واضح آرشیو وب فارسی:اطلاعات: پيدايش جهان
كسي كه ميخواهد اين معما را حل كند، بايد در ذهن خود مفهوم «بي نهايت» را بسيار خالص و مجرد تجسم كند. اگر زمان و مكان قابل تقسيم به بي نهايت اجزا هستند، پس خرگوش و لاك پشت در بي نهايت لحظه زماني از بي نهايت نقطه مكاني ميگذرند.
مشخصه اصلي مفهوم بي نهايت در اين مسأله اين است كه يك جز از بي نهايت به اندازه خود بينهايت بزرگ است. ظاهر واقعيت به مفهوم مكاني اين است كه راه طي شده به وسيله لاك پشت كوتاهتر از راه طي شده به وسيله خرگوش است، ولي لاك پشت ـ طبق مفهوم بينهايت در مكان - همان قدر راه بي نهايت را آمده كه خرگوش آمده است (چون هم راه كوتاهتر و هم راه طولاني هر دو بي نهايت هستند- م) در حالي كه ميدانيم خرگوش علاوه بر مسافت طي شده به وسيله لاك پشت، مقداري هم اضافه بر آن طي كرده است.
كسي كه بخواهد روي مسأله «بينهايت» كار كند، به عجايب بي شماري از اين نوع برخورد ميكند و رياضي دانان در طول آنها با استفاده از قوانين منطق، سعي كردهاند براي به كار بردن مفهوم بي نهايت قوانيني وضع كنند.
در اين جا نكته خاص اين است كه چند نوع بي نهايت وجود دارد. مثلاً بي نهايت در اشيا كه با اعداد صحيح 5000، 3، 2 ، 1 بيان ميشوند و نوع ديگر و بزرگتر بي نهايت كه براي آن تمامي اعداد و ارقام در مفهوم كلي خودشان هم كفايت نميكنند.
در هندسه نيز گاهي شناخت عيني و مستقيم ميتواند ما را به اشتباه بياندازد. مثلاٌ نردههايي را تصور كنيم كه دور تا دور يك زمين با مساحتي معيّن چيده شده اند. به راحتي قابل تشخيص است كه اين زمين اگر با طول زياد و عرض كم باشد نسبت به صورتي كه نزديك به مربع است، نرده بيشتري لازم دارد و اگر همين زمين با همين مساحت، گرد باشد كوتاهترين مقدار نرده را ميخواهد. ولي وسعت يك سطح تا چقدر ميتواند بزرگ شود؟
بايد طرحي را تصور كرد كه در دايرهاي محصور است و طي 3 مرحله از مثلثهايي تشكيل يافته است و مراحل افزايش مثلثها هم ميتواند درون همان دايره همچنان ادامه داشته باشد. مثلثهاي هر مرحله روي دو ضلع مثلثهاي مرحله قبل قرار ميگيرند.
با اضافه كردن مثلثهاي جديد در هر مرحله، طول نردهاي كه اين قطعه زمين را محصور ميكند و سطح خود زمين هم كمي افزايش مييابد (نردهها روي اضلاع مثلثها گذاشته ميشوند- م). البته معلوم است كه مراحل افزايش مثلثها هر قدر هم زياد شود، باز سطح زمين محصور در مثلثها از سطح زمين محصور در دايره بزرگتر نميشود و مثلثها از دايره خارج نميشوند.
معني اين سخن چنين است كه سطح زمين محصور در مثلثها با هر مرحله افزايش مثلثها (تا بينهايت مرحله و بي نهايت مثلث- م) افزايش مييابد، در حالي كه سطح دايره ثابت است و بي نهايت نيست (بينهايت در غير بينهايت محصور شده است- م). پس براي زميني با سطح ثابت به نردههايي با طول بينهايت نياز داريم.
نگارنده: پاول ديويس
برگردان از: علي انديشه
ادامه دارد...
چهارشنبه|ا|11|ا|مرداد|ا|1391
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اطلاعات]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 84]