند نفر از چهره‌های فعال در عرصه ساخت مجموعه‌های نمایشی طنز تلویزیونی صحبت کرده و علت را از زبان این افراد بیشتر جویا شدیم. احترام به سلیقه‌های گوناگون مجید اوجی ازجمله تهیه‌کنندگان مجموعه‌های نمایشی است که سال‌های اخیر مجموعه‌های مختلفی را تهیه کرده و با همکاری و قلم همسرش، فلورا سام روانه آنتن سیما کرده است. مجموعه‌هایی چون «ما فرشته نیستیم» و «باغ سرهنگ» از این جمله‌اند که هم داستانی خانوادگی با رگه‌هایی از طنز داشته و هم با توجه به حال و هوا و فضایی که داشتند، توانستند مورد اقبال مخاطبان و خانواده‌ها قرار بگیرند. این تهیه‌کننده سیما در پاسخ به این پرسش که مجموعه‌های نمایشی سیما از دهه‌های 60 و 70 به این طرف چه مسیری را طی کرده و دلیل موفقیتشان بخصوص در سال‌های ذکر شده چه بوده است، می‌گوید: «مسیری که مجموعه‌های نمایشی تلویزیون از ابتدای انقلاب اسلامی تا به الان طی کرده‌اند را می‌توان به چند بخش تقسیم و در هر دهه به طور جداگانه و ویژه‌ای مشخصات خاص همان دوره را بررسی کرد. در دهه‌های 60 و 70 هم ما مختصات و شرایط خاصی داشتیم که مسلما بر تولیدات آن دوره تاثیر گذاشته است، اما این که بگوییم به طور مطلق تولیدات آن دوره به‌یادماندنی‌تر یا خوش‌ساخت‌تر از تولیدات کنونی بوده‌اند را قبول ندارم و به نظرم باید شرایط خاص آن دوران را هم در دیده شدن آن مجموعه‌های نمایشی دخیل دانست.» تهیه‌کننده مجموعه تلویزیونی ما فرشته نیستیم در تشریح این ویژگی‌ها که موجب دیده شدن هر چه بیشتر آن آثار می‌شدند، می‌گوید: «اول باید این سوال را از خودمان بپرسیم که در دهه‌های 60 و 70 ما در تلویزیون فقط چند کانال داشتیم؟ و این که دسترسی مردم به کارهای دیگران و مجموعه‌های نمایشی دیگر چقدر بود؟ در آن زمان سریال‌های مختلفی که ساخته می‌شدند به صورت هفتگی از همان شبکه‌های محدود به روی آنتن می‌رفت و تقریبا همه مردم هم تماشاگر این سریال‌ها بودند؛ آن موقع نه خبری از ماهواره و شبکه‌های خارجی بود، نه فیلم‌های روز دنیا که این‌طور مثل حالا با سرعت پخش و تکثیر شده و با زیرنویس در خیابان‌ها فروخته بشوند. در نتیجه محدود بودن و عدم تنوع در انتخاب‌ها موجب می‌شد همان سریال‌های انگشت شمار را هم همه مردم ببینند و از آن مجموعه‌ها خاطره‌ای مشترک داشته باشند. پس می‌بینیم این قضیه لزوما به معنای بهتر بودن آثار در آن دوره نبوده است.» اوجی در ادامه به مجموعه‌های کنونی ساخته شده در سال‌های اخیر هم اشاره می‌کند و می‌گوید: «امروزه شرایط دیگر مثل دوره‌های گذشته نیست. تنوع کانال‌های ماهواره‌ای بسیار زیاد شده و همان‌طور که گفتم فیلم‌های روز هم به سرعت قابلیت دسترسی و تماشا را پیدا کرده‌اند و علاوه بر این عوامل، در سال‌های اخیر اتفاقات دیگری همچون کاهش بودجه‌های آثار نمایشی هم اتفاق افتاده که موجب کمتر ساخته و دیده شدن آثار نمایشی و کاسته شدن از کیفیت این مجموعه‌ها شده‌اند. بویژه این‌که این قضیه در آثار نمایشی طنز نمود دو چندانی هم دارد؛ چرا که از خصوصیات کار طنز این است که برای پیش بردن و زمینه‌سازی داستان آن، حتما باید شخصی یا شغل و مکانی محور داستان واقع شود و در