محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1796864906
رمان افسون سبز ( بسیار بسیار زیبا ) : داستانهای ایرانی و خارجی
واضح آرشیو وب فارسی:آشپز آنلاین: دوستان عزیز کسی این رومان رو خونده
اگر نخوندین می خوام براتون بزارم باید بگم یکی از زیباترین رومانهایی که خوندم
نویسندش هم خانم تکین حمزه لو
سلام سپیده جون،دستت درد نکنه،خیلی قشنگ بود رمان از این همه جا.
حالا هم این رمان رو شروع کن،مرسی خانمی
سلام سپیده جان. من این رمان رو خوندم به نظرم جالب بود. دستت درد نکنه زحمت میکشی.
Sahel_joon نوشته است:سلام سپیده جون،دستت درد نکنه،خیلی قشنگ بود رمان از این همه جا.
حالا هم این رمان رو شروع کن،مرسی خانمی
سلام دوست عزیزم از اضهار لطفت ممهنونم گلم خیلی خوشحالم که مورد توجهتون واقع شد
فصل اول
افکارم مثل جنگلی تاریک پر از سوال و سیاهی شک و تردید بود. من نا خداگاه میان این سیاهی دست و پا می زدم. آنقدر سوال در ذهن داشتم که می دانستم تلاش برای پیدا کردن جواب درست برابر است با دست و پا زدن در مردابی که فقط باعث پایین تر رفتن من میشود. این چه پیشانی نوشتی بود که داشتم؟ یعنی از ابتدا و از روز اول سرنوشت هر کس مقدر شده و همه مجبور به بازی کردن نقش مان هستیم؟ سوال... سوال... سوال!!!
معده ام عجیب درد می کرد. دندانهایم را آنقدر روی هم فشار داده بودم که تا بیخ و بن تیر می کشید قلبم طپش بدی داشت. با هر غلتی که می زدم، از درد به خود میپیچیدم، تعجب می کردم که چه طور هنوز می توانم درد را حس کنم؟ دیوار هایی که در دوران بچه گی و نوجوانی مرا در امنیتی زیبا، فرو می بردند حالا انگار بهم نزدیک شده بودند، آنقدر نزدیک که مرا در میانشان له می کردند. اتاق دور سرم می چرخید. چشمانم می سوخت. اما خوابم نمی برد. جلوی چشمانم ستاره های کوچکی سوسو می زد. مدام در رختخوابی که سالها با رویاهایی طلایی در سر و آرزو های معصومانه ای در دل، در آن به خواب می رفتم غلت می زدم، اما افسوس که دیگر یه رویایی در کار بود و نه معصومیتی، مدت ها بود که خواب از چشمانم فرار می کرد.
افکار مختلفی به سرم هجوم می آورد. فردا چه می شد؟ سرنوشت من چه بود؟ آیا واقعا سهم من از زندگی همین است؟ این انصاف بود؟ در تمام طول زندگی ام هیچوقت آزارم حتی به مورچه ای نرسیده بود اما حالا...اه چقدر ضعیف و بد بخت بودم، چقدر رنجور و ناتوان بودم، در این دنیای بزرگ، هیچکس نمی توانست کمکی به من کند. پس سهم من کجاست؟... خدایا، تو بزرگی، تو بخشنده ای تو کریمی،... خدایا به من هم نگاه کن! مرا هم ببین... خدایا شایان من الان کجاست سر کوچک و بی گناهش را روی کدام بالش گذاشته است؟ دستان چه کسی نوازشش می کند؟ نکندمریض باشد؟ کسی یادش هست که قبل از خواب به او شیر بدهد؟... بی تابی می کند؟ نکند از خواب بپرد، اگر خواب بدی ببیند آغوش چه کسی آرامش می کند؟
اشک چشمانم را سوزاند، این انصاف نبود. صورتم را در بالش که خیس از اشک بود فرو بردم، صدای دستگیره در اتاق که به آهستگی پایین آمد، لحظه ای توجهم را به خودش جلب کرد، حتما مادر بیچاره ام بود. فوری چشمانم را بستم و خودم را خواب زدم. مادرم پاورچین بالای سرم آمد روانداز را که گوشه ای مچاله شده بود رویم کشید طفلک چه قدر از دست من ، رنچ و عذاب کشیده بود، زندگی همه را بهم ریخته بودم و از همه بدتر زندگی خودم که سیاه شده بود. مارم آهسته بیرون رفت و مرا با افکار در همم تنها گذاشت.
احطه ای صورت کوچک و سفید شایان را دیدم که با آن موهای مجعد و دستان چاق و کوچک که از هم باز کرده، به طرفم می آید و با لحن ز یبا و کودکانه اش مرا صدا می کند چشمان سبزش از اشک پر بود. اما من انگار فلج شده بودم نمی توانستم حرکت کنم پسرم به طرفم می آمد اما من نمی توانستم نزدیکش شوم هر چه شایان نزدیک تر می شدمن با نیروی نا شناخته ای به عقب رانده می شدم کلافه شده بودم با درماندگی جیغ کشیدم دستم را به سمت پسرکم دراز کردم و... ناگهان از خواب پریدم.
عرق سردی تمام بدنم را پوشانده و سردم شده بود. بدنم بی اختار می لرزید، دهانم خشک شده بود و سرم نبض داشت. بلند شدم و در جایم نشستم هوا رو به روشنی بود، ساعت بالای سرم را نگاه کردم، نزدیک چهار صبح بود. لحظه ای خوابم برده بود اما کابوس همیشگی ام در خواب هم دست از سرم بر نمی داشت. چشمانم می سوخت، دست و پایم خواب رفته بود و گز گز می کرد، بدنم سست و بی حال بود، تمام توانم را جمع کردم و بلند شدم، باید کمی آب می خوردم، دهنم تلخ و بد مزه و گلویم خشک شده بود. با زحمت خودم را به حمام رساندم، چراغ را روشن کردم و در را از داخل فقل کردم . دولا شدم و کمی از آب شیر دستشویی خوردم، مشتم را پر از آب کردم و به صورتم زدم. با تامل سر بلند کردم و در آینه ی دستشویی به صورت زنی که به من زل زده بود، خیره شدم. به نظر در اواخر دهه بیست سالگی به نظر می رسید. شورت سپیدش مسخ شده، زیر چشمانش دو حلقه سیاه افتاده و گود رفته بود. دو خط عمیق در صورتش، داشتن هر گونه امیدی را مسخره می کرد. موهای نامرتب و آشفته اش، دور صورتش ریخته بود. نگاهش خالی از شور زندگی و پر از یاس و ناامیدی بود. لبان باریکش به کبودی می زد و با حالتی عصبی می لرزید پلک چپش با فاصله ای منظم می پرید. گونه های استخوانی و بر جسته اش استخوانی تر شده بود.در دل از خودم پرسیدم این زن کیست؟ آیا واقعا این من هستم؟ حالم از خودم به هم می خورد. کف زمین روی سرامیک های سفید و سرد نشستم آهسته و زیر لب لالایی محبوب شایان زمزمه کردم و خودم را انگار که بدن نحیف و کوچکش در آغوشم است تکان تکان دادم. قلبم از نبودنش تیر می کشید، آغوشم جای خالی اش را فریاد می زد. تمام سلول هایم از را صدا میزد و می خواست. تا آن زمان آنقدر محتاج و عاجز نبودم. خدایا فرزندم را در پناهت نگاه دار! داد مرا بستان!
