محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1797544219
-دین در قاب تصویر
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
دین در قاب تصویر ورود به ساحت مباحث و درونمایه‌های مذهبی از طریق مدیوم سینما یا همان استفاده از مضامین دینی در فیلم‌های سینمایی، سال‌هاست محل تامل نظریه‌پردازان حوزه دین و رسانه است.
از یک طرف متصدیان امر دین یا علاقه مندان به مسائل دینی قرار دارند که معتقدند باید از هر وسیله ای برای تبلیغ و ترویج دین استفاده کرد و چون هنر به دلیل ژرفا و گستره تاثیرگذاری، یکی از مهم ترین ابزارهاست و سینما از میان انواع و اقسام گونه های هنری به دلیل گستردگی مخاطب و جذابیت عام، بهترین وسیله در خدمت بیان داستان ها، حکایات، رویدادها و درونمایه های دینی و مذهبی به شمار می آید، در نتیجه سیاست های فرهنگی و هنری جامعه می باید همه در همین راستا تنظیم و برنامه ریزی شوند و اولویت نخست در تولید و ساخت فیلم های سینمایی، با مضامین و موضوعات دینی باشد. در طرف دیگر، سینماگران و فیلمسازان و به طور کلی هنرمندان قرار دارند که معتقدند هنر تا زمانی اثرگذار و سودبخش است که بیان استعاری، غیرمستقیم و ایهام گون آن به بیان شعاری، مستقیم و ایدئولوژیک تقلیل پیدا نکرده باشد چراکه تبدیل اثر هنری به وسیله ای بیانی در خدمت ایدئولوژی های مختلف، هنر را از ماهیت اصلی خود دور می کند و از میان همه خصائص و ویژگی های منحصر به فرد آن تنها جذابیت را ـ آن هم به میزانی حداقلی ـ باقی می گذارد. این گروه برآن اند که مضامین دینی نیز همتراز با دیگر موضوعات متصور تنها زمانی می توانند دستمایه خلق اثر هنری قرار بگیرند که مقصود نه تبلیغ و ترویج بلکه توصیف و تشریح، آن هم بدون پیش داوری و ارزشگذاری باشد. اما جدا از این دو تلقی رایج و مرسوم و به طور کلی فارغ از اصل متعارف «قاعده، سپس مثال» زاویه ای دیگر نیز برای ورود به بحث وجود دارد که عبارت است از جست وجو در میان فیلم های تاریخ سینما و پاسخ جویی از طریق رجوع به نمونه ها و مصادیق موجود که بهتر از هر تئوری و قانون مرسومی می توانند راهگشای ما در شناخت نسبت میان سینما با موضوعات و درونمایه های دینی و مذهبی باشند. در تاریخ سینمای غرب، مجموعه ای از فیلم های مشهور، ماندگار و ارزشمند سینمایی هستند که نه تنها به موضوعات دینی پرداخته اند بلکه اساساً نگاهی دینی و مذهبی دارند و این ویژگی در آنها به قدری پررنگ است که حتی می توان گفت به قصد تبلیغ و ترویج دین یا دست کم تعریف و تمجید از آموزه های دینی ساخته شده اند و در عین حال واجد حد بالایی از ارزش های هنری و سینمایی هستند که از جمله آنها مصائب ژاندارک (کارل تئودور درایر / 1928)، آوای برنادت (هنری کینگ / 1943)، مردی برای تمام فصول (فرد زینه مان / 1966)، برادر خورشید، خواهر ماه (فرانکو زفیره لی / 1972) و مصائب مسیح (مل گیبسون / 2004) است. اما استفاده از مقولات دینی در فیلم های سینمایی، منحصر به آثار ساخته شده بر اساس زندگی قدیسان مذهبی نیستند بلکه اگر مدنظرمان درونمایه های دینی و نه فقط حکایات و رویدادهای تاریخی مرتبط با موضوعات دینی باشد، در آن صورت فهرست بلندبالایی از بهترین آثار سینمایی جهان می توان ارائه کرد که صراحتا اشارات دینی دارند و این ویژگی نه تنها از ارزش و اهمیت هنری آنها نکاسته بلکه حتی گاه یکی از مهم ترین عوامل ارزش و اعتبار آنها به شمار می آید. فیلم های چه زندگی شگفت انگیزی (فرانک کاپرا، 1946)، دالان سبز (فرانک دارابانت، 1999) و گلادیاتور (رایدلی اسکات / 2000) از این جمله اند. حال اگر بخواهیم گستره آثار مذهبی را شامل آثار معنوی یا آثار اخلاقی نیز بدانیم در آن صورت دیگر فهرست مورد نظرمان اکثریت فیلم های مهم و ماندگار تاریخ سینما را دربرخواهد گرفت. این که چه عاملی باعث می شود یک فیلم سینمایی باوجود پرداختن به موضوعی دینی، آن هم با صراحت و آشکارگی نه در پرده و لفافه، بتواند خود را از گرفتار آمدن در ورطه پرگویی اندرزگویانه برهاند و جذاب و اثرگذار هم برای عوام و