واقع طنز قصه و انتقادی که مدنظرمان است، از طریق آن شخص پیش برود، اما می‌بینیم که در سال‌های اخیر سعه صدر جامعه در این زمینه بسیار کاهش پیدا کرده و خیلی سخت می‌توان کار طنزی ساخت که به هیچ کس برنخورد و از آن ناراحت نشود. ما در سریالمان به هر شخصی که بخواهیم انتقاد بکنیم، بالاخره به یک قشر یا گروهی برمی‌خورد و بلافاصله صدای انتقاد و اعتراض از هر سو به هوا بلند می‌شود. این قضیه به کارگروه‌ها هم آسیب می‌زند و آنها را در نهایت به نوعی خودسانسوری یا سانسور از طرف شبکه و تلویزیون می‌رساند. برای مثال ما چند سال قبل مجموعه ما فرشته نیستیم را برای پخش در ایام نوروز از تلویزیون آماده کرده بودیم؛ همه مراحل ساخت هم بخوبی انجام شده بود منتهی چون یکی از شخصیت‌های کار با لهجه صحبت می‌کرد، در آخرین لحظه به ما گفتند صدای آن شخص را باید دوبله کرده و لهجه‌اش را برداریم که به کارمان بسیار آسیب رساند و تمرکزمان را برهم زد.» این تهیه‌کننده البته به پیشرفت‌هایی هم که مجموعه‌های تلویزیونی طنز در سال‌های اخیر تجربه کرده‌اند اشاره می‌کند و می‌گوید: «به هر حال کارهای خوبی هم طی این سال‌ها ساخته شده و با اقبال مخاطبان مواجه شده‌اند. کل ماجرا نسبی است و نمی‌توان گفت در این دوران همه کارها خوب یا بد بوده‌اند. برای مثال سریال «پایتخت» را می‌توانم مثال بزنم که ساختار طنزی دارد که عامه مردم هم آن را بخوبی پسندیده‌اند و این ارتباط برقرار کردنشان با کار، موجب شده این مجموعه چند سری ادامه پیدا کند.» وی در اشاره به موضوعات مورد نیاز برای ساخت مجموعه‌های نمایشی طنز هم می‌گوید: «به نظرم موضوع، تنها بخشی از علل موفقیت مجموعه پایتخت محسوب می‌شود. در کنار آن باید دو مقوله بسیار مهم دیگر یعنی لهجه و تیم بازیگران کار را هم دخیل بدانیم که این عوامل دست به دست هم داده و با نزدیک بودن به زندگی عادی مردم موجب این حجم استقبال از کار شده است. واقعیت این است که مردم وقتی کاری را می‌بینند که این‌قدر به زندگی و واقعیت‌های جامعه‌شان نزدیک است، با آن ارتباط بیشتری برقرار می‌کنند و در پایتخت هم دیدیم که همین اتفاق رخ داد.» اوجی در نهایت معتقد است: «به نظرم لازم است ما در هر مقوله‌ای نگاه خاص خودمان را رعایت بکنیم و به سلیقه‌های گوناگون احترام بگذاریم. در این صورت است که می‌توان کارهای مختلفی را ساخت تا گروه‌ها و اقشار گوناگون جامعه هم با آن ارتباط برقرار کنند.» استفاده از نیروهای کارآمد در عرصه طنز پیمان عباسی از دیگر فیلمنامه‌نویسانی است که هم در سینما و هم تلویزیون فعالیت دارد. او که فارغ‌التحصیل رشته ادبیات فارسی است، فعالیت سینمایی را از سال 84 و با نگارش فیلمنامه فیلم سینمایی «صحنه جرم، ورود ممنوع» آغاز کرده و در تلویزیون هم مجموعه‌هایی چون «بچه‌های نسبتأ بد» و «مسیر انحرافی» را به رشته نگارش درآورده است. عباسی در مروری بر مسیر طی شده در مجموعه‌های نمایشی طنز تلویزیون طی سال‌های اخیر می‌گوید: «به نظرم مرور مسیر طی شده در سال‌های اخیر در تلویزیون و نیز مقایسه آثار ساخته شده و میزان مخاطبان برنامه‌ها این حقیقت را به ما نشان می‌دهد که ما طی این سال‌ها