محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1796935074
دعوت به آرامش؛ مشی کشور شهدای یک میلیونی
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: چهارشنبه ۷ مرداد ۱۳۹۴ - ۰۰:۵۱
کشور وساطت‌هایی است که حد و مرز ندارند؛ با گستردگی در میان دریای مدیترانه و صحرای شرقی، واسطه آفریقا و اروپا شده و با گذشتن از مسیر استقلالی 53 ساله از کودکی نوپا به میانسالی رسیده و به حق سزاوار میانجیگری است. کشور "شهدای یک میلیونی" با عبور از استعمار حالا در هر میدانی برای آشتی دادن پیدایش می‌شود؛ الجزایر پس از 132 سال بردگی و هشت سال مبارزه برای آزادی، قدر صلح و آرامش را چه خوب می‌داند. اما الجزایر به عنوان دومین کشور بزرگ قاره آفریقا برای رسیدن به امروزِ دوری از جنگ و درگیری‌اش از مسیری ساده و امن عبور نکرده؛ چندین میلیون "شهید"، بهایی بوده که الجزایر طی مبارزات و جنگ استقلال و درگیری‌های داخلی برای توسعه سیاسی‌اش پرداخت کرده است. طی این 53 سال پس از پایان استعمار فرانسه در الجزایر که ماه جاری میلادی (ژوئیه) سالگرد آن است، همزمان با رشد نهال دموکراسی در این کشور و پررنگ شدن سیاست میانجی‌گرایانه آن در عرصه بین‌المللی، درگیری ارتش با حزب "جبهه نجات" خشونت را یک دهه وبال این کشور کرد اما پس از آن با روی کار آمدن عبدالعزیز بوتفلیقه در سال 2000 با مطرح شدن طرح آشتی ملی، آرامش تا حدودی به الجزایر بازگشت. بوتفلیقه اما در اوایل رسیدن به قدرت قانون اساسی را تغییر داد تا جایی که دیگر مجلس در سیاست حکومت الجزیره به نهادی تشریفاتی تبدیل شد و قدرت بلامنازع در دستان رییس‌جمهور ماند. به این ترتیب بوتفلیقه با وجود کهولت سن و عدم کنترل مستقیم امور و احتمالا از وحشت رجعت آشوب به کشور، برای چهار دوره زمام‌دار ریاست‌جمهوری این سرزمین است. "عبدالمنعم احریز"، سفیر جمهوری دموکراتیک الجزایر در تهران طی گفت‌و‌گویی با خبرنگار بین‌الملل خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) اما درباره فردای تغییر دولت در الجزایر سکوت می‌کند و ترجیح می‌دهد به توصیف دولتی بپردازد که توانسته طی 15 سال حضورش به ناآرامی‌ها پایان و وعده آینده‌ای روشن را بدهد:با رهبری خردمندانه بوتفلیقه، الجزایر وارد مرحله‌ای از ثبات سیاسی شد که این مهم با مدد سیاست صلح و آشتی ملی که به صورت گسترده و کارآمد در برقراری امنیت و تحکیم وحدت میان ملت الجزایر نقش داشته است، صورت گرفت و الجزایر امروز نهضت توسعه گسترده‌ای را از طریق اصلاحات ساختاری و اصلاح نهادهایی به خود دیده است که با هدف تدوین اصول نظام اقتصادی جدید بر مبنای آزادسازی اقتصاد و بازسازی نهادهای بخش دولتی و تشویق به سرمایه‌گذاری خصوصی و خارجی وارد عرصه اقتصادی شده است. بوتفلیقه که با به قدرت رسیدن تا حدودی ثبات را به الجزایر بازگرداند، راهی را پیش گرفت که سیاستمداران این کشور از زمان استقلال از فرانسه و پیش از آغاز درگیری‌های داخلی در پی آن بودند. یکی از مهم‌ترین اصول این مشی بهبود و توسعه روابط خارجی بود که دولت‌های مختلف الجزایری به ویژه پس از شکست اعراب در مقابل اسرائیل با ایفای نقش میانجی‌گرانه درصدد آن برآمدند. سنگ بنای سیاست خارجه الجزایر اما در حقیقت در بین سال‌های 1955 تا 1975 و در منشورهای مختلف انقلاب الجزایر گذاشته شد. احریز در تشریح سیاست خارجه کشورش با اشاره به فرآیند تاریخی شکل‌گیری و عدم وابستگی آن به هیچ دولت و حکومتی می‌گوید: ریشه‌های سیاست خارجه الجزایر به پیش از استقلال این کشور برمی‌گردد و این امر از طریق مواضع و اندیشه‌هایی محقق شده که رهبران سیاسی مختلفی آن را تشریح و بیان کرده‌اند. این اندیشه‌ها در طول زمان کامل‌تر شده و در منشورهای مختلف انقلاب الجزایر همچون بیانیه اول نوامبر 1954، کنفرانس صومام در اوت 1956 ، منشور ژوئیه 1962 و منشور ملی 1976 بر آنها تاکید شده است. وی درباره این بیانیه‌ها توضیح می‌دهد: این بیانیه‌ها، اصول اساسی سیاست خارجه الجزایر را تعیین می‌کنند و اصولی ثابت هستند که با تغییر نظام‌ها و