هم برای خواص از کار دربیاید، شاید مساله ای مهم تر از بحث های تئوریک در باب خاستگاه، ماهیات و ویژگی های دین و هنر باشد ـ دست کم در صورتی که مقصودمان چاره جویی برای معضل شعارزدگی فیلم های دینی باشد نه بحث علمی و فلسفی در باب معرفت و شناخت. پیداست که این موضوع نیز مانند هر مبحث دیگری نیازمند بررسی دقیق و موشکافانه و طرح مقدمات کافی برای رسیدن به نتایج مکفی است و طبق معمول باید یادآور شد که در مجال کوتاه و مختصری این چنین نمی توان جز به طرح مساله یا کلی گویی در خصوص آن پرداخت؛ با وجود این به نظر می رسد صرف اشاره به لزوم تمرکز بر آثار و نمونه ها به جای مباحث ماهوی و معرفتی، اشاره ای است که می تواند مسیر بحث را تغییر داده و به نتایجی متفاوت با آنچه تاکنون شاهد بوده ایم، بینجامد. سخن بیشتر در این خصوص را به اهل فن وامی گذاریم و در ادامه تنها به بیان شماری مقدمه ابتدایی در این خصوص بسنده می کنیم. مخاطبان سینما از فیلم های سینمایی انتظارات مشخصی دارند که به نظر می رسد موفقیت یا عدم موفقیت فیلم ـ فارغ از موضوع و درونمایه اش ـ ارتباط مستقیمی با میزان برآورده شدن این انتظارات دارد. مخاطب می خواهد داستانی را دنبال کند که حرف تازه ای برای گفتن دارد و می تواند توجه او را جلب نموده و تأثر عاطفی او را برانگیزاند. به بیان دیگر می توان گفت مخاطب فیلم سینمایی در اصل ساحت احساسی، عاطفی، هیجانی تماشاگران است نه ساحت استدلالی، منطقی و شناختی آنها و در نتیجه قبول و باور و پذیرشی اگر هست ابتنای کامل دارد به میزان تأثیرپذیری عاطفی از سکانس ها، صحنه ها و دیالوگ های فیلم. مخاطب می تواند فقط به دلیل تحت تأثیر قرار گرفتن در مواجهه با صحنه های فیلم، بسیاری از مضامین غیرهمسو با رویکردهای شناختی خود را بپذیرد و نیز صرفاً به دلیل تأثر ناخوشایند از صحنه های فیلم، نسبت به بسیاری از درونمایه های همسو با نگره های معرفتی خود واکنش منفی نشان بدهد. فیلم سینمایی اگرنه بیش ولی دست کم پیش از آن که اثری صوتی باشد، اثری بصری است و باید در راستای مطابقت کامل تصویر با دیالوگ و موسیقی حرکت کند نه آن که صدا و تصویر هرکدام سازی جداگانه بزنند که در چنین صورتی قطعاً تصویر محل اعتنای نخست خواهد بود و صدا بخصوص دیالوگ ـ که عاری از انتزاع موسیقایی است ـ مورد بی اعتنایی یا احیاناً اعتنای وارونه قرار خواهد گرفت. در خصوص مضامین و درونمایه های دینی و مذهبی از آنجا که کلام نقش محوری دارد، اهمیت این ویژگی، مضاعف بوده و نتیجه حاصل از آن نیز به دلیل حساسیت و اهمیت این موضوعات دوچندان خواهد بود. تفاوت بستر داستان گویانه که ویژگی اصلی یا مهم فیلم سینمایی است، با بستر اندرزگویانه که ویژگی موعظه و خطابه است، تفاوت مهمی است که نمی توان بسادگی از کنار آن گذشت. حذف داستان یا روایت از بیان سینمایی، فیلم را مستعد فروغلتیدن به ورطه خطابه می کند مگر آن که درونمایه به کلی پیراسته از استعدادی این چنین باشد که در خصوص مضامین دینی و مذهبی صادق نیست. شاید دلیل آن که سینمای دینی با سینمای داستانی همواره پیوندی ناگسستنی داشته و در مقابل، سینمای غیردینی با سینمای غیرداستانی بیشتر قرین بوده، همین استعدادهای درونی هر یک از این دو فرم و محتوای جداگانه باشد. و بالاخره این که یکی از مهم ترین جذابیت های داستان های دینی و مذهبی، بستر تاریخی آنهاست و از آنجا که سفر در زمان از طریق تجربه سینمایی یکی از جذاب ترین و دل پذیرترین ویژگی های فیلم سینمایی است، این ویژگی می تواند در بحث ساخت و تولید آثار دینی مورد توجه خاص قرار بگیرد. یعنی تاریخی بودن موضوع نه تنها در طراحی لباس و انتخاب لوکیشن و تغییر ادبیات گفتاری، که در جزئیات زندگی در زمان گذشته و تفاوت آن با زمان حال ظهور و بروز داشته باشد تا بتواند شناخت راستینی از مختصات زندگی مردمان در روزگاران کهن را برای مخاطب ایجاد نماید و تجربه ای لذت بخش برای او به شمار بیاید. آزاد جعفری / جام جم
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 83]
-
گوناگون
پربازدیدترینها