صدای چک چک شیر دستشویی افکارم را بر هم زد. دوباره با گیجی و سستی بلند شدم چشمم به جعبه داروها که روی دیوار خاموش نگاهم می کرد، افتاد. آهسته مثل کسانی که در خواب راه میروند، به سویش رفتم. در جعبه را باز کردم، دریایی از قرص و پماد و دارو های مختلف، بی صدا سلامم کردند. یج نگاهشان کردم. همه جور دارویی به چشم می خورد. از دارو هایی سرما خوردگی و دل درد تا آرام بخش و قرصهای بدون استفاده اعصاب ناراحتی قلبی که روزگاری برای مادر بزرگم خریده بودیم و حالا رها شده، روی هم
تلنبار شده بودند مطل یک مشتری وسواسی از هر کدام بسته ای برداشتم و در دستم نگه داشتم. بعد روی سکوی کوچک حمام نشستم و به رنگهای درخشان قرصها نگاه کردم. بی توجه به نوع دارو ها، مثل یک بچه کنجکاواز هر رنگی که خوشم می آمد چند تا در دستم ریختم. بعد دستم را جلوی چشمم گرفتم. آهسته و در آرامش، یکی یکی قرصها را نگاه می کردم بعد با جرعه ای آب که در لیوان کنار دستم گذاشته بودم، می بلعیدم. با هر قرص به پدر و مادر و اطرافیانم فکر میکردم. می دانستم که با این کار دردی به دردهای
بی شمار پدر و مادرم اضافه می کنم اما، از طرفی می دانستم که بعد از مدتی همه چیز فراموش می شود و خیالشان به نوعی راحت می شود. اصلا چرا تا به حال معطل کرده بودم؟ زندگی من از این به بعد ، یک نوع مردن بود. بد بختی و مصیبت بیشتر! قرص قرمز و شفافی بلعیدم. سرونشت هر کس معلوم است و مال من هم این بود. یک قرص کوچک و زرد رنگ را قورت دادم. بدون شایان زندگی پوچ من تهی تر شده بود. معنای زنده ماندم مساوی بود با رنج مداوم روزانه و نگاه های پر ترحم اطرافیان و کابوسها و عذاب های
شبانه ام ! یک قرص آبی کوچک دیگر، اگر وجود نحس من نبود همه سر انجام به آرامش می رسیدند. چند قرص سفید رنگ را با هم فرو دادم. یاد چشمان درشت و سبز رنگ شایان افتادم که با وجود پرده اشک هنوز پر از جادو بود و می توانست به هر کاری وادارم کند. چند قرص دیگر را به زور قورت دادم تکه ای از وجودم را کنده و برده بودند. دیگر نمی خواستم باشم و زجر بکشم. کاری از دست من بر نمی آمد، وقتی نمی توانستم از خودم و فرزندم دفاع کنم پس همان بهتر که نباشم و از ناتوانی بیشتر زجر نکشم، من خسته بودم، خسته و وامانده! خسته ای که نمیتوانست بخوابدباید میمرد تا استراحت کند و من حالاخسته و تشنه استراحت بودم. با گیجی و سستی بلند شدم و مطمئن شدم که در حمام قفل است. به تصویرم در آینه لبخند زدم و همزمان چند قرص درخشان و کوچک دیگر خوردم. دستم را بالا آوردم و به تصویرم تکان دادم. « خدا حافظ بی عرضه...» خنده ام گرفت مثل زنهای مست قهقهه کش داری زدم، نمیدام چه قدر گذشته بود، سرم گیج می رفت. هیچکس شروع زندگی اش را به یاد نمی آورد اما حالا من، داشتم اتمام زندگی ام را میدیدم. پس این طور بود؟ به همین آهستگی؟ چشمانم را روی هم گذاشتم. تصویر شایان دوباره ذهنم را پر کرد. لب ورچیده بود و با معصومیت صدایم می کرد. با ناتوانی دستم را به سویش دراز کردم. مثل همیشه تصویر شایان از من دور می شد. به هق هق افتادم. تمام تنم درد می کرد. تک تک سلول هایم جگر گوشه ام را طلب می کرد. دیگر زانوانم تحمل سنگینی وزنم را نداشتند. کف حمام روی سرامیک های سفید که حالا به نظرم نورانی و شفاف می رسید، غلتیدم. زیر لب از خودم پرسیدم « کجای کارم اشتباه بوده؟...» همان طور که جلوی چشمانم سیاهی می رفت، انگار پرده یک سینما پدیدار می شد. سینمایی که حوادث زندگی ام را نمایش می داد. مطیع و بره وار، به پرده سینما چشم دوختم. باید دوباره نگاه می کردم، مرور می کردم. مطمئنا یک جایی اشتباه کرده بودم. تمام بدنم را رخوت هوس انگیز مرگ در بر گرفته بود. نگاهم خیره و ثابت به پرده سیاه ذهنم بود. کمکم داشتم به آسایش می رسیدم. دیگر دردی نداشتم. دیگر نگران نبودم، در همان حال در آرامشی فرو رفتم که هشت سال پیش ترکم کرده بود.
فصل دوم
مملو از عشق و امید سرم را از روی بالش برداشتم. صبح یک روز گرم تابستانی بود. تا چشمانم را باز کردم یادم افتاد که نتایج را امروز صبح اعلام می کنند. ملافه را کنار زدم و به سرعت بلند شدم. همان طور که به طرف دستشویی می رفتم داد زدم: مامان ساعت
چنده؟
صورتم را که با قطرات آب خنک شده بود، خشک می کردم که صدای آرام و گرم مادرم از پشت در بلند شد
- صبح بخیر صبا جان ساعت نه و ربع است عزیزم.
مثل برق گرفته ها در را باز کردم. مادرم پشت در ایستاده بود. فوری گفتم:
- مامان خانم مگه قرار نبود من رو ساعت هشت بیدار کنید؟
مادرم شمرده گفت:
- صبا جان خیلی صدات کردم بیدار نشدی.
اصلا یادم نمی آمد که مادرم بیدارم کرده باشد. اما مادرم زنی نبود که دروغ بگوید یا شوخی کند. مادر من زن زیبا و نجیبی از یک خانواده اصل و نسب دار و پر جمعیت بود که طبق آداب و رسوم و مقررات خشک پدرش بزرگ شده بود. اصولا زن خودداری بود که نه خیلی می خندید و نه خیلی نارا حت می شد.در بدترین شرایط خونسرد و مقاوم بودو خم به ابرو نمی آورد از صورتش اصلا نمیشد فهمید که عصبانی است یا خوشحال، ناراحت است یا هیجان زده، اما تحت هیچ شرایطی دروغ نمی گفت و زیاد هم اهل شوخی نبود.
بنابر این حتما بیدارم کرده بود و من بیدار نشده بودم با صدایی گرفته گفتم: حتما روز نامه تمام شده...
مادرم همان طور که به طرف در آشپز خانه می رفت گفت:
- روز نامه روی میز آشپز خانه است.