دولت‌ها دست‌خوش تغییر نمی‌شوند و مورد قبول سازمان‌های بین‌المللی مختلفی چون سازمان ملل، اتحادیه عرب، اتحادیه آفریقا، جنبش غیرمتعهدها و سازمان همکاری اسلامی هستند. احریز به عنوان سیاستمداری با بیش از 33 سال سابقه، محورهای این بیانیه‌ها و اصول سیاست خارجه الجزایر را این چنین خلاصه می‌کند: - ترویج سیاست حسن همجواری به معنای برقراری روابط ثمربخش به نفع ملت‌ها و کشورهای مختلف - افزایش همبستگی عربی و اسلامی در راستای منافع ملت‌های عربی و اسلامی - امتناع از جنگ و انجام تلاش‌های لازم برای حل درگیری‌های بین‌المللی از طریق راه‌های مسالمت‌آمیز و از طریق گفت‌وگو و مذاکره. - مبارزه به خاطر صلح و همزیستی مسالمت‌آمیز و عدم مداخله در امور داخلی کشورها - همبستگی با تمامی ملت‌های دوستدار صلح در آفریقا، آسیا و آمریکای لاتین در مبارزه‌شان جهت احقاق حقشان - حمایت از همکاری بین‌المللی و گسترش روابط دوستانه میان کشورها براساس برابری و مصلحت متقابل - بی‌طرفی در مواضع در قبال نزاع‌های بین‌المللی و منطقه‌ای - دوری از هرگونه مظاهر خشونت و رادیکالیسم دولت بوتفلیقه اما با حفظ این اصول با وجود بی حاشیه بودن در عرصه جهانی در خانه چندان آرام نبود. آزادی‌های دموکراتیک و مدنی پس از آرام شدن درگیری‌های دهه 1990 به بهانه جلوگیری از آشوب داخلی دیگر، به شدت مقید و رسانه‌ها به صورت گسترده محدود شدند و تمامی احزاب زیرمجموعه یک حزب قرار گرفتند. رییس‌جمهور 78 ساله این کشور آفریقایی اما با گذر زمان و گسترش نارضایتی مردم و احزاب اپوزیسیون تن به اصلاحاتی داد که احریز به آنها اشاره کرد. بوتفلیقه زمانی که برای چهارمین بار به عنوان رئیس جمهوری این کشور سوگند یاد می‌کرد، خبر اصلاح موادی از قانون اساسی از جمله محدود کردن دوره ریاست جمهوری به حداکثر دو دوره و افزایش اختیارات نخست‌وزیر این کشور را داد. در حقیقت اما ترس از سرایت "خزان عربی" به الجزایر این اصلاحات را در سال 2013 قوت و سرعت بخشید. الجزایر از کشورهای انگشت شمار منطقه بود که تحت تاثیر ناآرامی‌های منطقه قرار نگرفت. دولت این کشور با اجرای سریع اصلاحات و افزایش تعداد احزاب و آزادی‌های مدنی درصدد مقابله با این موج برآمد و موفق هم بود. علاوه بر این بهار عربی تنها 10 سال پس از پایان درگیری‌های داخلی الجزایر رخ داد و طبیعی بود که مردم این کشور تمایلی به تجربه مجدد یک ویرانی نداشته باشند. احریز در ادامه اظهاراتش با اشاره به این عدم تاثیرپذیری درباره دلایل آن توضیح می‌دهد: تجربه تلخ الجزایر از خشونت، عدم ثبات و تروریسم که در دهه 1990 اتفاق افتاد، عملیاتی که بیش از 200 هزار کشته برجای گذاشت و خسارت‌هایی به ارزش میلیاردها دلار به این کشور وارد کرد، یکی از این دلایل است. این خاطرات دردناک همچنان در ذهن الجزایری‌ها مانده است؛ الجزایری‌هایی که در مقابل ورود به دوره دیگری از خشم و ناامنی، امنیت و ثبات را برگزیدند. سیاست محکم و استواری که نظام الجزایر از طریق منشور صلح و اجرای اصلاحاتی سیاسی و اقتصادی در پیش گرفت یکی از دلایل مصون ماندن از انقلاب‌های عربی است
وی در ادامه به تاثیر اصلاحات سیاسی و اقتصادی بر عدم نفوذ انقلاب عربی در کشورش می‌پردازد و می‌گوید: سیاست محکم و استواری که نظام الجزایر از طریق منشور صلح و اجرای اصلاحاتی سیاسی و اقتصادی در پیش گرفت نیز یکی دیگر از دلایل است؛ اصلاحاتی از جمله کاهش محدودیت رسانه‌های رسمی، بازنگری در قوانین مربوط به انتخابات و انجمن‌ها، ارتقای جایگاه زنان و بهره‌گیری از درآمدهای نفتی و گازی به ویژه در پرداخت تمامی بدهی‌های الجزایر که حدود 35 میلیارد دلار بود، مورد استقبال مردم قرار گرفت و قطعا نارضایتی آنها را کاهش داد. این در حالی است که انقلاب عربی تا به امروز نوید هیچ بهاری را نداده است. طوفان این انقلاب دامن کشورهایی چون تونس، مصر، لیبی، یمن و بحرین را گرفته؛ کشورهایی که نه تنها شاهد پیشرفتی در شرایط خود نبوده‌اند بلکه با تبدیل شدن به میادین جنگ‌های نیابتی، آنچه را که داشتند نیز از دست داده‌اند.