واقعأ با افت مواجه بوده‌ایم. بخصوص در دوران کوتاه مدیریت آقای سرافراز که هنوز برنامه‌ها به درستی شکل نگرفته بود و تکلیف عده زیادی مشخص نبود. به نظرم درخصوص مجموعه‌های نمایشی طنز، ما در گذشته آثار خیلی خوب و بانمکی داشتیم که با استقبال خیلی خوب مخاطبان هم مواجه بودند. مجموعه‌هایی مثل «پاورچین» و «نقطه چین» و حتی «مسیر انحرافی» تولیداتی بودند که هنوز هم می‌توان از تماشایشان لذت برد و به آنها خندید، اما می‌بینیم در چند سال اخیر وضع واقعا به این ترتیب نبوده و مجموعه‌های درخشان طنز را کمتر شاهد بوده‌ایم. البته کارهای خوبی هم الان روی آنتن هستند؛ مثل خندوانه رامبد جوان یا دورهمی مهران مدیری، اما واقعیت این است که این آثار نمایشی را با سریال‌های تلویزیونی نمی‌شود یکسان دانست و ماهیت این آثار باهم تفاوت دارند. اگر اثر نمایشی هم ساخته شود به نظر انگار فقط کپی و نسخه رنگ و رو رفته‌ای از همان آثار قدیمی است. برای مثال مجموعه پایتخت را ببینید که در ابتدا چقدر خوب و قوی آغاز شد و در ادامه انگار هر بار خلاقیت‌های داستان و اتفاقات بامزه آن کمرنگ‌تر شد و حوصله بخشی از مخاطبانش سر رفت.» این فیلمنامه‌نویس که خود مدرس دانشگاه هم هست و تدریس این رشته را به عهده دارد، در تشریح دلایل شرایط کنونی و مسیری که طنز در تلویزیون را به این سمت و سو کشانده است، می‌گوید: «دلیل اصلی این است که تلویزیون از نیروهای خلاق و کارآمد استفاده نمی‌کند. سیاست‌های اخیر و مشکلاتی چون نبود بودجه و ساخته نشدن آثار موجب شده افراد خلاق از تلویزیون دور بمانند. خود من هم مدت‌هاست کاری نکرده و می‌دانم وضعیت بچه‌های دیگر هم به همین صورت است.» عباسی در تشریح چرایی و علت مشکلات به وجود آمده می‌گوید: «باور کنید خود ما هم نمی‌دانیم چرا وضع به این شکل شده است. من بعد از مجموعه «بچه‌های نسبتا بد» دیگر کاری را در تلویزیون نداشته‌ام. خب اگر مشکل یا اصلاحیه‌ای باشد می‌توان با گفت‌وگو و تبادل آرا برای اصلاح آن اقدام کرد. به نظر من قاعده و روال درست کار این است که افرادی که امتحانشان را پس داده‌اند و آثارشان مورد استقبال قرار گرفته است، دوباره برای کارهای جدید از آنها دعوت به همکاری صورت بگیرد. در صورتی که الان وضعیت این‌طور نیست و شرایط طوری شده که ما یک سری آدم ثابت و تکراری را می‌بینیم که همیشه کارهای تکراری خودشان را انجام می‌دهند و لذا خلاقیت و کار تازه‌ای صورت نمی‌گیرد. این سیاست غلطی است و نتیجه خوبی را هم در پی نخواهد داشت. به نظرم کاملا حق با اوست و حرف‌هایش جای تأمل دارد. به هر حال حقیقتی که وجود دارد این است که شغل اصلی و منبع درآمد و گذران زندگی ما از راه نوشتن است و زندگی هم خرج دارد. وقتی کاری در میان نباشد و ما جایی را برای فعالیت نداشته باشیم، ناچاریم برای گذراندن زندگیمان اقدامی بکنیم. ای کاش یک‌نفر از مسئولان بیاید و درد دل این بچه‌ها را بشنود یا از مشکلاتمان آگاه بشوند. الان تعداد خیلی محدودی از اعضای کانون فیلمنامه‌نویسان مشغول فعالیت هستند و باقی منتظر شرایط جدیدند. این در صورتی است که می‌بینیم خود تلویزیون هم در اثر نبود آثار باکیفیت و