واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
مـرگ بـر پاییـز! سمفونی قطرههای باران که با ضرباهنگی ملایم به شیشه میخورد، مرا به بیرون رفتن از خانه و قدم زدن در خنکای پاییز برگریز فرا میخواند. در کوچه نسیمی ملایم میوزد و آنگاه که قدم بر برگهای خشکیده پاییزی میگذارم، آهنگ خش خش آنها خاطرات نیمهجانی را در ذهنم زنده میکند و مرا به عمق آنها فرو میبرد.
پاییز آمده تا درختان را از کسوت کهنه عریان کند و برگ های زرد و سرخ و البته قهوه ای را خرامان خرامان زیر پای عابران چونان فرش بگسترد. باران پاییزی می بارد و هوا را نمناک و زمین را غمناک می کند و زمزمه گوش نواز بادها در گوش آدمیان یادآور فلان و بهمان می گردد... این بود بخشی از انشای من درباره این که فصل پاییز را توصیف کنید. من البته درست نمی دانم مسبب جوگیری پاییزی شایع، شاعران رمانتیک بوده اند یا معلمان انشا. اما ان شاءالله خداوند از باعث و بانی این ابتذال فراگیر نگذرد. آنها چطور به خودشان اجازه داده بودند پاییز را، این فصل سودا را، این گونه زیبا و روح انگیز برای ما تصویر و توصیف کنند؟ پاییز را، این فصل ضد گیاه و ضد حیوان و ضدانسان را. این برهه نفرت انگیز را که می آید و هزار درد و مرض هم با خودش به ارمغان می آورد. از خارش روح و اگزمای دل و ترک عواطف و ورم خاطرات و تب احساسات و افسردگی طبع و انسداد مجراهای معنا گرفته تا انواع و اقسام عفونت های روحی چرک آلود؛ که به خاطر آوردن خاطرات عشق های شکست خورده تنها یکی از آنهاست. برای آوردن همان ماجراهایی که قرار بود بهار و تابستانی شیرین و رویایی برایمان بسازند یا برای دست و پا چلفتی و بی جنبه بودن مان، حالا به نوستالژی های بی خود و بی جهتی تبدیل شده اند که با پاییز به ما هجوم می آورند. حال پاییزی، نتیجه رفتار غلط ما با هوای تابستانی است. سودای پاییز، نتیجه صفرای تابستان است و خاطرات فاسد پاییزی، مثل اخلاط فاسد پاییزی، که نتیجه زیاده روی یا کم کاری های تابستانی ما هستند. در پاییز خون سازی تقریباً تعطیل می شود. خون که نباشد، جان تحلیل می رود و حال رقیق می شود و برای جبران رقت حال، ناخواسته درصد معتنابهی از گذشته و گاه آینده با آن مخلوط می شود. آه و ناله های عشاق شکست خورده نتیجه مستقیم کم کاری بدن در فرآیند خون سازی است. حکمای قدیم، عمل استفراغ را در ابتدای پاییز توصیه می کرده و می گفته اند: بریز بیرون آقا و البته خانم. بریز بیرون اخلاط و خاطرات بی خود و بی جهت را. نشد که نشد. زندگی که تمام نشده. واقعا آیا بهتر نیست به جای قدم زدن روی برگ های خشک پاییزی و میدان دادن به لذت های سادومازوخیستی از صدای خش خش برگ ها، یک گوشه خلوت پیدا کنیم و همین کاری را که گفته اند، بکنیم؟ البته این را هم بگویم که توصیه حکمای قدیم تنها ابتدای پاییز کاربرد داشته است. پاییز مستقر که شد، دیگر اخلاط و خاطرات فاسد جاگیر می شوند و مبادرت به دفع آنها، تنها به جابه جایی و تحریک و فعالیت بیشترشان منجر می شود. لذا اگر اول پاییز به نسخه حکما عمل نکردید و پاییز در جان تان نشست، دیگر نکنید. نه این که دست روی دست بگذارید؛ نه. غذای شکم پرکن نخورید، دل تان را در جای گرم و دور از دسترس خاطرات نگه دارید، خودتان را بپوشانید، در جای گرم بخوابید و با آب گرم استحمام کنید و از مصرف ادویه جات تند و ترشی جات و سرخ کردنی ها و چیپس و پفک و البته استعمال دخانیات خودداری کنید. از خوردن انار و سیب و به و هویج و موز و انگور و مویز و خرما و انجیر و عسل و مرباهای طبیعی و آش های ساده هم غافل نشوید. و البته اختیار با شماست. اگر می خواهید با تمام این اوصاف، «خیزید و خز آرید که هنگام خزان است» و باد خنک هم لابد از جانب خوارزم وزان است و می چمد در آن پادشاه فصل ها پاییز و ... میل خودتان است. امید مهدی نژاد / چمدان ( ضمیمه آخر هفته روزنامه جام جم)
جمعه 02 آبان 1393 15:04 بازدید:10
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]