محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1797567067
جمع کنید این دُکان بی هنر را !
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
جمع کنید این دُکان بی هنر را ! تهران- ایرنا- شده اند بلندگوی رسوا کردن یکدیگر بدون این که توجه کنند در این دعواهای جدلی جایگاه مردم کجاست و از این رسوا کردن ها چه عاید مردم می شود.
ˈامیر علی رامهˈ طی مطلبی در سامانه اینترنتی ˈپارسینهˈ با درج این مقدمه می نویسد: یک زمانی به سادگی صفت هنرمند به کسی نمی دادند او باید مراحل مختلفی را طی می کرد از نظر اخلاقی به مدارجی می رسید و طی طریق می کرد تا می توانست زیر بیرق نام هنرمند قرار گیرد و از این صفت استفاده کند.
آن زمان ها هنرمند ابتدا باید ثابت می کرد غم مردم دارد، مشکلات آنها را می شناسد و در حل آنها کمک می کند و بعد از این ها دستی به هنری هم دارد. مثلا خطاطی می کند یا نقاشی می کشد. شعر می گوید و یا در حوزه ادبیات هم فعال است. نقالی می کند و یا در صحنه تئاتر از اندوه ها و مشکلاتی می گوید که مردم دارند اما نمی توانند آن را حل کنند و گشایش آنها به دست دولتمردان است.
در آن زمان ها کمدین ها مهم ترین حرف های مردمی را می گفتند، در تئاتر رو در روی مردم به ظاهر آنها را می خنداند اما پنهانی اشک آنها را درمی آوردند و نیشتر به دولتمردانی می زدند که بی توجه از مردم از کنار آنها رد می شدند. پرده خوان ها در ابتدای هر نمایشی چنان مشکلات مردم را با شعر و آواز تصویری می کردند که دیگر نیازی به جریده و تحلیل رسانه ای نبود.
هنرمندان بین مردم بودند و صدای مردم بودند و رسانه مردم بودند. اگر بیشتر از مردم کاسبی می کردن، سهم مردم را می دادند و مثل آنها صاف و ساده و شفاف زندگی می کردند.در چنین اوضاعی مردم هنرمندان را دوست داشتند و آنها را از خود می دانستند.
اما اکنون زمانه عوض شده است. یعنی خیلی وقت است زمانه و شرایط هنرمندی تغییر کرده است. حالا دیگر اخلاق مداری و انسان مداری و به فکر خلق الله بودن شرط هنرمندی نیست. هر کس خطی بنویسد، نقشی بازی کند، در بلندگو صدایش را توی گلویش بیندازد: دوربین، صدا، اکشن، هر کس هر لودگی که بخواهد روی صحنه ببرد و داستان ها و شعرهای عاشقانه بنویسد و بگوید بهش می گویند هنرمند. حالا دیگر قرار نیست هنرمند بین مردم زندگی کند، درد آنها را بشناسد و یا سهم مردم را از درآمد های میلیونی خود بدهد و عصایی باشد برای مردمی که ناتوانی مالی دارند و واقعا خودشان هم نمی توانند مشکل را حل کنند.
حالا به اصطلاح هنرمندان دغدغه های دیگری دارند! به جای این که رسانه و تریبون مردم شوند، رسانه خودشان شده اند. از بلندگوهای مختلفی که در اختیار دارند، دعوا راه می اندازند و هر کدام دیگری را می کوبد و له می کند تا خودی عرضه کند و نشان دهد که بحق تر است. این دعواها بین سینماگران بیشتر است چون این گروه از دیگر فعالان عرصه های هنری بیشتر دستشان به جیب شان می رود و از نظر مالی اوضاع بهتری دارند و به اصطلاح غم نان ندارند که درد مردم را بشناسند و برای حل مشکلات روزانه ای که گریبان مردم را گرفته است، کاری بکنند.
این گروه آنقدر شکم اشان سیر و جیب اشان پر پول است که سر را کج کرده اند و به جای این که نگاهی به مردم بیندازند نگاه خود را به زندگی دیگر همکارانشان دوخته اند و دارند حساب کتاب می کنند که فلانی که در فلان جشنواره خارجی شرکت کرده و برنده شده، چقدر درآمدش بیشتر از اوست که فقط در ایران کاسبی می کند. یا دلش گرفته از این که فلان بازیگر یا کارگردان که دو پاسپورت دارد چقدر بیشتر خوش به حالش می شود. این به اصطلاح هنرمندان به جای این که بلندگوی مردم باشند، شده اند بلندگوی رسوا کردن یکدیگر بدون این که توجه کنند در این دعواهای جدلی جایگاه مردم کجاست و از این رسوا کردن ها چه عاید مردم می شود، کدام گرسنه سیر می شود و یا کدام بی خانه، خانه دار می شود و یا کدام جوان بیکار صاحب شغلی می شود.
در شرایطی که جامعه با بحران های شدید اقتصادی و بیکاری و ... رو به روست، به اصطلاح هنرمندان فیلمساز در ویلای شمال کشور یا در خانه شمال شهر و یا در آپارتمان فلان کشور اروپایی و آمریکایی نشسته اند و دارند به یکدیگر فحش می دهند و این گونه می خواهند در سال جهاد فرهنگی از فرهنگ و هنر برای حل مشکلات جامعه و مردم استفاده کنند.
کسی نیست به این ها بگوید جمع کنید این بساط خودنمایی و کبر و غرور را. هیچ کدام از شماها بر دیگری برتری ندارید، وقتی با پول دولت و بیت المال فیلم هایی می سازید که دخل و خرجش را هم نمی تواند تامین کند. به زور فروش بلیط های مجانی به مدارس، دانشگاه ها، کارخانه ها، شرکت ها و ... پُز می دهید که فیلم تان فروش میلیاردی دارد! تا به کی می خواهید سر مردم کلاه گشاد فخر فروشی بگذارید؟
کمی به اندازه سره سوزنی واقع بین باشید و فاصله بین خودتان و مردم را ببینید و از این که نام هنرمند را یدک می کشید، شرم کنید. کدام درد مردم را مرهم گذاشته اید که اکنون چنین پرمدعی به جای در کنار مردم بودن و مشکلات آنها را بیان کردن و رفع حتی گوشه ای از آن دعوا و جنجال بیخود و بی جهت راه می اندازید تا مردم را بیشتر افسرده و ناراحت کنید.دعواهای فخرفروشانه شما به ملت چه ربطی دارد که از رسانه های ملی برای بیان آنها استفاده می کنید؟ جمع کنید این دُکان بی هنر را!
اول**1368**
انتهای پیام /*
Contact the editor:
[email protected]
27/01/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 103]
-
گوناگون
پربازدیدترینها