سفیر الجزایر در تهران
سفیر الجزایر در تهران با اشاره به نتایج نه چندان موفقیت‌آمیز تحولات در دنیای عرب در تشریح این تغییرات اظهار می‌کند: نتایج فاجعه‌بار در کشورهایی مثل لیبی، مصر، تونس، یمن و سوریه که بهار عربی در آنها رخ داد و مداخله آشکار و مستقیم کشورهای خارجی در این کشورها، دولت مرکزی و نهادهای آنها را تضعیف کرد و در فروپاشی کامل آنها نقش داشت. مانند آنچه که در لیبی و یمن و در جریان درگیری‌های داخلی میان شبه نظامیان برای قدرت رخ داده است. وی ادامه می‌دهد: پس از فروپاشی نظام‌های حاکم، همزمان با مرحله انتقالی، تهدیدات و خطرات امنیتی به وجود آمد؛ فعالیت شبه‌نظامیان مسلح در لیبی و گروه‌های تندرو در مصر و همچنین فعالیت‌های در حال افزایش القاعده، خطراتی از این دست است. این عامل و نبود نهادهای امنیتی یا ضعف آن به ویژه در لیبی ، باعث بروز بزرگترین شکاف‌ها و درگیری‌های منطقه‌ای و قبیله‌ای شده که فروپاشی نهادهای کشور را در پی داشته و آن را در معرض فشار سیاسی و مردمی قرار داده است. این فشارهای سیاسی و مردمی مانند آنچه که در مصر، تونس و لیبی شاهد آن هستیم، نهادهای دولتی را تضعیف و تهدید کرده و تقریبا آن را در معرض فلج کامل قرار داده است؛ تهدیدی که فراتر از یک خطر امنیتی است. احریز اما خیزش جهان عرب را "طرح تروریسم بین‌الملل" توصیف و درباره علت مقاومت کشورش در مقابل این تحولات تاکید می‌کند: خیزش جهان عرب طرحی بود که کشورهای ابرقدرت برای برهم زدن امنیت و ثبات کشورهای عربی در راستای طرح فراگیر تقسیم و تجزیه جهان اسلام آن را در پیش گرفته‌اند و هنوز هم توطئه علیه جهان اسلام ادامه دارد اما الجزایری که پیشتر و در دهه 1990 در معرض تلاش برخی برای بر هم زدن امنیت و ثبات قرار گرفته بوده، می‌داند که چگونه باید با درایت، قدرت و ناکام گذاشتن موج بهار عربی که مشکلاتی را برای بیشتر کشورهای عربی آفریده است، مقابله کند. خیزش جهان عرب "طرح تروریسم بین‌الملل" برای برهم زدن امنیت و ثبات کشورهای عربی در راستای طرح فراگیر تقسیم و تجزیه جهان اسلام است
این مقابله اما در حالی صورت می‌گیرد که الجزایر در میان ناآرامی‌ها احاطه شده است. تونس، لیبی و مالی همگی همسایگان الجزایر هستند که چند سال اخیر را درگیر جنگ، ناآرامی و آشوب بوده‌اند. در این میان الجزیره با تاکید بر سرفصل‌های سیاست خارجه خود با تلاش در جهت حفظ ثبات داخلی‌اش باز هم به ایفای نقش میانجی‌گرانه در این کشورها پرداخت. این در حالی است که بسیاری از تونس به عنوان موفق‌ترین نمونه بهار عربی یاد می‌کنند. با وجود اینکه تونس همچنان با بحران معیشتی و اعتراضات علیه آن و همچنین صادرات تروریسم مواجه است اما روند سریع اعتراضات، سقوط حکومت قبلی، برگزاری انتخابات و روی کار آمدن حکومت جدید که در تونس رخ داد این روزها آرزوی بسیاری از کشورهایی است که هنوز در گردباد بهاری عربی سرگردانند. در این میان نکته جالب، پای میانجی‌گرانه الجزیره در بحران هر سه کشور همسایه است. چندین سال وساطت بین حکومت مرکزی باماکوی مالی با شورشیان طوارق، پیشنهاد میانجیگری در تونس و حتی به گفته برخی منابع پیشرفت نسبی در گفت‌وگوهای صلح این کشور و بعدتر لیبی بیانگر آگاهی سیاستمداران الجزایری از امکان سرایت ناآرامی به کشورشان و ضرورت حفظ ثبات منطقه است. این سیاستمدار 58 ساله الجزایری در پاسخ به سوال خبرنگار ایسنا مبنی بر میزان تاثیرگذاری بحران لیبی و تونس در الجزایر خاطرنشان می‌کند: رخدادهای یک کشور به طور مستقیم یا غیرمستقیم پیامدهای مختلفی برای کشورهای مجاور دارد. الجزایر