واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: سرود شوریدگان
نگاهى به مناجات شعبانیه «مناجات شعبانیه»، زمزمه مناجات است و شور دعا و سوز تضرّع و روزنه امید.گفتگو با خدایى است كه راز درون و نیاز انسان و فرجام امور را مىداند و پیش از آن كه لب به سخن گشاییم، دفتر دلمان و كتاب نفسمان را مىخواند و قلم تقدیرش به همه چیز و همه كس جارى است و سود و زیانها و افزایش و كاستىها به دست اوست.اِلهى... اِن حَرَمتَنى فَمَن ذَالَّذى یَرزُقُنى وَ اِن خَذَلتَنى فَمَن ذَا الَّذى یَنصُرنى...خدایا! اگر محرومم سازى، كیست كه روزیم دهد؟ و اگر خوارم كنى كیست كه یاریم كند؟ از خشم تو به خودت پناه مىبرم. اگر من شایسته رحمتت نیستم، تو سزاوار جود و بخششى.در «مناجات شعبانیه»، نیایشگر صاحبدل، خود را در برابر خدایى مىبیند، بخشنده و رحمت گستر، رئوف و خطاپوش، رحیم و پوزشپذیر، كه نه مىتواند دل از عطاى او بركند و نه از عفو او بر خطاها نومید شود. زبان عذرخواهى او از خدا بلند است و دامن حسناتش كوتاه.زبان «مناجات شعبانیه»، زبان عشق و شیدایى است:«خدایا! اگر مىخواستى خوارم كنى، هدایتم نمىكردى، اگر مىخواستى رسوایم كنى از عقوبت دنیا معافم نمىكردى...خدایا! اگر مرا به جرمم بگیرى، دست به دامان عفوت مىزنم،اگر مرا به گناهانم مؤاخذه كنى، تو را به بخشایشت باز خواست مىكنم.اگر در دوزخم افكنى، به دوزخیان اعلام خواهم كرد كه دوستت دارم...هر چند در كنار طاعتت، عملم كوچك است، امّا امیدم بسى بزرگ است، پس چگونه مىتوانم از آستانت تهىدست و محروم برگردم؟...»اوج فرازهاى بلند این دعا آنجاست كه امام از خدایش «كمال انقطاع» مىطلبد، از همه بریدن و به او پیوستن، جز فروغ او را ندیدن، چشم دل به نور كبریایى روشن ساختن، حجابهاى نور را گسستن و به معدن عظمت رسیدن و جان را معلّق درگاه ربوبى ساختن و به درگاه عزّت و قدس او آویختن و در خلوت خدا، همدم او شدن و مدهوش جلال الهى گشتن...اِلهى! هَب لى كَمالَ الاِنقِطاعِ الیكَ وَ اَنِر اَبصارَ قُلُوبِنا بِضِیاءِ نَظَرِها اِلَیكَ...«مناجات شعبانیه» شِكوه از جدایىها و دور افتادنها و غفلتها و به خواب رفتنهاست. و انسان، تردیدى میان دوزخ و بهشت، تا كدامین را برگزیند؟كیفر الهى، دوزخ را در چشم انداز قرار مىدهد و پاداش خدا، به بهشت فرا مىخواند.تا یار، كرا خواهد و میلش به كه باشد!و پایان دعا، خواستهاى چنین است:«خدایا! مرا به فروغ نشاط انگیز عزّت خویش بپیوند، تا تنها شناساى تو باشم و از غیر تو روى برتابم و تنها از تو ترسم و بیم تو داشته باشم.»این است كه همه امامان، بىاستثنا، زبانى مترنّم و دلى مشعوف به این دعا داشتهاند و مناجات شعبانیه، با این حقایق ناب عرفانى و لحن و زبانى شیدایانه، «سرود شوریدگى» آن پیشوایان بوده است.نشریه پرسمان، جواد محدثی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 282]