خدای من! این زن چه قدر خونسرد بود، در تمام این مدت روز نامه روی میز بوده و من خبر نداشتم، همان طور که به طرف آشپز خانه می دویدم داد زدم:
- مامان حالا می گی؟
مادرم که زود تر از من وارد آشپز خانه شده بود یک لیوان از توی کابینت برداشت و با همان خونسردی و متانت همیشگی پرسید:
- خانم دکتر شیر میل دارند یا چای؟
جیغ کشیدم: راست می گی مامان؟ پزشکی؟... کجا تهران یا شهرستان؟
- نمیدونم خودت نگاه کن
دیگر واقعا اشکم داشت در می آمد. با عجله روزنامه را ورق زدم، خدایا پس حرف ( پ ) کجا بود؟ داشتم دیوانه می شدم. مادرم آهسته بغلم کرد و گفت: « حرف پ روی کابینت است. پزشکی دانشگاه شهید بهشتی. مبارک باشه » بعد هم صورتم رو بوسید و محکم تر در آغوشش فشارم داد. روزنامه را برداشتم. دور اسمم با خودکار خط کشیده بود. کد روبه روی اسمم را فوری شناختم. حق با مامان بود.
تا یک هفته دوستانم و فامیل ها که تعدادشان هم خیلی زیاد بود تلفن می زدند یا به خانه مان می آمدند تا تبریک بگویند. چشمان پدرم از خوشی می درخشید، اما او هم مثل مادرم مبادی آداب تر از آن بود که خوشحالی اش را بیرون بریزد. مادر و پدرم یک زوج نمونه و بعد از بیست سال زندگی هنوز عاشق بودند. در تمام هفده سالی که پشت سر گذاشته بودم، به یاد نداشتم که صدای بلند هیج کدامشان را شنیده باشم. از گل بالا تر بهم نمی گفتند. و در مقابل من و خواهرم با هم متحد بودند و حرفشان برای ما مثل آیه قرآن بود، ضمن آنکه هر کدامشان به ما حرفی می زد آن دیگری حتما تاییدش می کرد. پدرم از خانواده های اصیل و قدیمی شیراز بود که سالها می شد به دلیل شغل پدرش به تهران کوچ کرده و در همان جا هم زن گرفته و تشکیل زندگی داده بود. قد بلندی داشت و چشمان سیاهش چنان جذبه ای داشت که من و نسیم خواهرم، جرات خیره نگاه کردن به آن را نداشتیم. صدایش گرم و پر محبت بود و پوست گندمی اش کنار چشم ها چین افتاده بود. مادرم هم از خانواده های استخواندار تهرانی بود و سومین دختر از شش فرزند پدر و مادرش به حساب می آمد قد بلند و موها و چشمان روشنش را از مادر بزرگش که روس بود به ارث برده بود که من هم این مشخصات را به ارث برده بودم. اصولا من شکل مادرم بودم و نسیم شکل پدرم بود. خواهرم سه سال کوچکتر از من بود اما مثل سایه به من چسبیده بود. سر انجام پس از یک هفته زنگ و تلگراف و دیدار های سر زده، پدرم تمام فامیل دا دعوت کرد و سور مفصلی به همه داد تا سرو صدای دوست و آشنا تمام شود. مادر و پدرم هر دو راضی و خوشحال بودند و مدام لبخند های کوتاه به من می زدند. سر انجام اسمم را در رشته مورد علاقه ام نوشتم و وارد دوران جدیدی از زندگی شدم.
از روز اول همان طوری که در ناز و نعمت بزرگ شده بودیم پدرم برایم یک ماشین کوچک به عنوان جایزه خرید تا راحت رفت و آمد کنم و خیال او هم راحت باشد. از نظر اقتصادی خانواده ما همیشه وضع خوب و حتی عالی داشت. خانه ای بزرگ با سه اتاق خواب پذیرایی بزرگی که در سطحی بالا تر از اتاق ها و آشپز خانه قرار داشت. استخر سر پوشیده و حیاط بزرگی که آخرش پیدا نبود در بهترین نقطه شمال شهر حاصل زحمت های شبانه روزی پدر و تدبیر مادرم بود. من و نسیم اتاق های جداگانه و وسایل راحتی و حتی تجملی زیاد داشتیم. خورد و خوراکمان هم پروپیمان و سرو وضعمان عالی بود. و در قبال تمام این نعمات پدرم فقط از ما انتظار درس خواندن و راه یافتن به دانشگاه داشت که با آنهمه امکانات و فضای آرام و امن خانوادگی مان، توقع زیادی نبود.
من و نسیم هم منتهای سعی مان را می کردیم که طبق خواسته والدینمان درس بخوانیم هر دو در مدرسه تیز هوشان تحصیل می کردیم و من حتی یک سال را جهشی خوانده بودم. تا مهر که قرار بود کلاس های دانشگاه شروع شود، قبل از این که کلاس های دانشگاه شروع شود شبی عمویم با زن و پسرش رضا همراه با یک سبد گل زیبا و یک بسته شیرینی به خانه مان آمدند. من و نسیم توی اتاق داشتیم شطرنج بازی می کردیم که مادرم وارد اتاق شد و سراسیمه گفت:
- صبا پاشو بیا عموت اینا اومدند.
با بی حوصلگی گفتم: خوب چی کار کنم؟ بگوئید صبا خواب است.
- یعنی چی؟ تازه سر شب است مگر تو مرغی که حالا بخوابی؟ پاشو بیا، رضا هم آمده....
رو به نسیم گفتم: پاشو نسیم، تو برو بعدا جبران می کنم.
نسیم داشت بلند می شد که مادرم با بی صبری گفت بگیر بشین.
بعد رو به من گفت مگر نمی فهمی دختر؟ عموت با رضا و زنش نیامده اند چای بخورند. آمده اند خواستگاری!
من و نسیم هر دو هم زمان گفتیم: خواستگاری؟.... برای کی؟
مادرم بدون هیج شوخی گفت: مطمئنا خواستگاری من نیامده اند. پاشو بیا یک سلام بکن زشته!
مادرم این را گفت و از اتاق خارج شد. من و نسیم همچنان بهت زده مانده بودیم، سرانجام نسیم گفت:
- پاشو دیگه مامان رو که میشناسی شوخی نداره...
بلند شدم تا به مهمان خانه بروم که نسیم داد زد:
_ اون طوری؟ با پیژامه؟
به لباسهایم نگاه کردم. خنده ام گرفت. یک تیشرت کهنه و بلند که شبا به جای لباس خواب می پوشیدم و شلوار گشاد و قرمز که سر زانو هایش نخ نما شده بود. هر چقدر مادرم می گفت این لباس هارا بریز دور دلم نمی آمد برای خواب خیلی راحت بودند به سرعت لباس هایم را با یک کت دامن عوض کردم و به سمت پذیرایی رفتم عمو و بابا گرم صحبت بودند.رضا گوشه ای ساکت نشسته بود و زن عمویم با مادرم مشغول صحبت بودند. با ورود من همه ساکت شدند و رضا سرخ شد. برایم خیلی عجیب بود، من و رضا همیشه همدیگر را می دیدم و خیلی عادی با هم برخورد می کردیم. چایی را گرداندم و نشستم. نگاهی به رضا انداختم از خجالت سرخ شدا بود، عمویم صحبت را با پدرم قطع کرد و با صدای بلند گفت:
- خوب خانم دکتر ما اومدیم ما رو هم تو صف بیمارانت بپذیری. البته نه بیماران معمولی ها!