مورد پسند عموم مردم، با افت مخاطب مواجه شده و مخاطبان روز به روز فاصله بیشتری را میان خودشان و تلویزیون احساس می‌کنند که این شرایط به نفع هیچ‌کس نیست.» نویسنده فیلمنامه مجموعه مسیر انحرافی در ادامه به موج اعتراض‌هایی که در سال‌های اخیر نسبت به برخی از مجموعه‌های نمایشی طنز از سوی گروه‌ها و مشاغل گوناگون صورت گرفته هم اشاره می‌کند و معتقد است: «ما دیگر خودمان به صورت پیش فرض این را یاد گرفته‌ایم که اعتراض‌ها را از قبل در نظر بگیریم و برایشان راه چاره‌ای بیندیشیم. به خاطر همین است که سراغ راهکارهای دیگر می‌رویم و مثلا «برره» به عنوان موقعیتی فرضی تعریف می‌شود تا هیچ قومی از ما ناراحت نشود یا به جای محیط بیمارستان که موجب اعتراض عده‌ای شده، می‌رویم مجموعه بعدی را در محیطی مثل زندان می‌سازیم که هیچ کس نتواند ادعایی نسبت به آن داشته باشد. در واقع تنها خواسته‌ای که از مسئولان داریم این است که خطوط قرمز را به طور دقیق برای ما ترسیم کنند و بعد ما خودمان داستان و قصه را همسو با آن خطوط پیش می‌بریم تا به کسی بر نخورد. مساله‌ای که اکنون در همه جای دنیا مرسوم است این که شما می‌بینید در مجموعه‌هایشان چطور با عالی‌ترین مقام‌های کشور شوخی می‌کنند و کسی هم به دل نمی‌گیرد، اما در ایران متاسفانه آستانه شوخی‌ها بسیار پایین است و ما به جای این که جلو برویم انگار مدام به عقب پرتاب می‌شویم. برای مثال زمانی که ما سریال «شب‌های برره» را می‌ساختیم همواره با خودمان می‌گفتیم ای کاش موقعیتی وجود داشت که می‌توانستیم شوخی‌های حذف شده در این مجموعه را هم در جایی به کار ببریم، چراکه بعضی از شوخی‌ها آن‌قدر خوب بود که دیده نشدن و استفاده نکردن از آنها حیف بود؛ اما حالا به شرایطی رسیده‌ایم که فکر می‌کنم ساخت اثری مثل شب‌های برره در این زمان چیزی مثل رویاست!» عباسی در ادامه به جایگاه مهم مخاطبان و اهمیت در نظر گرفتن آنان در ساخت برنامه‌ها هم اشاره کرده و می‌گوید: «مردم ما اکنون بیدار و آگاه شده‌اند و این حجم عظیم تولیدات رسانه‌های مختلف آنها را نسبت به نیازهایشان آگاه کرده است؛ بنابر این دیگر نمی‌شود برای هیچ‌کس سرسری برنامه‌سازی کرد و واقعیت این است که اگر می‌خواهیم مجموعه‌ای بسازیم که مردم تماشاچی‌اش باشند؛ باید در وهله نخست نیازهایشان را در نظر بگیریم و با توجه به این نیازها برنامه‌سازی کنیم. تنها در این صورت است که می‌توانیم موفق باشیم و به روزهای خوبمان برگردیم.» ورود آسان جوانان و چهره‌های نو به عرصه طنز مهران رسام از تهیه‌کنندگان قدیمی و آشنای عرصه مجموعه‌های نمایشی تلویزیون است که تاکنون در تهیه و تولید مجموعه‌های خاطره‌انگیز فراوانی همچون «سیب خنده»، «محله بهداشت»، «همسران» و «خانه سبز» نقش داشته و همراه با برادرش مرحوم مسعود رسام این مجموعه‌ها را تهیه کرده است. وی درخصوص مقایسه کیفیت آثار نمایشی و بخصوص تولیدات طنز تلویزیون از گذشته تاکنون می‌گوید: «در گذشته همه چیز بهتر بود و حجم آثار و تعدد مخاطبان و استقبال آنان نسبت به مجموعه‌ها برای همه رضایت‌بخش بود. شاید بشود گفت مهم‌ترین عاملی که دهه‌های 60 و 70 را به لحاظ تنوع و