محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1797818225
به نام آزادی
واضح آرشیو وب فارسی:پردیس گیم: به شخصه به مفهوم شوم بودن اعتقادی ندارم؛ آن هم اگر پای یک بازی ویدئویی در میان باشد. شاید بشود برای شوم بودن یک مشت دلیل و خزعبلات گیر آورد که بگوییم نه واقعاً چنین چیزی وجود دارد . اصولاً شرط یک مفهوم درست این است که برای همیشه درست باشد. ولی خب شوم بودن از این قاعده پیروی نمی کند. با این وجود فکر کنم صنعت گیم حداقل بیش از انگشتان دو دست مرا به فکر در خصوص درستی ادعا نحس بودن واداشت و شاید Homefront گل سرسبدشان باشد. چرا؟ خب معلوم است؛ ورشکستگی THQ، بعدش اوضاع بد مالی کرایتک به عنوان صاحب امتیاز بعدی این مجموعه کم دلیلی بر این ادعا نیست. به هر حال چیزی که مشخص است این است که صاحب فعلی این سری Deep Silver است و خوشبختانه خیلی هم شاد و شنگول بازی می سازد برای خودش آن هم به اندازه مو‌های سرمان! حال تا این بچه بی خانمان سر از یوبیسافت و اکتیویژن در نیاورده است باید پیش نمایش‌اش را به جیب بزنیم که حداقل بدانیم که نسخه جدید این بنده خدا از کجا آمده و اصلاً آمدنش به چه دلیل بود؟
نسخه اول Homefront توانست در بدو شروع‌اش جنجالی باشد اما با انتشار خودش، این جنجالی بودن به درد خودش می خورد. یک دنیا کلیشه و تقلید بی سر و پا! اصلاً Homefront به سختی نام یک بازی را بدوش می کشید. بیشتر حکم کلیشه‌هایی را داشت که حال دست وپا در آورده‌اند و در میدان بازی های تیراندازی جولان باطل می‌دهند. اما خب فروشی را به خاطر همین جولان های کاذب‌اش بدست آورد ولی باز هم دردی از وضع بد THQ دوا نکرد! به هر حال به موجب آن محرکی شد تا کرایتک این مجموعه را در اوضاع بد مالی THQ بخرد و ساخت نسخه دوم این بازی را این‌بار با خودکفایی بیشتر استارت بزند. بعدش متاسفانه کف‌گیرش به ته دیگ خورد و Deep Silver نیز از این فرصت استفاده کرد و امتیاز این بازی را خریداری نمود و ساخت این بازی را با همکاری کرایتک ادامه داد. نتیجه اش ش Homefront: The Revolution ! کره شمالی این‌بار با قدرت بیشتری بازمی‌گردد و تشنه‌تر به خون آمریکا می‌شود. آن‌ها تسلط خود را بر غرب و شرق آمریکا گسترش دادند و شهر فیلادلفیا را نیز به عنوان کانون قدرت خود در نظر گرفتند. فیلادلفیا مثل تکه گوشتی می‌شود که یک شیر درنده آن را سه تکه می‌کند. تکه یا به اصطلاح منطقه اول که سبز رنگ می‌باشد، جای از ما بهتران است یعنی آن سیاست‌مدارانی که پولشان از پارو بالا می رود و برای‌خودشان کاخ‌ها و بنا‌های مجلل گزیده‌اند. منطقه زرد نیز به عنوان دومین محل، جای سکونت نیست و بلکه برده خانه است! مردمانی که هر گامی را می‌گذارند از این می‌ترسند که زیر مشت و لگد نروند. آخرین منطقه که نیز که وضعیت قرمز دارد از فرط خالی و متروکه بودن جای المپیک حشرات و جانوران موزی است. به نظر شما حالا وقت چیست؟ انقلاب! شما در نقش اتان بردی باید به دل این مفهوم بروید و کشورتان را یا حداقلش منطقه‌تان را نجات دهید. بگذریم که این انقلاب خودش جای بحث دارد و نمی‌شود عظمت‌اش را در یک متن گنجاند. آنچنان تنوعی را گاهاً به خود می‌گیرد که اصلاً لحظه‌ای به ذهنمان نمی‌رسد که آن را کلیشه ای بدانیم.
.jpeg)
شالوده انقلاب یک کشور یا ملت با دیگری فرق دارد. یکی برای فقر و نداری انقلاب می‌کند، دیگری برای سرکوب ستم و ارزش‌های ملی و... . این چیزی است که Homefront باید برای‌اش سر و گردن بشکند و از قدرتی که آن دارد نهایت بهره را ببرد. اما هر چه قدر که نیز جلادهنده یک عنوان باشد، در صورت توجه ننمودن به پتانسیل‌هایش خانمان‌سوز نیز هست. کسی چه می‌داند شاید Homefront خانه‌اش سوخت! از لپ داستان دور نشویم؛ شاید با خود بگویید که کره‌ای ها عجب آدم‌های عقده‌ای و کله خرابی هستند. در کله خرابی‌هایشان در این بازی شکی نیست اما با عقده‌ای بودنشان مخالفم! هر فردی هرکول نیز باشد، آتش انتقام وی را از پا در می‌آورد. حال چه برسد به مردمی که یک عمر زیر ستم آمریکا بوده‌اند و این باعث شعله‌ور شدن این آتش انتقام می‌شود. دقیقاً همین انتقام لعنتی از آن‌ها غول بی شاخ و دمی را ساخته است. کلاً برگ برنده Homefront در این است! دو مفهوم بزرگ به نام انقلاب و انتقام در تاریخ بازی‌های ویدئویی را می‌خواهد جلوی هم قرار بدهد تا حسابی از خجالت هم در بیایند. در وهله اول شاید فکر کنید که نویسندگان لقمه بزرگ‌تر از دهنشان برداشته‌اند ولی این را بدانیم که هر سازنده‌ای حتی از نوع ضعیف‌اش نیز قبل از هر کاری ایده‌هایش را بررسی می‌کند. این به چه معناست؟ به این معنی است که بکش بکش باحالی داریم! شکست خوردن همیشه چیز بدی نیست و گاهاً هم خیلی خوب است! حتی بهتر از یک موفقیت! خیلی از ما با پیروزی‌هایمان غرق در موفقیت می‌شویم و با دست و پای گم شده آتش به جان آینده می‌زنیم. اما هستند کسانی که شکست‌هایشان را زیر پایشان له می‌کنند و با آن نردبانی می‌سازند که به عرش برسند. اگر بخواهیم شکست‌های نسخه اولیه Homefront را بشماریم چند دست کم می‌آوریم! چیزی نداریم بگوییم جز یک تیراندازی کسالت آکنده از دشمنان چلمن که انگار تازه راه رفتن را یاد گرفته اند. یا از آن طراحی مراحل مزخرف‌اش بگوییم که به ستوه‌مان آوردند. این چنین چیزهایی برای گفتن زیاد است. باید همان داشته‌های نسخه اول این سری را بفرستیم به آشغال‌دانی که هم اکنون THQ در آن سلطانی می‌کند. به هر حال The Revolution حرف های جدیدی برای گفتن دارد. شاید خاص‌ترین این حرف‌ها Open World یا به عبارتی آزادانه شدن بازی باشد. نسل هشتم است دیگر گاهی می‌خواهد سازندگان را وسوسه کند که Open World بسازند. همین است که از در و دیوار Open World روی سرمان می‌ریزد. خودتان خوب می‌دانید که این سبک یعنی یک دنیا آپشن برای پیش روی گیمر! شاید H:TR راه و روش Metel Gear Solid V: The Phantom Pain را پیشه کرده باشد چرا که شما را در دو راهی اکشن و مخفیکاری می‌گذارد. ولی مدام کنار گوشه‌تان زمزمه می‌کند که بی صدا جلو بروید. این یعنی یک مشت استرس که این سربازان لعنتی که بر خلاف نسخه قبلی بالغ‌تر شده اند، بیشترش می‌کنند.
شما را نمی‌دانم اما من همواره در چنین بازی‌های آزادی عمل وار که مخفیکاری را به خور گیمر می‌دهند با همان روشی که بازی‌ساز می‌خواهد جلو می‌روم ولی اگر در نیمه راه به کاهدان بزنم حسابی آتش به پا خواهم کرد. این حالت حتی در نمایش‌های بازی به چشم می‌آمد. اما خب چرا قشر زیادی از گیمر ها این روش را دنبال می‌کنند؟ در وهله اول وجود تم بازی است. فضای بازی بیشتر به حالت مخفیکاری می‌خورد تا اکشن. تم دارکی که بازی به خود گرفته است بیشتر شبیه به یک تلویزون سیاه و سفید بوده که از قضا جزئیاتش دیوانه کننده نیز است. از سوی دیگر وجود Takedown های جدید در کنار چالش زیاد باعث شده است این بخش طرفداران خاص خودش را داشته باشد. راستش را می‌گویم؛ دشمنان بازی اصلاً اعصاب ندارند. از چپ و راست امکاناتی دارند که همین مخفیکاری را کوفتتان خواهند کرد. حالا این امکانات می‌تواند هر چیزی با طعم تکنولوژی باشد؛ از دوربین‌های نظارتی گرفته تا سلاح‌های پیشرفته. البته گیمر نیز در خصوص فناوری و تکنولوژی بلاتکلیف نیست و دست‌اش به دهنش می‌رسد. گوشی‌که با آن می‌توانید دشمنانتان را مارک کنید، دوربین‌ها را کنترل کنید و در کل محیط را از لحاظ مجازی کنترل کنید. این نوع ترکیب فوق العاده است. در اصل این بازی سه اصل را دارد؛ اکشن، مخفیکاری و تکنولوژی! چه بکش بکش پرهیاهو بخواهید و چه کشتن در سکوت باید تکنولوژی را بکار ببرید. این وظیفه شماست که از توانایی‌های ابزاری‌تان نهایت استفاده را بکنید. البته سلاح‌های بازی در برابر ابزارهای متنوع حرف‌هایی نیاز برای گفتن دارد. کلاً آزادید! از آنجایی که بزنیم به تخته فیلادلفیا وسعت خوبی را دارد به نحوی کله خرابی بدی است که با پیاده بخواهید آن را طی کنید. در این‌جا وسایل نقلیه حرف اول را می‌زند. شاید در میانه راه محاصره شدید و استفاده از وسیله‌ای مثل موتور بهترین گزینه است و بعدش الفرار! اما خبGTA V نیست که با خیال آسوده در خیابان‌ها بروید و مردم را زیر بگیرید. همانطور که به تعدد گفتم دشمنان زیادی در بازی وجود دارند که استفاده زیاد از این نعمت را از شما دریغ خواهند کرد. جدای از این موارد پویایی بازی مثال نزدنی است. مردمانی که برای لقمه‌ای غذا له له می‌زنند و کودکانی‌که اشک‌شان در مشک‌شان است! این یعنی فضایی کثیف که مدام جلوی چشمانتان ژست می‌گیرد تا حداقل بفهمید که هدفتان از انجام این بازی آزادی است و نه چیز دیگری! خوشحالم از این‌که سازندگان برای القا این مفهوم به مخاطبین حتی از در و دیوار نیز نگذشته‌اند. به هر حال امروزه طراحی هنری برای بسیاری از بازیسازان حرف اول را می‌زند. حال ما نوع تیره و تاریک‌اش را در H:TR می‌بینیم.