نیز که مرزهای زمینی طولانی با لیبی، تونس و مالی دارد از تحولات خطرناک این کشورها تاثیر زیادی پذیرفته است؛ تحولاتی که به ویژه در لیبی منجر به تضعیف قدرت مرکزی، ظهور گروه‌های تروریستی و اعلام وجود آنها با زور سلاح شده است. در حال حاضر القاعده، داعش و دیگر شبه نظامیان مسلح به نفوذ زیادی در لیبی دست پیدا کرده و زمینه مناسبی را برای گسترش نفوذ خود در بیشتر کشورهای آفریقایی یافته‌اند. این تروریست‌ها از اوضاع حاکم در منطقه "ساحل" و غرب آفریقا استفاده کرده و به طور مستقیم امنیت ملی الجزایر را مثل حمله تروریستی به مرکز گازی در ژانویه گذشته تهدید می‌کنند. احریز درباره تاثیر این تهدیدات و واکنش الجزایر به آنها می‌گوید: اوضاع وخیم امنیتی در کشورهای همجوار، الجزایر را وا داشته تا به تقویت همکاری امنیتی با آنها بپردازد. همچنین تعداد زیادی از نیروهای مسلح خود را در مناطق مختلف مستقر کرده و امکانات مادی و لجستیکی زیادی را به نظارت و حمایت از مرزهای زمینی مشترک جهت مقابله با نفوذ گروه‌های تروریستی اختصاص داده است. الجزایر همچنین کمک‌های لازم را به نهادهای امنیتی در تونس و بهبود توانایی‌های آن ارائه کرده و نظارت بر مذاکرات میان طرف‌های درگیر لیبیایی با نظارت سازمان ملل را با هدف حل و فصل مسالمت‌امیز بحران این کشور برعهده گرفته است؛ بحرانی که موجب تنش و وخامت شرایط امنیتی در لیبی شده است. در حالی که تونس در مقایسه با سایر کشورهای منطقه از آرامش بیشتری برخوردار است پیشتر در 5 تیر هتل امپریال مرحبای تونس در سواحل دریای مدیترانه و در شهر سوسه هدف یک حمله تروریستی قرار گرفت که مرگ 37 تن را در پی داشت. سفیر دانش‌آموخته علوم سیاسی الجزایر در تهران درباره احتمال وقوع حمله مشابهی در کشورش اظهار می‌کند: منطقه‌ای که الجزایر در آن واقع است صحنه درگیری‌های شدید میان منافع ابرقدرت‌های جهان است که تلاش می‌کنند از طریق ضربه زدن به ثبات، تضعیف دولت مرکزی و فلج کردن فعالیت نهادهای قانونی در مناطق دارای ثروت و منابع مالی بر کشورهای منطقه سیطره یابند. الجزایر از جمله کشورهای مهمی است که همواره هدف قرار گرفته است و خطرهمیشه آن را تهدید می‌کند. احریز ادامه می‌دهد: فروپاشی و وخامت اوضاع امنیتی یا ناامنی کشورهای مجاور الجزایر مثل مالی، نیجریه، لیبی، تونس و صحرای غربی و ظهور گروه‌های تندرو، افزایش قاچاق سلاح، ورود تروریست‌ها به این کشورها و همچنین مداخله‌های خارجی در امور داخلی آنها همگی عواملی است که به صورت مستقیم امنیت ملی الجزایر را در اشکال مختلف امنیتی، سیاسی، نظامی و اقتصادی تهدید می‌کند. همانطور که می‌دانید الجزایر با آغاز دهه‌های نود شاهد چالش‌های امنیتی و تهدیدات تروریستی بوده است و توانست این وبا را پس از دادن 200 هزار کشته و پس از درگیری‌های شدید علیه تروریسم شکست دهد. الجزایر مهارت زیادی به دست آورد و در حال حاضر دیدگاه واضحی نسبت به اقدامات برای مقابله با این وبا دارد. وی تاکید می‌کند: دشمنان الجزایر و تروریست‌ها این حقیقت را می‌دانند که فرصت‌های موفقیت طرح‌هایشان در سایه درایت و زیرکی رهبران سیاسی الجزایر، پایبندی و حمایت مردم و لیاقت نیروهای مسلح بسیار کم است. عبور از بحران داخلی برای الجزایر تجربه‌ای ارزشمند است که آن را در برابر شرایطی مشابه توانمند ساخته و به الجزیره اجازه داده تا نقش پررنگ‌تری در بین همسایگان خود و کمک به حل مناقشات آنها ایفا کند
این یک حقیقت است که عبور از بحران داخلی برای الجزایر تجربه‌ای ارزشمند است که آن را در برابر شرایطی مشابه توانمند ساخته و به الجزیره اجازه داده تا نقش پررنگ‌تری در بین همسایگان خود و کمک به حل مناقشات آنها ایفا کند. کشور مالی همسایه جنوب غربی الجزایر چندین سال محل درگیر‌های خونبار دولت مالی با شورشیان طوارق است. درگیری‌هایی که چندین هزار کشته و آواره در پی داشته است. اما 31 خرداد سال جاری توافق صلحی تحت عنوان "توافق الجزایر" با میزبانی و وساطت الجزیره و به منظور برقرار کردن ثبات در مالی پس از 55 سال بین طرفین درگیر به امضا رسید. سفیر پیشین الجزایر در کره‌جنوبی به تشریح نقش کشورش در حل درگیری‌های کشور مالی می پردازد: الجزایر به میانجیگری در مذاکرات میان دولت مالی و مخالفان مسلح پرداخت و توانست به نتایج چشمگیری در این زمینه برسد. دور آخر مذاکرات در دوم ژوئن 2015 میان طرف‌های درگیر با میانجیگری‌های بین‌المللی به ریاست الجزایر به امضای نهایی "توافقنامه الجزایر" انجامید؛ توافقنامه‌ای که از سوی ابرقدرت‌ها و نهادهای بین‌المللی مورد استقبال قرار گرفت و آنها نقش مهم الجزایر در همراهی با مالی و حل بحران این کشور را ستودند. امضای این توافقنامه از سوی طرف‌های مالی طرح امیدوارکننده‌ای برای پایان دادن به سال‌ها تنش، کشتار و بی‌ثباتی در مالی است. همچنین انتظار می‌رود که این توافق موجب بازسازی پایه‌های دولت و مشخص کردن طرح‌های آینده آن شود. وی درباره چگونگی پیگیری شرایط در مالی پس از این توافق می‌گوید: کمیته بین‌المللی که مسئول پیگیری توافقنامه صلح و آشتی است برای ایجاد ابزارهای مناسب جهت اجرای این توافقنامه به نحو احسن و ترغیب طرف‌های درگیر به پایبندی بر آن و ایجاد صلح مداوم و نهایی در مالی تلاش خواهد کرد. با این حال جهان طی یک سال گذشته تا جایی در منجلاب درگیری، آشوب و جنگ بوده که کشورهای مختلف در هر گوشه دنیا از جمله کشور پیشتازی چون الجزایر نتوانند دست به ابتکار عمل زده، کاری از پیش برده و به نتیجه‌ای دست یابند. بحران یمن در پی انقلاب در کشورهای عربی تحولات یمن دو سال بعد از آغاز در سال 1390 یعنی در مرداد و شهریور سال 1393 با تسلط بر صنعا از سوی حوثی‌ها وارد مرحله جدیدی شد. بحران سیاسی در یمن و دخالت حکومت‌های منطقه در آن تا جایی ادامه‌دار شد که در 6 فروردین 1394 ائتلافی از کشورهای منطقه به رهبری عربستان سعودی تحت عنوان عملیات طوفان قاطع (عملیة عاصِفة الحزم) یمن را بمباران کردند. این عملیات از ۲ اردیبهشت با نام عملیات احیای امید (عملیة إعادة الأمل) ادامه یافت و تاکنون با وجود اعلام 3 آتش بس همچنان ادامه دارد. سفیر جمهوری دموکراتیک الجزایر در تهران با اشاره به تحولات یمن، درباره رابطه الجزیره- صنعا و تلاش کشورش برای حل بحران یمن عنوان می‌کند: الجزایر و یمن روابط عالی با یکدیگر داشته و دارند. الجزایر همواره در دشواری‌ها و شرایط سخت در کنار مردم یمن بوده است. احریز ضمن ابراز تاسف مردم و دولت کشورش از شرایط پیش آمده در یمن درباره تلاش‌های دولت بوتفلیقه برای آرام کردن اوضاع در این کشور ادامه می‌دهد: با توجه به ارتباط میان دو کشور، الجزایر در اظهارنظر خود درباره بحران یمن پیشتازی کرد و هرچه در توان داشت برای جلوگیری از وقوع اتفاقاتی که پیامدهای ناخوشایندی دارند، به کار گرفت. وی با اشاره به راه‌حل مسئله یمن درباره علت نپیوستن کشورش به ائتلاف سعودی‌ها علیه این کشور تاکید کرد: دولت الجزایر از همان ابتدای شروع بحران اعلام کرد که این بحران جز از راه سیاسی و دیپلماتیک و حضور همه گروه‌های یمنی در مذاکره‌ای جامع و ملی امکانپذیر نیست. الجزایر از همان ابتدا گزینه نظامی برای حل بحران یمن را رد کرد. همچنین ما مشارکت در ائتلاف عربی به رهبری عربستان را رد می‌کنیم چرا که آن را مخالف با اصول ارتش خود مبنی بر عدم دخالت در هر گونه عملیات نظامی خارج از کشور می‌دانیم. بحران یمن جز از راه سیاسی و دیپلماتیک و حضور همه گروه‌های یمنی در مذاکره‌ای جامع و ملی امکانپذیر نیست
این سیاستمدار الجزایری در ادامه اظهاراتش با نگاهی به روابط تهران-الجزیره درباره امکان و نحوه همکاری دو کشور در مسئله یمن می‌گوید: الجزایر و ایران براساس اصل همکاری و احترام متقابل، روابط سیاسی خوبی دارند و همواره سنت مذاکره و رایزنی در عالی‌ترین سطوح میان دو طرف درخصوص موضوعات دوجانبه و مسائل منطقه‌ای و بین‌المللی مشترک وجود داشته است. الجزایر براساس اصول ثابت خود درخصوص ارتقای همبستگی کشورهای عربی و اسلامی و باور به اصل ممانعت از ورود به جنگ برای حل درگیری‌های بین‌المللی و حل این مسائل از راه‌های مسالمت‌آمیزی چون مذاکره و گفت‌وگو، برای همکاری با همه کشورهایی که به این اصول پایبند هستند، آمادگی کامل دارد و می‌تواند در راستای هرگونه فعالیتی که به راه‌حل سیاسی بحران یمن بینجامد و آشتی میان گروه‌های مختلف جامعه یمنی را فراهم و آن را از گرداب عدم ثبات و خشونت خارج کند و مانع از کشته شدن اشخاص بی‌گناه شود، مشارکت داشته باشد. بحران سوریه این روزها با طولانی‌تر شدن بحران سوریه و دخالت پیش از گذشته قدرت‌های خارجی در این کشور حل مسئله دمشق دیگر امری بعید به نظر می‌رسد. ده‌ها هزار کشته و میلیون‌ها آواره نتیجه 5 سال ناآرامی است که دیگران آن را برافروخته‌اند اما دودش در چشم سوری‌ها می‌رود. در میدان درگیری سوریه اما گویی خبر از وساطت و میانجیگری دولت‌ها نیست. به نظر می‌رسد این جنگ و نتایج آن حتی برای "خارجی‌ها" جدی‌تر از جنگ‌های دیگر است. بسیاری معتقدند جنگ در سوریه دیگر آن "جنگ داخلی" نیست که رسانه‌های غربی بر طبل آن می‌کوبند بلکه دیگر روشن است که از ابتدا توطئه‌ای برای شکستن راه‌های ارتباطی مقاومت و فلسطین بوده است و سوریه محمل خوبی برای آغاز یک جنگ نیابتی. کاملا روشن است که بحران سوریه توطئه‌ای برای شکستن راه‌های ارتباطی مقاومت و فلسطین بوده است و سوریه محمل خوبی برای آغاز یک جنگ نیابتی
عبدالمنعم احریز درباره روابط الجزیره-دمشق به ویژه طی چند سال گذشته اظهار می‌کند: آنچه درباره یمن گفتم درخصوص بحران سوریه هم صدق می‌کند. دو کشور الجزایر و سوریه روابط خوبی دارند و الجزایر به شدت از پیروزی طرح برهم زدن امنیت و ثبات سوریه که در نهایت به دنبال در هم شکستن محور مقاومت و تامین آتیه رژیم صهیونیستی است متاثر و متاسف است. سفیر الجزایر در ایران که تنها 5 ماه از آمدنش به تهران می‌گذرد در پاسخ به سوالی درباره سکوت الجزایر در قبال فاجعه بشری در سوریه می‌گوید: الجزایر هیچ روزی در مورد بحران سوریه شانه خالی نکرده است و همواره موضع خود را با صراحت و شفافیت تمام در محافل بین‌المللی و منطقه‌ای مختلف ابراز داشته است. وی درباره این اقدامات و مواضع توضیح می‌دهد: مقامات ارشد الجزایر بارها از موضع‌گیری اتحادیه عرب نسبت به دولت سوریه و درخواست‌های آن از شورای امنیت مبنی بر دخالت علیه سوریه و یا از دخالت ائتلاف ناتو در نابودی توانمندی‌های کشورهای عربی انتقاد کرده‌اند. مقامات الجزایر از تایید قطعنامه اتحادیه عرب مبنی بر لغو عضویت سوریه در این اتحادیه امتناع کرده و در کنار عراق و لبنان با اعطای کرسی به مخالفان سوریه در اتحادیه عرب مخالفت ورزیدند. دولت الجزیره همچنین با قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل که در آن دولت سوریه محکوم می‌شد، مخالفت کرد. احریز تاکید می‌کند: این موضع‌گیری‌ها با محکومیت مخالفان سوریه و بسیاری از کشورهای منطقه مواجه شد و این کشورها الجزایر را به خروج از اصل توافق جمعی کشورهای عربی که کشورهای عربی در تصمیمات سرنوشت‌ساز خود به آن پایبند هستند، متهم کردند. دیپلمات الجزایری سپس به تنها راه‌حل موجود برای بحران سوریه از منظر کشورش اشاره می‌کند: الجزایر جامعه بین‌المللی را به تلاش برای تشویق و حمایت از طرف‌های سوری درگیر دعوت می‌کند تا به این ترتیب زبان عقل، گفت‌وگو و رایزنی (در عرصه جهانی) غلبه یابد و روند سیاسی مذاکرات با هدف دستیابی به راه‌حلی برای بحران کشورشان، نجات سوریه و دور نگه داشتن کل منطقه از لغزش‌های خطرناک در پیش گرفته شود. به این ترتیب خواسته‌های مردم سوریه برای انتخاب دستگاه حاکمیت و رهبرانی که خواهان تحقق خواسته‌های مشروعشان از جمله برقراری دموکراسی، آزادی و اتحاد میان گروه‌های مختلف باشند، تحقق می‌یابد. مسئله فلسطین در ادامه گفت‌وگو با سفیر الجزایر در تهران بحث به مسئله فلسطین و رویکرد یک بام و دو هوای کشورهای عربی در قبال آن می‌رسد. احریز در واکنش به انتقاد خبرنگار ایسنا نسبت به ضرورت تغییر در رویکرد کشورهای عربی در قبال فلسطین با توصیف شرایط این کشورها می‌گوید: کسی که حوادث منطقه عربی را در سال‌های اخیر دنبال کند، متوجه میزان وخامت اوضاع جهان عرب می‌شود؛ دنیایی که امنیت و ثبات بیشتر کشورهای آن تهدید شده است. این مساله باعث شده اولویت‌ها تغییر کند و مسائلی چون مقابله با افراطی‌گری و تروریسم، درگیری‌های طایفه‌ای، ملی و قبیله‌ای و همچنین مبارزه با مساله تقسیم کشورها به موضوعات مورد توجه رهبران کشورهای عربی تبدیل و در نهایت مساله فلسطین از اولویت سران کشورهای عربی خارج شود. سیاستمدار 58 ساله الجزایری هدف اسرائیل و قدرت‌های جهانی از دامن زدن به ناآرامی‌های خاورمیانه را این چنین توضیح می‌دهد: این همان هدفی است که رژیم صهیونیستی با همکاری قدرت‌های استکباری و امپریالیسم جهان دنبال می‌کند و پس از آن نیز به دنبال آن است که به آسانی خاورمیانه جدیدی را به رهبری خود (اسرائیل) برپا کند؛ طرحی که در دهه هشتاد قرن گذشته برای آن برنامه‌ریزی شد و در حال حاضر هم در دست اجرا است. وی تاکید می‌کند: به نظر من وقت آن رسیده که کشورهای عربی و اسلامی منطقه با تعیین حجم تهدیدات و خطرات مستقیم و آنی که امنیت ملی‌شان را تهدید می‌کند، تلاش‌های خود را در راستای ارائه تصویری آشکار برای مقابله با این تهدیدات و چالش به کار بگیرند؛ تهدیداتی که در راس آنها وجود رژیم صهیونیستی و پیدایش گروه‌های تروریستی مسلح است که از سوی استکبار جهانی حمایت می‌شوند. کشورهای عربی باید اقدامات خود را هماهنگ سازند سپس تلاش‌های خود را معطوف دغدغه‌ها و خواسته‌های مردم کنند؛ دغدغه‌هایی چون نابودی مشکلات اقتصادی و اجتماعی که در گسترش خشونت و افراطی‌گری نقش داشته‌اند. وقت آن رسیده که کشورهای عربی و اسلامی منطقه با تعیین حجم تهدیدات و خطرات مستقیم و آنی که امنیت ملی‌شان را تهدید می‌کند، تلاش‌های خود را در راستای ارائه تصویری آشکار برای مقابله با این تهدیدات و چالش به کار بگیرند؛ تهدیداتی که در راس آنها وجود رژیم صهیونیستی و پیدایش گروه‌های تروریستی مسلح است که از سوی استکبار جهانی حمایت می‌شوند
احریز درباره رابطه تاریخی کشورش با فلسطین توضیح می‌دهد: ارتباط الجزایر با فلسطین به ابتدای تشکیل دولت عبری و پیدایش اولین نشانه‌های درگیری‌های عربی – اسرائیلی اواسط قرن گذشته برمی‌گردد. با وجود آنکه مردم الجزایر به دلیل استعمار فرانسه در شرایط بسیار بدی زندگی می‌کردند اما همچنان دغدغه مردم فلسطین را داشتند و خود را در رنج و سختی مردم فلسطین و مبارزات آنان شریک می‌دانستند. سفیر سابق الجزایر در تانزانیا سپس درباره رویکرد کشورش فارغ از اساسنامه مشترک با کشورهای عربی در قبال فلسطین می‌گوید: الجزایر از آن زمان تاکنون به همین صورت با همین موضع‌گیری مانده است و هرگز مساله فلسطین در باطن و وجدان مردم فراموش نشده است؛ مردمی که حتی یک روز از ارائه حمایت‌های غیرمشروط و کمک‌های لازم به فلسطینیان و حقوق مشروع آنان شانه خالی نکرده‌اند و همچنان در تمامی شرایط و در کلیه محافل بین‌المللی تکیه‌گاه محکمی برای فلسطینیان بوده‌اند. وی ادامه می‌دهد: در زمینه سیاسی و دیپلماتیک در قبال فلسطین چند مسئله را به یاد می‌آورم. یکی سخنان رییس جمهور متوفی الجزایر را که می‌گفت؛ الجزایر کنار فلسطین مظلوم باقی خواهد ماند و دیگری نقش بزرگی که الجزایر در تشویق مجمع عمومی سازمان ملل در سال 1974 در اتخاذ تصمیمی تاریخی مبنی بر اعطای وضعیت ناظر به سازمان آزادی‌بخش فلسطین داشت. همچنین می‌توان به درخواست‌های مستمر الجزایر از جامعه جهانی برای ایستادگی در برابر سیاست‌های شهرک‌سازی، سرکوب و تبعیض نژادی رژیم صهیونیستی اشاره کرد. علاوه بر این نمی‌توان اعلام تولد کشور فلسطین در الجزایر در سال 1988 را فراموش کرد. این سیاستمدار الجزایری سپس به جنبه‌های دیگری از خدمات کشورش به فلسطین اشاره می‌کند: در زمینه نظامی نیز الجزایر حتی یک بار هم در مشارکت در جنگ‌های عربی مربوط به یاری و حمایت از مساله فلسطین تعلل نورزیده است. در مورد حمایت مالی نیز الجزایر از جمله معدود کشورهایی است که به تعهدات خود در حمایت مالی از فلسطین وفادار ماندند. الجزایر حتی در سخت‌ترین شرایطی که در دهه 1990 تجربه کرد، به حمایت‌های سیاسی و مادی خود از فلسطینیان ادامه داده و بر موضع‌گیری‌های حمایتی خود از آنان پافشاری کرده و به تحقق خواسته‌های مردم فلسطین به ویژه درخصوص حق مشروع بازپس‌گیری سرزمین‌شان و تشکیل دولتی مستقل و با حاکمیت ملی کامل براساس مرزهای 1967 و پایتختی قدس اصرار ورزیده است. عبدالمتعم احریز در پایان به همکاری‌های الجزیره و تهران در زمینه انرژی می‌پردازد: در سطح بین‌المللی، الجزایر و ایران دو شریک اصلی در زمینه تولید و بازاریابی برای نفت و گاز هستند. هر دو، دو عضو مهم سازمان کشورهای صادر کننده نفت (اوپک) و انجمن کشورهای صادر کننده گاز هستند. همانطور که می‌دانید هر دو کشور در راستای ثبات بازار نفت و حفظ منافع کشورهای تولیدکننده و صادرکننده نفت و گاز با رعایت شرایط و نیاز بازار تلاش می‌کنند اما عوامل و شرایط مختلفی در تعیین قیمت نفت و گاز وجود دارد که مهم‌ترین آن نیاز مصرف کننده است. از سوی دیگر موضع‌گیری متفاوت اعضای سازمان اوپک و کشورهای غیرعضو صادرکننده نفت به کشورهای مصرف کننده این فرصت را می‌دهد که طرح‌های خود را اجرا و شروط خود را اعمال کنند. وی درباره چشم‌انداز این همکاری‌ها خاطرنشان می‌کند: به نظر من، در شرایط حاضر سخت است که بر روی تحولات بازار تاثیرگذاشت اما می‌توان به ادامه تلاش‌های مشترک ایران و الجزایر در راستای ایجاد شرایط مناسب برای ثبات بازار نفت امیدوار بود و این ثبات با همکاری همه کشورهایی صورت خواهد گرفت که معتقدند منافعشان در گرو منافع سایر اعضای اوپک است. گفت‌وگو از خبرنگار ایسنا: عاطفه مرادی انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 73]
-
گوناگون
پربازدیدترینها