نیز خاطره‌انگیز بودن مجموعه‌های طنز نمایشی این‌طور برجسته و مثال زدنی می‌کند، حضور و شکل‌گیری گروه‌هایی بود که همه از جوانان جویای نام آن سال‌ها تشکیل شده بود و در کنار هم فعالیت می‌کردند، اما خب در ادامه هر کسی به سویی رفت و برای خودشان نویسنده یا کارگردان‌های مستقلی شدند و وحدت کار از هم پاشید.» این تهیه‌کننده در ادامه می‌گوید: «در ساخت یک مجموعه نمایشی موفق عوامل زیادی دخیل‌اند که باید دست به دست هم بدهند و در غیر این صورت اگر شرایط فراهم نباشد، مجبور می‌شوی از کیفیت کار بکاهی و کار نامناسبی ارائه بدهی. بخصوص در عرصه طنز که این قضیه سخت‌تر هم می‌شود و افرادی هم که در این حوزه کار می‌کنند بسیار محدودتر هستند. بنابر این انتخاب برای مدیران هم سخت است و در سال‌های اخیر با کاهش حجم تولیدات دیدیم که بسیاری از این گروه‌ها از هم پاشیده و حتی عده زیادی به خاطر موقعیت بهتر و حتی مسائل مالی به سینما کوچ کردند. ما تا پیش از این همواره در طول سال و بخصوص مناسبت‌هایی همچون ماه رمضان یا عید نوروز سریال‌های طنز موفقی را می‌ساختیم و روانه آنتن می‌کردیم، اما اکنون سازندگان این آثار به یاد ماندنی، چه وضعی دارند و در کجای این تلویزیون هستند؟ این افراد همواره هم منش محترمانه‌ای داشتند و هم تیم خوبی را دور خود جمع کرده‌اند. همه این جوان‌ها کارشان را از تلویزیون آغاز کرده‌اند. مجموعه‌های طنزی چون «ساعت خوش» یا «محله بهداشت» را به خاطر بیاورید که در آن سال‌ها چه چهره‌های جوان و مستعدی را به تلویزیون و سینمای ایران معرفی کرد.» وی همچنین ریسک نکردن کارگردانان و عوامل تولید آثار در استفاده از چهره‌های جدید و ترجیحشان به استفاده کردن از ستاره‌ها در مجموعه‌های طنز را هم رد کرده و معتقد است: «بحث ریسک کردن اصلا در میان نیست و به نظرم باید فردی وارد این عرصه بشود که توانایی‌اش را داشته باشد. برایتان مثالی بزنم. تصور کنید من الان برایتان جوکی را بگویم. قطعا این در نظر شما اصلا خنده‌دار نخواهد بود، اما اگر این جمله را از زبان طنازی همچون اکبر عبدی بشنوید شرایط فرق می‌کند و حتی ممکن است به قهقهه بیفتید. الان خنداندن بسیار سخت شده و حتی بسیاری از کارگردانان و سازندگان آثار هم سبک‌های ملودرام را ترجیح می‌دهند، چراکه ارتباط برقرار کردن مخاطب با آن ساده‌تر است. به نظرم ما استعدادهای بسیار زیاد و چهره‌های بزرگی را در عرصه طنز داریم و نباید این آدم‌ها را با رنجاندن از تلویزیون دور کنیم.» رسام همچنین به تاثیر اعتراض‌ها و رویه محافظه‌کارانه‌ای که تلویزیون پس از این در زمینه آثار طنز در پیش گرفته اشاره می‌کند و معتقد است: «مسئولان نباید کوتاه بیایند. آنها باید پشت سازندگان باشند و اجازه کار را به همه بدهند. الان با روی کار آمدن مدیریت جدید، آقای علی‌عسگری من بسیار امیدوارم و با شناختی که از ایشان و معلوماتشان دارم، چشم انتظار اتفاقات بهتری برای همه گروه‌های برنامه‌ساز و در نهایت تلویزیونمان هستم و امیدوارم شرایط برای همه بهتر بشود.» زهرا غفاری / قاب کوچک
شنبه 8 خرداد 1395 ساعت 22:45
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها