محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1797704595
«کلید» صلح افغانستان و قفلی که باز نمی‌شود
واضح آرشیو وب فارسی:فارس:
«کلید» صلح افغانستان و قفلی که باز نمی‌شود
شاه کلید صلح افغانستان طی یک سال زمامداری دولت وحدت ملی همچنان در دست آمریکا و پاکستان بوده و تا زمانی که این 2 کشور نخواهند، ثبات در افغانستان برقرار نمی‌شود.
به گزارش خبرنگار سایت افغانستان خبرگزاری فارس، «اسماعیل قاسمیار» عضو شورای عالی صلح افغانستان با ارسال یادداشتی به خبرگزاری فارس به تبیین و تحلیل اوضاع کنونی حاکم بر افغانستان پرداخته است. در این یادداشت آمده است: شاه کلید صلح افغانستان طی یک سال زمامداری دولت وحدت ملی همچنین در دست آمریکا و پاکستان بوده و تا زمانی که این 2 کشور نخواهد ثبات در افغانستان برقرار نمی‌شود. شورای عالی صلح در یک سال گذشته با کاخ ریاست جمهوری بسیار نزدیک بوده و کاخ، این شورا را یدک کشیده‌است. اگر فرماندهان طالبان در خاک افغانستان بودند تاکنون مصالحه انجام می‌شد، اما به دلیل اینکه آنان در محدوده پاکستان قرار دارند و مقامات آن کشور اجازه دیدار و گفت‌وگو میان مقامات افغانستان و طالبان را نمی‌دهند و مذاکرات نیز انجام نمی‌شود. مشکل نبود صلح در افغانستان امری چند بُعدی و پیچیده است که افغانستانی‌ها با آن گرفتار هستند و موضوع امنیت و نبود صلح به یک بحران در کشور و منطقه تبدیل شده و می‌توان گفت با وجود اینها بازهم در این یک سال پیشرفت‌هایی صورت گرفته است. در نخستین سال دولت وحدت ملی گام‌های خوب و اقدامات خردمندانه‌ای برای برقراری ثبات، تأمین امنیت و برقراری صلح برداشته شد که مهم‌ترین آن را می‌توان سفرهای رهبران دولت به خارج از کشور دانست. «محمد اشرف‌غنی» و «عبدالله عبدالله» که هر 2 بزرگان افغانستان هستند، به کشورهای منطقه و جهان برای گفت‌وگو در مورد صلح سفر کردند؛ بدون شک سفر این مقامات به کشورهای خارجی بود که تأثیر ویژه‌ای در صلح، ثبات و امنیت افغانستان داشت. سفر به چین، عربستان، پاکستان، هند، ترکمنستان و سایر کشورها و همچنین شرکت و سخنرانی در سازمان همکاری‌های شانگهای، تلاش‌های معقولانه‌ای بوده که از سوی رهبران دولت «وحدت ملی» صورت گرفت، اما با تأسف نتیجه‌ای که از این همه تلاش‌ها باید به دست می‌آمد، به دست نیامد. دلیل اصلی نتیجه ندادن این همه تلاش، عدم همکاری کشورهای منطقه به‌ویژه پاکستان با دولت «وحدت ملی» بود و در این میان عدم همکاری پاکستان که مهم‌ترین کشور در تأمین امنیت و برقراری ثبات در افغانستان شمرده می‌شود، تأثیرات منفی بیشتری از خود برجا گذاشت. مرگ «ملاعمر» پاکستان را 2 گام به عقب برد با وجود همکاری کشورهای منطقه ما می‌توانستیم به صلح پایدار برسیم، اما اینک با عدم همکاری پاکستان این امر محقق نشد و یک موضوع دیگر این است که شاید پاکستان خواست توجه بیشتر آمریکا و چین به‌ویژه چین را به خود جلب کند و آن از طریق سهم‌گیری اسلام‌آباد در روند مذاکرات دولت کابل با شبه‌نظامیان طالبان بود. پاکستان با این اقدامات خود می‌خواست به چین که قرار بود 46 میلیارد دلار در آن کشور سرمایه‌گذاری کند نشان دهد که در راستای صلح افغانستان و ثبات منطقه تلاش می‌کند و حاضر به همکاری تنگاتنگی با دولت کابل است. با افشای مرگ «ملاعمر» رهبر گروه طالبان، این تلاش پاکستان نتیجه نداد و به جای اینکه اسلام‌آباد را یک گام به‌پیش ببرد، 2 گام به عقب برد و تمام تلاش‌های پاکستان ناکام ماند. مشکل ما در برقراری صلح، سیاست‌های دوستانه اما کاذب پاکستان بوده و همچنین مشکلات زیادی را با کشورهای منطقه و فرا منطقه داریم، مانند آمریکا که خود را متحد استراتژیک ما دانسته و پیمان امنیتی با کابل را امضا کرده است اما الزامی به انجام تعهدات، وظایف حقوقی، اخلاقی و انسانی نمی‌بیند، در حالیکه خود را متعهد به همکاری در راستای تأمین امنیت می‌داند. «ارگ» شورای صلح را یدک کشید شورای عالی صلح در نخستین سال دولت وحدت ملی، بسیار نزدیک به کاخ ریاست جمهوری بود، در این سال ابتکار عمل را «ارگ» در دست گرفته بود و در واقع شورای عالی صلح را با خود یدک می‌کشید و این در حالی است که احتمال ایجاد تغییرات گسترده در ترکیب و تزریق برنامه‌های تازه دولت به این شورا همچنان موجود است. داعیه صلح را شورای عالی صلح، صادقانه، صمیمانه و واقع‌بینانه پیش می‌برد یا به تعبیر دیگر ما دعوت خود را ادامه می‌دهیم و مشکل رهبری شبه‌نظامیان طالبان که در آنسوی مرزها است، متکی به همکاری کشورهای خارجی است. فرماندهان شبه‌نظامیان طالبان و سایر گروه‌های تروریستی در خاک پاکستان و زاده و پرورده پاکستانی‌ها هستند، به همین دلیل «ISI» پاکستان برای افغانستان تعیین تکلیف کرده و اینکه با کدام فرماندهان طالبان در چه زمان و مکانی دیدار داشته باشند یا نداشته باشند، آنان این موضوع را تعیین می‌کنند و اگر افغانستانی‌ها به صورت جداگانه در تلاش برای دیدار و گفت‌وگو با سران طالبان شوند، مشکلات دیگری از جانب اسلام‌آباد برای کابل خلق می‌شود. صلح افغانستان قربانی رقابت‌های شرق و غرب مسلم است که گره صلح با همکاری صادقانه آمریکا، پاکستان و متحدان این کشورها بهتر، زودتر و آسانتر حل می‌شود زیرا همکاری‌های منطقه‌ای بسیار موثر است. همانطوری که همگان می‌دانند، جهان غرب با روسیه و چین حساسیت‌هایی دارند، یک سری رقابت‌ها میان آنان وجود دارد و به دلیل موقعیت ژئوپلیتیک و استراتژیک افغانستان صدمه این رقابت را این کشور باید متحمل شود. این موقعیت ژئوپلیتیک و استراتژیک که افغانستان دارد به معنای این است که برنامه‌های غرب در آسیای مرکزی و روسیه باید از دهلیز افغانستان عبور کند و با این وجود ما پامال استراتژی‌های درازمدت شرق و غرب هستیم. واقعیت را همین می‌پنداریم که درهای مصالحه را باز بگذاریم، اما باید در کنار آن هوشیار باشیم و به سمت تقابل مناسبات با پاکستان برویم. زمانی که غم‌های ما از آن سوی مرزها می‌آیند، ما برای دفع و رفع آن باید برنامه‌های مؤثر و عملی را اتخاذ کنیم. چرا کابل از مرگ «ملاعمر» سود نبرد ما تماس‌هایی با فرماندهان طالبان که اکنون در خاک افغانستان بسر می‌برند، داریم و آنان تاکنون حمایت خود را از «ملا منصور» رهبر جدید گروه طالبان اعلام نکرده‌اند. در مورد اینکه چرا و چطور دولت کابل نتوانست از اعلام مرگ ملا عمر و ایجاد شکاف‌های عمیق در میان گروه طالبان سود ببرد، باید گفت که چنان مشکلات بر افغانستان تحمیل شده که فهرست اولویت‌های ما بسیار زیاده شده است. قندوز سقوط می‌کند و دامن ناامنی‌ها به سمت «تخار»، «بغلان»، «بدخشان» و «سرپل» می‌رود و آزادسازی این مناطق و تأمین امنیت هم از اولویت‌های اساسی دولت است و باید مسئولان به این اولویت‌ها توجه جدی کند و اینگونه شد که زمان کافی برای سودجویی از مرگ ملاعمر در دست نداشتیم. تغییر جغرافیای جنگی از یک سمت به سمت دیگر افغانستان که نزدیک آسیای مرکزی است، استراتژی جدیدی است و با وجود این مشکلات ما به صلح نگاه خوشبینانه داریم و معتقدیم بازهم راهی وجود دارد. در یک سال گذشته، زمان و قوت ما صرف یک سری مسائل دور از پیشبرد روند صلح شد و مهم‌ترین آن موضوع تعیین کابینه، فرار مردم و سرمایه‌ها بود. در کنار این همه مشکلات که با آن دست‌وپنجه نرم کردیم، عدم حضور فرماندهان طالبان در خاک افغانستان بود و به دلیل برقرار نکردن ارتباط با آنان پیشرفت در صلح هم دیده نشد و اگر آنان در افغانستان بودند، می‌توانستیم با آنان در تماس باشیم و آنان را وادار به مصالحه با دولت کنیم. مصالحه 11 هزار شبه‌نظامی نتیجه 5 سال تلاش شورای صلح در 5 سال گذشته ما ارتباط‌هایی را با شبه‌نظامیان طالبان در خاک افغانستان داشتیم و در نتیجه این ارتباطات 11 هزار شبه‌نظامیان به روند صلح پیوستند و درصد اندکی از آنان دوباره به صفوف شبه‌نظامیان رفتند و اکثر آنان با دولت هم پیمان شدند. در نتیجه اگر فرماندهان طالبان در داخل خاک کشور بودند، تماس برقرار کرده و آنان را وادار به پذیرش صلح می‌کردیم، اما به دلیل اینکه آنان در اختیار پاکستان هستند و اسلام‌آباد با ما همکاری صادقانه نکرده و اجازه دیدار با فرماندهان طالبان را نمی‌دهند، نتوانستیم از مرگ ملا عمر سود ببریم. فرمولی که اجرا نمی‌شود با وجود این همه مشکلات که فراروی موضوع صلح وجود دارد، نمی‌توان به مردم وعده‌های کاذب داد و زمان برقراری صلح سراسری را اعلام کرد. با توجه به بررسی‌هایی که کردیم اگر این فرمول پیاده شود، صلح در افغانستان برقرار خواهد شد، این فرمول عبارت است از اینکه آمریکا و پاکستان کشورهای متحد استراتژیک هم هستند و همکاری‌های اطلاعاتی فراوانی میان آنان وجود دارد، آمریکا اگر از این اطلاعات، نفوذ و کمک‌های خود، استفاده کرده و از دولت اسلام‌آباد بخواهد که به طالبان هشدار بدهد در نتیجه ما سودی بیشتری می‌بریم. اگر پاکستان و آمریکا به طالبان در خاک آن کشور هشدار بدهند که حتی ظرف یک ساعت مشکلات خود با دولت کابل را حل کنند و اگر نکنند از داخل خاک آن کشور بیرون می‌شوند، شکی وجود ندارد که طالبان مجبورند با مقامات دولتی ارتباط برقرار کرده و مصالحه می‌کنند. اما متأسفانه مشکل صلح افغانستان این است که شبه‌نظامیان طالبان و سایر گروه‌های تروریستی جنگ را برای تأمین منافع دیگران و به دستور دیگران پیش می‌برند. طالبان از همه بیشتر به دستور آمریکا و پاکستان عمل می‌کند، اسلام‌آباد برنامه و راهبرد دراز مدت در قبال افغانستان داشته و استراتژی‌های پیدا و پنهان آن کشور نیز هویدا است. یکی از استراتژی‌های پنهان پاکستان از حمایت طالبان، تأمین منافع آمریکا در افغانستان و کشورهای منطقه است و به این صورت هر درخواستی که آمریکا در منطقه داشته باشد، اسلام‌آباد به نیابت از واشنگتن آن را به وسیله طالبان انجام می‌دهد. انتهای پیام
94/07/15 - 15:40
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]
-
گوناگون
پربازدیدترینها