همه خندیدند و من متعجب به عمویم نگاه کردم. منظورش چی بود؟ چرا امشب اینها این طوری شدند؟ زن عمویم هم بلند شد و دو طرف صورتم رو دوباره بوسید و گفت:
- خیلی مبارک باشه عزیزم. حالا پاشید با رضای من برید تو هال حرفهاتون رو بزنید بیایید ببینیم چی میشه؟
حسابی خنده ام گرفته بود، چه قدر موضوع رو جدی گرفته بودند. رضا بلند شد و به طرف هال رفت منهم به دنبالش، روی مبلهای راحتی نشستیم. قبل از اینکه رضا حرفی بزند گفتم:
- رضا این حرفا چیه؟ مگه من می تونم به چشم خواستگار به تو نگاه کنم؟ پسر عمویم زیر لب گفت: مگه من عیبی دارم؟ چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است.
با خنده گفتم: اولا چراغ خودتی، ثانیا از قضای روزگار این چراغه زبون داره به چه درازی! من اصلا نمی تونم رو تو حساب غیر فامیلی باز کنم، خیالت راحت! این اصلا معنیش این نیست که تو عیبی داری فقط من مثل یه برادر به تو نگاه می کنم.
رضا خجالت زده گفت:
- شاید نگران ادامه تحصیلت هستی؟ بهت قول می دم که ....
نگذاشتم حرفش تمام شود، پریدم وسط و گفتم: نه من نگران هیچی نیستم، چون از اول با این ماجرا مخالفم. من اگر هم روزی ازدواج کنم با فامیل ازدواج نمی کنم. چون نمی تونم، اولا این کار خیلی خطر ناکی است چون ممکنه بچه هامون ناقص بشن در ثانی من وتو مثل بعضی پسر عمو ها و دختر عمو ها نیستیم که صد سالی یه بار هم همدیگرو ببینیم و بعد هم پسره وقتی بره خواستگاری دختره، مثل یک غریبه باشه. من و تو حد اقل هفته ای یه بار همدیگرو می دیدیم .....
رضا با ناراحتی گفت: یعنی اصلا جای امیدی نیست؟
با قاطعیت گفتم: نه!
از روی مبل بلند شد و گفت: باز خدا پدر تو بیامرزه، همین الان رک و راست حرفتو زدی، تکلیفم معلوم شد.
آن شب عمو اینها بعد از کمی حرف و صحبت رفتند، موقع رفتی عمویم به من گفت: صبا جان جواب تو هیچ ربطی به ارطبات فامیلی ما نداره، تو مختاری برای زندگی و آیندت تصمیم بگیری، فکر کن رضا هم یک پسر غریب است.
با خنده گفتم: از غریبه بود شاید نظرم عوض می شد.
مادرم فوری یک چشم غره رفت یعنی دیگه حرف نزنی بهتره و من هم ساکت شدم. وقتی رفتم به اتاقم نسیم منتظرم بود. پشت سر هم می پرسید: چی شد؟ چی شد؟
عصبی گفتم: هیچی فردا عقد و عروسی است ... هیچی بابا من گفتم نه و خلاص نسیم که فهمیده بود عصبی هستم زیاد پیله نکرد و رفت. از تصمیمی که گرفته بودم و جوابی که به رضا داده بودم اصلا ناراحت نبودم و برای همین راحت و آسوده به خواب رفتم.
« فصل سوم »
روزهايي را که در دانشگاه مي گذراندم بهترين روز هاي عمرم بود . با اين که درس ها مشکل و استاد ها خيلي سخت گير بودند باز هم برايم دوست داشتني و شيرين بود. ديگر با بقيه بچه ها آشنا شده بودم و دختر ها و پسر ها برايم غريبه نبودند. از ميان همه بچه ها با يکي دو نفر صميمي تر بودم. الهام و فرشته، هر دو دختر هاي خوب و درسخواني بودند. هر ترمي که پشت سر مي گذاشتم بيشتر حس مي کردم که بزرگ شده ام. در ميان پسر هاي کلاس، پسر خيلي درسخوان و منظمي بود که با من در درس ها رقابت مي کرد. اوايل توجهي به او نداشتم، اما کم کم حس کردم که او بيش از حد عادي به من توجه دارد و جلوي راهم سبز مي شود. تا اينکه بعد از گذشت چند ترم به زبان آمد. اسمش آرش حسيني بود، قد بلندي داشت و با هيکلي پر و صورت جذاب، موهايش مشکي و صورتش استخواني بود. در حالت نگاهش چيزي بود که به آن جذبه مي گفتند. ابرو هاي پيوسته و تيره اش حالت صورتش را دوست داشتني کرده بود. روي هم رفته پسر جذاب و گيرايي بود با اخلاق کاملا مردانه، محجوب و متين بود و هميشه مرتب و سنگين لباس
مي پوشيد. مي دانستم که در ميان دختر ها کم خاطر خواه ندارد. با يکي از پسر ها هم به اسم رضا دوست صميمي بود و هر جا مي رفتند مثل سايه به هم مي چسبيدند.
آن روز به طرف سلف سرويس دانشگاه مي رفتم که توي راهرو به آرش بر خوردم. خواستم رد شوم که خجولانه سلام کرد. با تعجب نگاهش کردم. آن روز با هم کلاس داشتيم و تازه بعد از اتمام کلاس داشت به من سلام مي کرد. جواب سلامش را دادم. خواستم حرکت کنم، که با صدايي که به زحمت شنيده مي شد، گفت: ببخشيد خانم پورزند عرضي داشتم.
برگشتم و نگاهش کردم. گفتم: بفرماييد؟
کمي اين پا و آن پا شد و با صورتي بر افروخته و صدايي لرزان گفت:
- مي خواستم اگه بشه... يعني اگه اجازه بديد... با خانواده خدمت برسيم.
با گيجي گفتم: با خانواده؟ کجا؟
با خنده شرمگين جواب داد: منزل شما...
- براي چي؟
آرش دوباره با لکنت گفت: براي امر خير...
تازه فهميدم منظورش چيست. عصباني از دستش، نگاهش کردم. اين پسر چه فکري مي کرد. فکر ميکرد کشته و مردش هستم؟ اصلا درباره اش چنين افکاري نداشتم. من تازه وارد دانشگاه شده بودم و قصد داشتم آنقدر درس بخوانم تا موفق شوم تخصص هم بگيرم. حالا اين پسر مي خواست مانع من شود. با بي رحمي گفتم:
-نه.
با ناراحتي پرسيد: آخه چرا؟
سرم را تکان دادم و قاطع گفتم: قصد ازدواج ندارم.
يعني فعلا قصد نداريد.... ممکنه بعدا.....
حرفش را بريدم و گفتم: حالا تا بعدا خدا بزرگه.
وقتي قضيه را براي الهام تعريف کردم، کلي خنديد و گفت:
- اين پسره ديوونه شده خودش دانشجو، زنش دانشجو، ميخواييد مرده اتاق تشريح رو بخوريد؟
قضيه به خنده و شوخي بر گزار شد. تا آن روز چند نفري از پسر هاي دانشکده موضوع خواستگاري را مستقيم و غير مستقيم با من مطرح کرده بودند که همگي رد شده بود. آن روز وقتي براي نسيم قضيه را تعريف کردم، با خنده گفت"
- خوب وقتي قيافه و هيکل يه دختر مثل تو باشه، رشته خوب و اسم و رسم دار هم قبول شده باشه، همينه ديگه. اين ميره اون مياد.
با خنده گفتم: گمشو مگه من چه ريختي ام؟
نسيم که داشت براي کنکور درس مي خواند جزوه اش را گوشه اي انداخت و با ادا و اطوار با مزه اي گفت:
- چه ريختي هستي؟ چشمان درشت عسلي، که گاهي وقتا سبز مي شه گاهي وقتا خاکستري، موژه هاي بلند و برگشته، ابرو هاي روبه بالا و نازک، صورت سفيد و گونه هاي برجسته، موهايي به رنگ طلا، لب هايي غنچه و باريک، صداي ظريف و قشنگ، هيکل باريک و بلند و قلمي ، راه رفتن سراسر عشوه و ناز، خوب منکه خواهرتم عاشقت مي شم. چه رسد به بقيه! اگر قيافت مثل من بود راحت بودي، راحت تا آخر عمرت درس مي خوندي.
با خنده گفتم: مگه تو چته؟ خيلي هم خوشگلي، چشم و ابرو مشکي و قاجاري، پوست مهتابي، موهاي بلند و موج دار مثل شبق، قد بلند، هيکل تو پر، مگه بده؟ تو يک گوله نمکي، ولي من بي مزه و يخ هستم.
نسيم خنده اي کرد و گفت: آره جون عمه ات!
آن سال تحصيلي گذشت و آرش با نگاه هاي پر تمنايش بيچاره ام کرد. هر جا مي رفتم بود. چنان نگاه هاي سوزناکي به من مي انداخت که انگار قراره اعدامش کنم. هر چه فکر مي کردم ايرادي در او نمي ديدم. مرد کامل و ايد آلي براي هر دختري محسوب مي شد اما من هميشه دلم مي خواست در نگاه اول عاشق شوم. يعني جوري شود که يکي به دلم بنشيند و آنهم نديده نشناخته، مثل عشقهاي توي داستان ها!!! اما آرش با اينکه هيچ عيب و ايرادي نداشت، در نظرم يک پسر عادي و معمولي بود.تابستان آن سال پسر عمويم رضا ازدواج کرد و باري از روي دوشهاي من برداشت. هميشه احساس مي کردم به خاطر جواب ردم از دستم رنجيده و خانواده عمويم مثل سابق با ما صميمي نيستند، اما با ازدواج رضا، اين فکر از ذهنم پاک شد و خيالم راحت گشت. با شروع ترم جديد آرش هم انگار اميد جديدي به خودش داده بود. چون اينبار از طريق خانواده اش اقدام و شماره تلفن مرا نمي دانم از کجا پيدا کرده بود و خودش مستقيما از پدرم وقت خواستگاري گرفته بود. وقتي با خبر شدم از عصبانيت داشتم منفجر مي شدم. اما خودم را کنترل کردم که در دانشگاه حرفي نزنم.تصميم گرفتم همان خانه جوابش را بدهم. اخر هفته، با پدر و مادرش آمدند. سبد گل زيبايي هم همراهش آورده بود. صدايشان را از داخل اتاقم مي شنيدم. تصميم داشتم اصلا پيش مهمان ها نروم تا بهشان بر بخورد و آرش از صرافت من بيفتد. چند دقيقه اي که گذشت، مادرم وارد اتاق شد و آهسته گفت:
- پاشو صبا، بده، زشته بيا بشين.
با حرص گفتم: من چايي نمي گيرم ها!
مادرم آهسته گفت: خيلي خوب نگير، نسيم چايي گرفته، تو بيا يک سلام بکن، بده.
وقتي مادرم رفت با ناراحتي لباس پوشيدم و وارد سالن پذيرايي شدم.
مادر و پدر آرش مثل خودش با شخصيت و ساده بودند. با ديدن من از جا بر خاستند و به گرمي سلام و احوالپرسي کردند. مادرش، زن تقريبا جوان و زيبايي بود با همان چشم و ابروي گيراي پسرش، ته لهجه آذري داشت و خيلي مبادي اداب و تعارفي بود. پس از کمي صحبتهاي معمول، آقاي حسيني گفت:
- خوب ما براي امر خير مصدع اوقات شديم... اين آرش ما چند وقته که دل از کف داده... و البته حالا که اينجا آمديم و از نزديک ليلي را ديديم به مجنون حق مي دهيم. پدر و مادرم خنديدند و آرش از خجالت سرخ شد. کت و شلوار زيتوني و پيراهن ليمويي پوشيده و مثل هميشه مرتب و اراسته بود. قبل از اينکه صحبتها جدي شود با تک سرفه اي پدرم را متوجه کردم. پدرم با ملايمت گفت: واالله نظر دختر شرطه وگر نه ما حرفي نداريم. آرش جان هم مثل پسر خود ما جوان متين و معقولي هستند. ولي قبل از هر حرفي بايد ديد نظر صاحبان چيه؟ با اين حرف همه چشم ها به من دوخته شد. آرش چنان ملتمسانه نگاهم مي کرد، که لحظه اي گيج شدم چه بگويم. آهسته گفتم: من قبلا هم خدمت آقاي حسيني عرض کردم که قصد ازدواج ندارم.
با این جمله انگار صدای شکسته شدن دل آرش را شنیدم.
با حرف من، جلسه خواستگاری هم به پایان رسید. بعد از چند لحظه خانم و آقای حسینی بلند شدند و با همان خوشرویی اولیه، از ما خواحافظی کردند. آرش اما ناراحت و دلگیر خداحافظی کرد. چشمانش از اشک که به زحمت جلوی ریزششان را گرفت بود برق می زد لحظه ای دلم برایش سوخت، اما سریع یادم رفت.
تقریبا هر سال که می گذشت آرش درخواستش را مستقیم یا غیر مستقیم بیان می کرد و من هر بار با بی رحمی همان جواب را می دادم. هر بار که کلاس داشتیم، با ورودم صورت آرش به رنگ قرمز در می آمد. الهام به مسخره می گفت: صبا، تو مثل جیوه میزان الحراره شدی، هر بار که می یای آرش قرمز می شه.
نمیدانم چرا نمی توانستم به آرش به چشم مرد زندگی ام نگاه کنم. او چنان ساده و محجوب بود که انگار نمی شد بهش تکیه کرد. آن روزها، شاهزاده رویایی من مردی بود که همه چیز را با هم داشته باشد. خوش قیافه، خوش لباس، پولدار، جذاب، تحصیل کرده، مردی که چشمها را در هر جمعی به خود خیره کند و آرش این شخصیت را نداشت. آرش پسر مظلوم و محجوبی بود که از حرف زدن با هر دختری تا بناگوش سرخ می شد با اینکه صورت دوست داشتنی و جذابی داشت اما چشمها را به خود خیره نمی کرد. پسر خجالتی بود که در جمع دست و پایش را گم می کرد. خلاصه به قول نسیم پپه بود. گاهی در خلوت خودم، از اینکه به آرش با آنهمه پاکی و صداقتش جواب رد دادم، شرمنده می شدم. بعد ها مدام فکر می کردم شاید این کار ها، این آه ها باعث سیاه بختی ام شد.
ولی هیچکس از آینده اش با خبر نیست و من نیز از این قاعده مستثنی نبودم. گاهی، موقع رفتن به غذا خوری آرش را می دیدم که با یک دیوان حافظ در دست به تنهایی در محوطه نشسته و با نگاهش مرا تعقیب می کند. در نگاهش عشق و آرزو را می خواندم. اما هر چه فکر می کردم چنین حس متقابلی را نسبت به آرش، در خودم نمی دیدم. در مورد آرش فقط حس احترام و ترحم داشتم و بس و این چیزی نبود که من می خواستم. شاید حتی کمی هم دوستش داشتم ولی اصلا برای ازدواج کافی نبود. الهام آن روز ها مدام در گوشم در مورد محسنات آرش وزوز می کرد. می نشست و می گفت:
- صبا جون، درست فکر کن. آخه تو چی می خوای؟ آرش همه چیز دا با هم داره، خوش قیافه نیست که هست، خوش تیپ و خوش لباس نیست که هست، نماز خون و روزه بگیر نیست که هست. خانواده ی محترمی هم که داره، شغل و کار و بارش هم که معلومه.
این همه دختر منتظر یک « خ» گفتن آرش هستن تا بگن:« خواستگاری؟ بله بفرمایید» امه تو هی گذاشتی طاقچه بالا، که چی؟ منتظر پسر رئیس جمهوری؟
من هم در دل می دانستم که حق با الهام است اما چه کنم که دلم راضی نمی شد. نسیم هم طرفدار آرش بود. پدر و مادرم اما همیشه ساکت بودند تا مبادا من فکر کنم میخواهند مرا از سر باز کنند هر بار که نگاه آرش را متوجه خودم می دیدم، دلم می گرفت. در نگاهش چیزی بود که جو را برایم سنگین می کرد. دلم می خواست از نگاه معصومش که پر از حرف بود، فرار کنم، اما هر جا می رفتم سنگینی نگاهش را روی خودم حس می کردم.
فصل چهارم
با گذشت سالهای دانشجویی ام کم کم به این فکر می افتادم که نکند عیب و ایرادی دارم که دل به هیچکس نمی بازم. کمکم تکلیف همه دختران همکلاسم روشن می شد به جز من و البته الهام و فرشته. انگار به قول الهام، مثلث ما نفرین شده بود. آن روز ها، حداقل ماهی یکی، دو خواستگار در خانه مان را می زد. اما من انگار شده بودم دختر شاه پریان که طلسم محبتم را فقط یک نفر می توانست بشکند و آن یک نفر هنوز پیدا نشده بود. همان روزها، خر خوانی نسیم هم نتیجه داد و رشته ی دندانپزشکی در یک دانشگاه خوب قبول شد. پدر و مادرم آنقدر خوشحال بودند که دوباره مهمانی بزرگی گرفتند وهمه را دعوت کردند. مادرم راه می رفت و خدا را شکر می کرد که هر دو دخترش رشته های خوبی قبول شده اند. با شروع کلاسهای نسیم، دوره ی کارورزی منهم در بیمارستان شروع شد دوره استاژری برای هر دانشجویی، دوره جدیدی در زندگی محسوب می شود و مطالب درسی ذخیره شده در این دوره نمود عملی پیدا می کند. این دوره حدود یکسال و خرده ای طول می کشید و بعد از یک امتحان دوباره یک دوره یکسال و خرده ای انترنی، فاصله ما با گرفتن شماره ی نظام پزشکی و دکترای عمومی بود. این دوره ها با اینکه با خستگی و کشیک و شب بیداری همراه بود اما تنوع و موارد خاطره انگیزش باعث می شد که برای هر کس زود طی شود. این دوره به چند بخش تقسیم می شد و هر گروه از دانشجویان یکی، دو ماهی در بخشهای مختلف بیمارستان های دولتی و آموزشی وابسته و دانشگاه، طی می کردند. اوایل کار از بهبود هر مریض گلی ذوق می کردیم و گاهی حتی شیرینی پخش می کردیم و از مرگ هر بیمار، تا چند روز به قول معروف پزشکان دپرس و ناراحت بودیم و گاهی دختر ها به گریه می افتادند. کشیک های اولیه سخت و جان فرسا بود. تا صبح در آرزوی خواب راحت، پر می زدیم و صبح ها با رسیدن به خانه، خواب از سرمان می پرید. امتحان آخر دوره هم سخت و مشکل بود با اینکه من همیشه دانشجویی درسخوان و ممتاز بودم باز هم هراس از امتحان خواب را از چشمانم می گرفت. اما کم کم همه چیز برایمان عادی و آسان شد.
با شروع دوره انترنی، زندگی من هم رنگ دیگری به خود گرفت. هرگز اولین روزی که قرار بود خودم را به بخش اطفال بیمارستان معرفی کنم، یادم نمی رود. صبح زود هر کاری کردم ماشینم روشن نشد. انگار موتورش عیب پیدا کرده بود البته هر کس دیگی هم به جای ماشین بی زبون بود، زیر دست من معیوب می شد. چون بدون هیچ رسیدگی فقط ازش کار می کشیدم، خلاصه آن روز خیلی دیر شد. اواسط روز بود که رسیدم. همه بچه ها، بالای سر یک بیمار کوچک که از ناراحتی قلبی مادر زادی رنج می کشید، جمع بودند.
رزیدنت پشتش به در بود و خدا را شکر متوجه آمدنم نشد، آهسته و آرام، قاطی جمع دانشجوهایی که با کنجکاوی به مریض خیره شده بودند، شدم. الهام متوجه حضورم شد و زیر لب سلام کرد. با سر جوابش را دادم، رزیدنت اطفال که فقط می دانستم فامیلش افتخار است، پشت به من داشت. داشتم زیر لب از الهام می پرسیدم که حضور غیاب کرده یا نه، که ناگهان برگشت. همان لحظه خشکم زد. با دهان باز به دکتر افتخار خیره ماندم، خیلی جالب بود که او هم خشکش زده بود و گیج و مات نگاهم می کرد. قیافه ی دکتر افتخار همان چیزی بود که در رویا هایم می دیدم و همان صورتی که در هر جمعی نگاه ها را به خود خیره می کرد. دکتر افتخار قد بلند و خوش هیکل بود. موهای مجعد و تیره داشت که به عقب شانه شده بود. صورتش چیزی بین وحشی و جذاب در نوسان بود، گونه های استخوانی و بر جسته ای داشت که به لبان توپر و گوشت آلودی ختم می شد. چانه ای استخوانی و مربع شکل داشت که انقباض فک هایش نشان از غرورو صاحبش بود. جذابترین مورد در صورت دکتر افتخار چشمانش بود. چشمانش درشت و کشیده بود. به
رنگ سبز تیره، که انگار هزاران سباره در آن می رقصید ابروهایش هم تابع چشمانش به طرف شقیقه اش متمایل بود. پوستش برنزه و خوش رنگ بود، انگار دکتر افتخار از میان مجله های مد لباس ایتالیایی به بیرون پریده بود. در افکار خودم بودم که الهام با آرنج محکم به پهلویم زد. از جا پریدم و نگاهش کردم. اهسته گفت:
- چه مرگته؟ حالا همه باید بفهمن گلوت گیر کرده...؟
گیج پرسیدم: هان؟
دکتر افتخار به خودش آمده بود و داشت جواب سوال بچه ها را می داد. من اما هیچ چیز نمی فهمیدم. از حضور دکتر افتخار چنان قلبم می تپید که احساس می کردم درمانی که دکتر برای بچه ها توضیح می داد الان به درد خودم می خورد. وقت رفتن به خانه، دلم می خواست بدوم. حال عجیبی داشتم. از طرفی دلم می خواست مدام دنبال دکتر افتخار از این اتاق به آن اتاق بروم، از طرفی دلم می خواست اصلا با او رو به رو نشوم. ظهر هم نتوانستم غدا بخورم. الهام که داشت با اشتها غذایش را می خورد، پرسید:
- چته؟ چرا غذا نمی خوری؟
بی حال و انرژی گفتم: بوی بدی می ده میل ندادم.
الهام با تعجب نگاهم کرد و گفت: تو که اهل این حرفها نبودی... بعضی وقتها آنقدر گرسنه بودی که مرده ی اتاق تشریح رو هم اگه میذاشتن جلوت می خوردی حالا این غذا بودار شد؟
با بی حوصلگی گفتم: ول کن بابا، حوصله ندارم.
الهام با خنده گفت: خوب الحمدلله، تو هم دیگه رفتی...
با تعجب پرسیدم: کجا؟
الهام جواب داد: خونه بخت...
گیج نگاهش کردم .نمی فهمیدم چه می گوید. آن روز گذشت. روز های بعد، روز های بعد در کنار دکتر افتخار فکر می کردم دارم خواب می بینم، چون او هم با شیفتگی به من نگاه می کرد. اما هیچ حرف و سخنی برای آشنایی بیشتر نمی زد. احساس می کردم با حضورش قلبم به طپش می افتد و صورتم سرخ می شود. سعی می کردم نگاهم را از نگاهش بدزدم اما نمی شد. مثل خرگوشی که جذب افسون مار شود، در دام چشمهایش اسیر شده بودم. شب تا صبح فکر می کردم اگر مدت آموزش در بخش اطفالمان تمام
شود و دکتر افتخار هیچ حرفی نزند، چه می شود. گاهی با خودم فکر می کردم شاید ازدواج کرده و همه این افکار در موردش پوچ و بی معنی باشد. اما هیچ حلقه ای روی انگشتان بلند و استخوانی اش نبود. چند روزی به پایان دوره مان مانده بود که سر انجام به حرف آمد. آن روز غذای بیمارستان تقریبا سوخته بود و برنج بوی دود گرفته بود. گرسنه و عصبانی از غذاخوری بیرون آمدم. الهام کنارم ایستاده بود، با عصبانیت گفتم:
- اینها هم مارو مسخره کردن، از صبح تا ظهر اینجا جون می کنیم غذامون حتی از کارگر بخش هم بدتره... غذای دانشجوها سوخته! انگار ما جذام داریم و دیگ پلومون از بقیه جداست!
با شنیدن اسمم از پشت سر، ساکت شدم و آهسته برگشتم. دکتر افتخار خندان نگاهم می کرد. با تته پته و لکنت گفتم: بله... دکتر با من کار داشتید؟
الهام که متوجه احساس من نسبت به دکتر افتخار بود، فوری گفت:
- ببخشید من باید برم. و رفت.
دکتر با طمانینه جلو آمد و آهسته گفت:
- مثل اینگه غذای امروز آشپز خونه سوخته بود. نه؟
سرم را تکان دادم. دکتر افتخار با لبخند گفت: منهم هنوز ناهار نخودرم، دیدم که شما هم چیزی نخودره اید... اینجا نزدیک بیمارستان یک رستوران هست که غذاش بد نیست، اگه موافق باشید با هم بریم اونجا...
نگاهش کردم . روپوش سفیدش را در آورده بود. ژاکت شیک شیری رنگی به تن داشت. شلوار کرم و بلوز لیمویی اش ترکیب جالبی به وجود آورده بود. نمی دانستم چه حوابی باید بدهم. آهسته گفتم: با این شرط که دونگی حساب کنیم.
دکتر افتخار خندید و گفت: حالا شما بفرمایید، تابعد!
در رستوران، با این که مقابل هم نشسته بودیم ولی من جرات نمی کردم سرم را بالا بگیرم. پس از انتخاب غذا، چند لحظه ای هر دو ساکت بودیم. بلاخره دکتر افتخار شروع به صحبت کرد و گفت:
- نمی دونم می دونید یا نه؟ من فرید افتخار هستم. دارم تخصص اطفال می گیرم.
بعد لحظه ای نگاهم کرد. آهسته گفتم: شما هم که منو می شناسید.
سرش را نزدیک تر آورد بوی ادکلنش در دماغم پیچید. آهسته گفت:
- بله ولی می خوام بیشتر با هم آشنا بشیم، البته اگر شما هم تمایل داشته باشید.
چنان جسارتی در لحن حرف زدنش بود که یکه خوردم. معذب گفتم:
- برای چه موردی؟
گارسون غذایمان را آورده بود شروع به چیدن دیس های غذا روی میز کرد. دکتر افتخار همچنان نگاهم می کرد. وقتی گارسون غذا ها را چید و رفت، با حرکتی ظریف و نمایشی، گل سرخی را که در گلدان روی میز بود، براشت و روی دستم کشید، آهسته گفت: برای ازدواج!!!!
فصل پنجم
دوره انترنی ام در بخش اطفال به پایان رسید، اما دیگر ناراحت نبودم. تقریبا هر روز فرید را می دیدم و گاهی با هم صحبت می کردیم. در هر بیمارستانی که بودم، فرید به یک بهانه می آمد و همان جا می ماند. انگار آشنا داشت و کارش را جور می کردند، کم کم بچه ها هم با خبر می شدند و گاه گداری متلک بارم می کردند. من اما چیزی نمی گفتم. هر روز بیشتر به دیدن فرید عادت می کردم، طوری که اگر روزی نمی آمد، عصبی و بی قرار می شدم. شماه تلفن همراهش را به من داده بود تا هر وقت که خواستم باهاش تماس بگیرم. اما اکثر اوقات خودش را می دیدم و لزومی به تلفن نبود. چند وقت بعد، دوباره فرید برای ناهار در یکم رستوران شیک دعوتم کرد. این بار شرط او این بود که پول میز را خودش حساب کند. سفارش غذا را هم خودش داد و چند دقیقه بعد میز مملو از غذا های مختلف بود. طبق معمولی که نزدیکش بودم، سرم پایین بود وقتی غذاهارا جلویمان گذاشتند با لحن ملایمی گفت: خانم پورزند....؟
سرم را بالا گرفتم و نگاهش کردم. در چشمانش نیرویی بود که می ترساندم. نیرویی که می توانست مرا وادار به هر کاری بکند. لحظه ای از ترس به خود لرزیدم. فرید با ملایمت ادامه داد:
- الان چند وقتی است که ما همدیگر را می شناسیم. من می خواستم بدونم نظر شما راجع به من چیه؟
نمی توانستم نگاهش نکنم. با صدایی که به سختی در می آمد پرسیدم:
- میشه اول شما بگید؟
فرید با تعجب پرسید: چی رو؟
با خنده گفتم: اینکه نظر شما راجع به من چیه؟
فرید که شوکه شده بود، چند لحظه ای چیزی نگفت، بعد سرش را عقب کشید و دستانش را از هم باز کرد. ژستهایی که می گرفت همه حساب شده بود. می دانست چه کند تا دل از همه ببرد. پس از چند لحظه گفت:
- راستشو بخوای.......
ساکت شد. دلم داشت از حلقومم بیرون می زد. منتظر نگاهش کردم، با خنده ادامه داد:
- نمیدونم چی بگم... هیچوقت فکر نمی کردم اینطوری بشه... یعنی چطور بگم؟ من دخترای خیلی زیادی دیده بودم ولی شما .... شما یک چیز دیگه هستی همه چیزرو با هم داری. زیبایی، وقار، جذابیت، تحصیلات، خانواده...
آهسته پرسیدم:همین؟
فرید ابرویی بالا انداخت و گفت: نه، اگه حقیقت رو بخوای یک حالتی تو وجودت هست که انگار از ظرافت هر لحظه ممکنه بشکنی، انگار یک نفر باید ازت حمایت کنه، مواظبت باشه، خیلی ظریف و شکننده هستی. آنقدر خوشگل و ظریف که می ترسم اگه زیاد نگات کنم، همین الانه خورد بشی و بریزی... نمی دونم، دارم چی می گم!همانطور نگاهش می کردم. دوباره گفت: الان خیلی وقته دارم با خودم کلنجار میرم. وقتی یک روز نمی بینمت کلافه ام، سر در گمم، انگار یه چیزی کم دارم. همش می ترسم که اتفاقی برات نیفته، کسی اذیتت نکنه، همش دلم می خوواد مواظبت باشم، کنارت باشم...
فرید سر به زیر انداخت، وفتی سرش را بلند کرد دوباره چشمانش در کمینم بود، با صدایی که به سختی شنیده می شد، گفت: خراصه بگم... عاشقت شدم. نمی تونم بدون تو زندگی کنم.
چند لحظه ای چیزی نگفتم. فکر نمی کردم فرید آنقدر رک و پوست کنده صحبت کند. چند لحظه که گذشت فرید گفت: صبا، تو نگفتی چه احساسی درباره ام داری؟ چند لحظه نگاهش کردم، سرانجام گفتم: یک احساس جادویی!
فرید شانه هایش را بالا انداخت . دیگر تا اتمام غذایمان، حرفی نزدیم. وقتی شب در اتاقم نشسته بودم، به حرفهای فرید فکر می کردم. نمی دانستم این جریان به کجا می کشد. در فکر بودم که نسیم وارد اناق شد. موهایش ژولیده و صورتش درهم بود.
پرسیدم:
- چرا مثل شعبون بی مخ شدی؟
با ناراحتی گفت: فردا امتحان دارم...
با خنده گفتم: با این قیافه ای که تو گرفتی، حتما می افتی!
نسیم با حرص گفت: زبونت بره لای در اتوبوس الهی!
دستم را به طرفش دراز کردم و گفتم: نترس، به دعای گربه سیاهه بارون نمیاد.
نسیم چند لحظه ای خیره به من نگاه کرد، بعد پرسید:
- تو چند وقته چت شده؟
نگاهش کردم و پرسیدم: چه طور مگه؟
نسیم همان طور که موهایش را با دست شانه می کرد گفت:از من نپرس از کجا فهمیدم، آخه حس می کنم تو عوض شدی... چرا؟ عاشق شدی؟
خیره نگاهش کردم، بعد در میان تعجب و بهت نسیم، به گریه افتادم. نسیم چند دقیقه حرفی نزد بعد گفت:خوب، ببخشید، بابا!
سرم را تکان دادم و گفتم: نه از حرف تو ناراحت نشدم، حال خودم خرابه، نمی دونم چه به سدم آمده!
بعد برای نسیم جریان آشنایی ام با فرید و احساسم راجع به او را تعریف کردم. در آخر منتظر نشستم، اما نسیم ساکت نگاهم می کرد. گفتم:
- خوب یه چیزی بگو، چرا خفه شدی؟
نسیم سری تکان داد و گفت: چی بگم؟ حرفهات یک کمی ترسناکه، این که نگاه فرید تورو اسیر و پابند کرده و این حرفها، یه کمی عجیبه، از تو بعیده که مثل دختر بچه های مدرسه ای عاشق بی منطق بشی!
فوری گفتم: چرا بی منطق؟ فرید هم خوش قیافه است هم خوش تیپ، پولدار و تحصیل کرده هم که هست. دیگه چی باید داشته باشه؟نسیم نگاهی معنادار به طرفم انداخت و گفت: اخلاقش چه طوره؟ پدر و مادرش کی هستن؟ مومن و معتقده یا کافر و تارک الصلوه؟ بد اخلاقه یا خوش اخلاق؟ قبلا چه کار می کرده؟ خونه اش کجاست... اینها همه مهمه نه او چیزایی که تو میگی. پول و قیافه به بادی بنده. همیشگی نیست. تحصیلات هم شرط لازمه ولی کافی نیست.
با بی حوصلگی گفتم: برو بابا تو هم نطق می کنی. برو درستو بخون فردا نیفتی. نسیم همانطور که بیرون می رفت گفت: تو هم بشین فکراتو بکن فردا پس فردا پشیمون نشی.
آن شب خیلی فکر کردم، نسیم هم درست می گفت، اما احساسی در درونم بهم می گفت که هر چه فکر کنم نتیجه از همین حالا معلوم است.
می دانستم که سر انجام دلم را به کسی داده ام و دیگر نمی توانم پسش بگیرم. گرمای عشق چنان در رگهای سرد و یخ زده ام جریان یافته بود که توان بیرون راندنش را نداشتم. دیدن فرید، طپش قلبم را زیاد می کرد.
اوایل هفته بود که فرید بی خبر رفت، هیچ حرفی نزده بود و اصلا پیدایش نبود. چند روزی بود که خبری ازش نداشتم. چند باری به موبایلش زنگ زدم اما هر بار صدای نوار ظبط شده خبر از خاموش بودن دستگاه می داد. بی حوصله و بی قرار شده بودم. گاهی ترس سراسر وجودم را می گرفت که نکند فرید به جای دیگری سرش گرم شده که مرا از یاد برده.، بعد خودم را سرزنش می کردم و در دل به خدم لعنت می فرستادم که چرا دل به کسی بستم که حتی پیشنهاد جدی بهم نداده بود. خودم را مسخره دست کسی کرده بودم که به درستی نمی شناختمش، بعد دوباره به یاد حرفهایش می افتادم و به خودم دلداری می دادم که حتما کاری برایش پیش آمده و یا از آن بدتر، اتفاقی برایش افتاده که نتوانسته خبری به من بدهد. الهام هم فهمیده بود که چرا بی قرارم، سعی می کرد مرا با شوخی و خنده از آن حال در آورد، اما من اصلا حال و حوصله نداشتم. پنج شنبه بود و زودتر از همیشه داشتم می رفتم که الهام سراسیمه و دوان دوان آمد، با عجله گفت:
- صبا، صبا، د
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آشپز آنلاین]
[مشاهده در: www.ashpazonline.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 2041]
-
گوناگون
پربازدیدترینها