واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: به گزارش ايرنا، سالمند گريزي در خانواده ها يكي از بيماريهاي شايع قرن ما به حساب مي آيد،بيماري كه نه با تزريق دارو بلكه با تدريس فرهنگ احترام به سالمندان علاج مي يابد. در همين زمينهنگار نصيريمحقق و نويسنده در گفت و گو با ايرنا اظهارداشت:بايد اعتراف كنيم كه ما نيز پس از 32 سال تعليمات فرهنگي ديني، هنوز نتوانسته ايم فرهنگ رفتار درست با سالمندان را در خود تقويت و به فرزندانمان منتقل كنيم. وي افزود: اغلب ما، سالمندان را به چشم شخصيت هايي با تاريخ مصرف گذشته نگاه مي كنيم، در صورتي كه آنها مجموعه اي با ارزش از تجربيات اجتماعي و تربيتي هستند. وي گفت: ايجاد زمينه هاي فرهنگي براي گسترش احترام به سالمندان و حفظ آرامش رواني محيط زندگي آنها نياز به صرف هزينه توسط مراكز فرهنگي و علمي دولتي و خصوصي در جهت ايجاد بسترهاي لازم براي پرورش اخلاق سالمندي و نحوه برخورد گروه هاي مختلف سني با اين گروه ارزشمند جامعه دارد. امير فياض استاد دانشگاه نيز معتقد است: ما به دارالتعليمي نياز داريم كه خانواده ها بخصوص بزرگترها را دوباره به مدرسه بفرستيم تا اين بار به جاي آموزش فيزيك ، شيمي و مثلثات به آنها اخلاق بياموزند. اين پژوهشگر افزود: تاثير رفتار ناسالم بزرگترها در خانواده با كهنسالان، نوجوانان و جوانان را نيز دچار معضلات اخلاقي مي كند و آنها براحتي مي آموزند كه مي توانند حريم ها را بشكنند و به بزرگترها توهين كنند و عوارض اين بيماري وخيم در آينده دامن همان والديني را مي گيرد كه به رشد اين اخلاق در فرزندانشان كمك كرده اند. وي پرسيد: چگونه ممكن است كسي نداند كه خود نيز روزي پير مي شود و چگونه ممكن است باور نداشته باشيم كه زندگي يك چرخش تكراري تاريخ است؟ منوچهر عظيميمحقق علوم رفتاري نيز در اين باره گفت: برخي از سالمنداني كه در اين محنت كده هاي تنهايي(خانه ي سالمندان) زندگي مي كنند، واقعا كسي را براي حمايت ندارند و وظيفه دولت و خيرين است كه ازاين گروه محافظت كنند،اما اغلب آنها حتي داراي خانواده هاي كاملا متمولند كه براحتي مي توانند از پدر يا مادرشان مراقبت كنند. وي ادامه داد: بايد به دنبال علت سقوط اخلاقي اين گروه از خانواده ها باشيم كه پدران و مادرانشان را در بدترين شرايط و ضعيف ترين روزهاي زندگي، به حال خود رها مي كنند. اين محقق علوم رفتاري با اشاره به نتايج تحقيقي كه به دليل بالا رفتن شمار مراجعان به سراي سالمندان انجام داده است،گفت:به نظر مي رسد بعضي دلايل اين معضل اجتماعي و خانوادگي، بي توجهي برخي مراكز آموزشي بخصوص آموزش عالي به دقت در تربيت شخصيتي دانشجويان است. وي گفت: اين مراكز بيشتر به دنبال كسب رتبه هاي علمي و رقابت با يكديگرند تا ايجاد شرايط مناسب تربيتي براي دانشجويان و براي آنها ورود به المپيادهاي ملي و بين المللي و كسب مدالهاي رنگين اهميت بيشتري دارد تا كسب مدال اخلاقي. وي افزود: هيچكس منكر اين نيست كه پيشرفت علمي نياز كنوني جامعه ماست، اما نه درحد به خطر انداختن اخلاق اجتماعي و خانوادگي كه نمونه هاي آن را در رفتارهاي بسيار غير اخلاقي در ميادين ورزشي و درميان دانشجويان و فارغ التحصيلان دانشگاهي شاهديم. اين محقق علوم رفتاري گفت:با ساخت فيلم هاي مستند آموزشي براي بزرگسالان و اجباري كردن شركت كارمندان دولتي و غيردولتي در كلاسهاي مهارتهاي زندگي مي توانستيم اميدوار شويم كه در آينده ي نزديك رفتارمان با والدين سالخورده، سالم و محترمانه شود و هيچكس حاضر نشود، احترام به پدر و مادر را كه در قرآن مجيد كتاب آسماني ما بارها به آن اشاره شده است،ناديده بگيرد. يك استاد بازنشسته دانشگاه كه در 75 سالگي به سراي سالمندان آورده شده است و اكنون 83 سال داردنيز به ايرنا گفت:اي كاش جامعه ما با آن شكوه تاريخي به كمك دولت مي آمد و با همتي از سرعشق، فرهنگ فرار از سالمندان و عدم مسووليت پذيري اخلاقي و ديني خانواده ها را به درجه اي مي رساند كه در آينده اي كه من نخواهم ديد، كمترين تعداد سراي سالمندان، خانه هاي ايتام، كمپ هاي بزهكاران و معتادان به مواد مخدر و بالاخره زندان را داشته باشيم. اين پيرمرد جهانديده افزود:همه اين مجموعه ها،زندانهايي با تعاريف متفاوتند و جامعه اي رو به سلامت پيش مي رود كه بتواند آمار ساليانه اين مراكز را كمتر كند. وي گفت: اين خود يك نوع جهاد اقتصادي هم تعبير مي شود زيرا هرچه اينگونه مراكز كمتر باشد هزينه هاي پرداختي از سوي دولت نيز كمتر است،ضمن اينكه افرادي كه مي توانستند جزو نيروهاي كارآمد جامعه باشند به دليل بي توجهي خانواده ها و ارگانهاي مربوط به تربيت درست آنها، امروز در اين خانه هاي تاريك و بي روح فسيل نمي شدند و امثال من پيرمرد هم هرگز در سراي سالمندان در تنهايي و غربت به انتظار مرگ نمي نشستيم. 7135/ 607
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 735]