اما شاید بشود گفت برجسته‌ترین پیشرفتی که این بازی نسبت به همتای گذشته‌اش داشته است در طراحی مراحل‌اش است. بازی سعی می‌کند در حالت اکشن ریتم‌اش را از دست ندهد و شاید در این بین موسیقی بسیار متحرک از عوامل اصلی باشد. همانطور که قبلاً گفتم سازندگان خواسته‌اند شما را غرق در آزادی عمل کنند. نکته اصلی این نیست! نکته مهم در مخلوط کردن المان‌های مختلف است. وجود المان‌های سکو بازی، وسایل نقلیه، شوتینگ و بهره برداری از تکنولوژی سبب شده است که دیگر آن حس مزخرف تکراری نسخه گذشته را نداشته باشید. این معجونی است که طبق نمایش‌های بازی باب طبع ما‌ست. با این حال بازهم H:TR وام‌دار سایر عناوین هم سبک‌اش است ولی این وام با آن وام قبلی فرق دارد. سازندگان آن شالوده مناسب از یک المان را بیرون کشیده‌اند و در کنارش کمی مخلفات چاشنی‌اش کردند و به همین خاطر است که مدام می‌گویم این بازی خودکفاست و حقیقتاً این‌گونه نیز هست. تلفیق چندین مکانیزم در یک گیم پلی آن هم در درجه کیفی مناسب سبب شده است که همین حالا خاطرات نسخه گذشته را به جاده خاکی بفرستیم. با H:TR خیلی می‌شود عبارت ساخت؛ خون! تفنگ! انتقام! خشم! فناوری! و در نهایت انقلاب! H:TR اگر چه شاید زیر سایه برخی از بازی‌ها باشد اما به خاطر جلوه‌های بصری‌اش سیلی محکمی را نثار این عناوین و اجدادشان می‌کند. بی‌شک کرایتک دست به خیری را برای این عنوان داشت و آن را حداقل از نظر بصری تامین کرد. امید است که Deep Silver نیز این گونه تفکری را داشته باشد. این نکات بصری چشم‌گیر به لطف سابقه کرایتک در این زمینه و البته موتور شگفت‌آور Cry Engine 4 سبب شده است که حال این بازی خط و نشان‌هایی را برای نسل هشتم بکشد. محیطی تاریک در کنار مدل‌سازی بسیار خوب فیلادلفیا غارت شده چشم‌گیرترین بخش گرافیک بازی است. البته H:TR نسبت به سایر همتایانش سینمایی‌تر است. صحنه‌های سینماتیک بازی با آن صداگذاری بی نظیری که دارند همه را در اعجاب فرو خواهند برد. و البته این‌ها هم به تکنولوژی‌هایی پیشرفته کرای انجین 4 در خصوص پیاده‌سازی یک دنیا جزئیات مثل انیمیشن‌های بسیار طبیعی برمی‌گردد. این پیشرفت‌ها همراه با فیزیک‌فوق العاده، کیفیت بافت‌های بازی و علل خصوص نورپردازی دقیق آن به غایتش می‌رسد. در این کم لطفی است که به انقلاب این بازی در خصوص تکنولوژی بصری Draw Distances اشاره نکنیم. کلاً حرف‌های زیادی را می‌شود در خصوص گرافیک این عنوان زد. نکته این‌جاست که این حرف‌ها، اصولاً چند کلام بیهوده نیستند و در اصل حقیقتی غیرقابل کتمان هستند.
اساساً نباید از کاه کوه ساخت. لذا Homefront: The Revolution را شاهکار نمی‌خوانیم. این سخن تا عرضه هر بازی از جانب هر سازنده‌ای منطقی نیست. ولو اگر نام امثال راک استار یا والو و یا ناتی داگ پشت آن باشد. حال فرض کنید می‌خواهیم از یک بازی تمجید کنیم که شاهد زمین خوردن دو شرکت بزرگ بود. یکی با کله زمین را لمس کرد و دیگری نیز لنگ‌لنگان کارش را ادامه می‌دهد. حکایت Homefront: The Revolution نیز این است. می‌خواهد خاطرات ناخوشایندی را که از نسخه گذشته این سری داشتیم را نابود کند و ما را به اوج انقلاب یک کشور ببرد. جایی که می‌خواهیم در آن ملغمه‌ای از خون بپا کنیم. ظاهراً TR از نسخه اول این بازی چیزی را به ارث نبرده است و این خودش مایه امیدی برای این بازی خواهد بود. داستان غنی در کنار گیم پلی متنوع با محیط پویا و پرجزئیات را فکر نکنم کسی دوست نداشته باشد! باید منتظر ماند و دید آیا واقعاً این بازی لیاقت تمجید را دارد؟ نویسنده : حسین رضایی
5 دقيقه پيش
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پردیس گیم]
[مشاهده در: www.pardisgame.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]
-
علم و فناوری
پربازدیدترینها