محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1797740877
داده هاي زندگي نامه اي و مصاحبه(2)
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
داده هاي زندگي نامه اي و مصاحبه(2) نويسنده:آی . لانیون،ریچارد و دی فلئونارد ترجمه:نقشبندی،سیامک چرا مصاحبه؟ در خصوص اينکه چرا مصاحبه چهره به چهره احتمالاً نسبت به بقيه روشهاي مصاحبه ترجيح دارد، حداقل چهار دليل وجود دارد: اول اينکه مصاحبه نسبت به برگه درخواست داوطلب کمتر ساخت يافته و انعطاف پذيري بيشتري دارد. مصاحبه کنندگان مي توانند به منظور به حداکثر رساندن امکان صراحت و صداقت، رويکرد و سؤالهاي خود را تغيير دهند (اين روش در يک مصاحبه کاملاً ساختاريافته و استاندارد که مطابق نوعي برنامه از پيش تعيين شده است، مانند مصاحبه هايي که براي جمع آوري عقايد عمومي اجرا مي شود، امکان پذير نيست). دليل دوم که مربوط به امتياز انعطاف پذيري مصاحبه مربوط مي شود، اين است که مصاحبه کننده براي برقراري ارتباط موفق يا صميمت بين فردي، قبل از هر گونه اقدامي فرصت دارد. به منظور افزايش کيفيت اطلاعات استخراج شده در مصاحبه براي ارتباط موفق اهميت فراواني در نظر گرفته شده است. دليل سوم اينکه در ارزيابيهايي که با اهداف سلامت رواني انجام مي شود، ممکن است مراجعه کننده به حد کافي آسيب ديده يا سردرگم شده باشد، به طوري که نيازمند توجه دقيق به منظور ايجاد ارتباط موفقيت آميز و کسب اطلاعات مورد نياز باشد. دليل چهارم اينکه مصاحبه کردن براي مشاهده مستقيم آزمودني در يک موقعيت ارتباط بين فردي فرصتي را فراهم مي کند. مصاحبه کننده مي تواند واکنشهاي آزمودني را مورد مطالعه قرار دهد - هم واکنشهاي آشکار مثل سرخ شدن چهره بر اثر خجالت، پاکوبيدن به زمين، ترديدهاي طولاني، و هم واکنشهاي نهفته مانند پاسخهاي انحرافي نامشخص- که همه آنها گوياي اين مطلب هستند که درک کاملتر موضوع مورد نظر به نحو بهتري صورت مي گيرد. مجموعه رفتارهاي مصاحبه شونده در پاسخ به موقعيت مصاحبه، نمونه اي از مهارتهاي ارتباط بين فردي، شيوه هاي نزديک شدن و سروکار داشتن با ديگران را نشان مي دهد. مصاحبه هايي که از ساخت کمتري برخوردارند، و به آزمودنيها جهت گيري اندکي مي دهند يا اصلاً جهت گيري نمي دهند و در پوشيده نگهداشتن مطالب آزادي عمل زيادي به آنها مي دهند، به وضوح نمونه هاي رفتاري بين فردي را نشان مي دهند. مصاحبه کنندگان مي توانند به منظور برانگيختن پاسخها به انواع خاصي از پرسشها، عمداً نقش خاصي را بازي کنند. براي مثال، آنها مي توانند عمداً بي اهميت، مبهم، صميمي و دلسوز، يا سرد و طردکننده باشند. در طول جنگ جهاني دوم مرز ارزيابي کارمندان OSS، مصاحبه هاي فشارزايي ساخت که در آنها آزمودنيها مورد اذيت و آزار، انتقاد، سرزنش، و فشار قرار مي گرفتند و به نحوي ناراحت مي شدند تا مقاومت آنها در برابر فشار رواني ارزيابي شود (مرکز ارزيابي کارمندان OSS، 1948). مصاحبه کننده براي همه مصاحبه کنندگان حرفه اي مهمترين چيز اين است که درباره ارزش محرکهاي اجتماعي خودشان بدانند و از نوع الگوي موقعيت بين فردي که براي مصاحبه شونده خود ايجاد مي کنند، آگاهي داشته باشند. شواهد پژوهشي فراواني در اين زمينه وجود دارند (گوتشاک(757) و گلسر(758)، 1969؛ کاپلان و ساسوزو(759)، 1993؛ زدک(760) و زينر(761) و ميدل ستات(762)، 1983) که تفاوتهاي فراوان موجود بين مصاحبه کنندگان مختلف ممکن است در حوزه هاي باليني و پژوهشي، متغير مهمي باشند. براي اينکه مصاحبه نوعي نمونه رفتاري بين فردي را به دست مي دهد که براي اهداف ارزيابي مفيد باشد، آموزش و تجربه زيادي از جانب مصاحبه کننده مورد نياز است. درباره جهت گيريهاي ظريف مصاحبه کنندگان که بسياري از آنها عمدي نيستند و چگونگي تأثير اين جهت گيريها بر سوگيري نتايج مصاحبه، شواهد بسياري وجود دارد (ساکت و لارسون، 1990). ممکن است مصاحبه کنندگان تمايل به اجتناب از پيگيري مواردي داشته باشند که براي خودشان اضطراب آور است (بندورا، ليپشر(763) و ميلر(764)، 1960). سوگيري مصاحبه کننده در اين نگراني کلي که مفيد واقع شدن مصاحبه را به عنوان يک وسيله ارزيابي مطرح مي کند، تأثير دارد. اعتبار مصاحبه پيش بيني هاي انجام يافته بر مبناي اطلاعات مصاحبه اي چقدر اعتبار دارد؟ در اينجا اشاره مختصري به اين يافته ها مي شود. دو بازنگري گسترده آثار پژوهشي، به طور غيرمنتظره اي توانايي مناسب و خوب مصاحبه هاي استخدامي را در پيش بيني ميزان عملکرد شغلي نشان دادند (هافکات(765) و آرتور(766)، 1994؛ مک دانيل(767)، وتزل(768)، اشميت(769) و مارر(770)، 1994). پيش بيني هاي مبتني بر مصاحبه هاي استخدامي ساختار يافته، در درازمدت، نسبت به مصاحبه هاي ساختارنيافته، اعتبار بيشتري داشتند. با وجود اين، حجم قابل مقايسه اي از تحقيقات درباره مصاحبه هاي انجام شده در مراکز سلامت رواني، قابل دسترس نيستند و فرض بر آن است که در مورد آنها نيز نتايج مشابهي وجود دارد. ابزارهاي درجه بندي مصاحبه اگر معتبرترين کاربرد مصاحبه در زمينه مصاحبه هاي ساختاريافته به دست آمده باشد، پس يک نتيجه مصاحبه بايد نوعي درجه بندي رسمي ساختاريافته باشد. ساوير(771) (1966) پس از يک بازنگري دقيق روي ادبيات پژوهشي نتيجه گرفت مفيدترين کارکرد مصاحبه کننده، تهيه درجه بنديها يا قضاوتها به عيني ترين روش ممکن و با استفاده از ابزارهاي ساختاريافته اي است که براي چنين هدفي تهيه شده باشد. در واکنش به اين حکم(772)، تغييرات سريعي در روشهاي مصاحبه ساختار يافته هم در مصاحبه باليني و هم در مصاحبه استخدامي به وجود آمد. ابزارهاي درجه بندي مصاحبه بر دو نوع است: (الف) آنهايي که با هدف خلاصه کردن مصاحبه پس از اجراي آن طراحي شده اند، و (ب) راهنماي کامل مصاحبه که به عنوان دستورالعمل در اجراي مصاحبه مورد استفاده قرار مي گيرد. ابزارهاي کوتاه مصاحبه. يکي از معروفترين ابزارهاي مصاحبه، مقياس درجه بندي روان پزشکي کوتاه (BPRS)(773) است (اورآل و گورهام(774)، 1962؛ اورآل و کلت(775)، 1972). اين مقياس (BPRS) با هدف فراهم کردن يک ارزيابي پايا و مختصر از نشانه شناسي بيماران روان پزشکي بستري در بيمارستان از 16 طبقه مقياس درجه بندي تشکيل شده است که هر کدام به ترتيب نمايانگر انتخاب دقيق يک بُعد است. ايده اصلي ساخت اين مقياس اين بود که هر يک از مقياسها بايد نشان دهنده يک "بعد اصلي" از تفاوتهاي فردي در نشانه هاي روان پزشکي باشد. همه ابعاد داراي يک مقياس هفت درجه اي هستند که دامنه اي از "عدم وجود" به "حد متوسط" تا "کاملاً شديد" دارند. نمونه هايي از اين ابعاد عبارت اند از: ناراحتيهاي جسمي، اضطراب، کناره گيري عاطفي، از هم پاشيدگي ذهني و احساس گناه. بعدها اورآل و کلت (1972) اطلاعات گسترده اي درباره BPRS فراهم کردند که در اصل به عنوان يک ابزار تحقيق، استفاده از آن ادامه يافت (براي مثال، وايدراندرز(776) و کوت(777)، 1994). قابليت دسترسي و وعده تکنولوژي کامپيوتري در اوايل دهه 1970 موجب رشد ابزارهاي کوتاه مصاحبه شدند که مي توانست بالقوه به يک نظام ارزيابي سلامت رواني واحد و جامع تبديل شود. فهرست معاينه وضعيت رواني خودکار ميسوري يک نمونه از چنين ابزاري است (MS) (هدلاند، اسلتن، ايونسون، آلتمن، و کو، 1977؛ اسلتن، ارنهارت(778) و اولت(779)، 1970). اين ابزار از يک رشته مقياسهاي درجه بندي تشکيل شده است که کارکردهايي را در زمينه هاي زير در بر مي گيرد: ظاهر عمومي، رفتار حرکتي، گفتار و تفکر، خُلق و عاطفه، ساير واکنشهاي عاطفي، محتواي تفکر، اعضاي حسي، قوه عقل، بينش و قضاوت. در يک مصاحبه روان پزشکي عادي، مصاحبه کننده بيماران را تشويق مي کند تا داستانهاي زندگي خود را در جوي از علاقه و توجه بيان کنند و در پايان، مصاحبه روي يک مقياس سه نمره اي درجه بندي انجام مي شود. برگه معاينه وضعيت رواني (MSER)(780) نيز تقريباً يک چنين ابزاري است (اسپيتزر(781) و انديکوت، 1971). اين مقياس يک فرم کامپيوتري چهارصفحه اي است که به منظور تهيه يک پيشينه عيني از وضعيت رواني سنتي با 121 ماده موجود در يک فهرست و 156 مقياس درجه بندي طراحي شده است. پردازش کامپيوتري MSER بر اساس نمره هاي هر يک از 20 مقياس فرعي آن صورت مي گيرد: عصبانيت، منفي گرايي، توهمها، نگرانيهاي جسمي، قضاوت و غيره. گفته مي شود اين مقياسها که با تحليل عوامل پيش نويس MSER از 2000 آزمودني گرفته شده است (MSER، 1973)، تشخيص سريعي از حيطه هاي رفتاري مختلف کاملاً مختل بيمار را فراهم مي کند. راهنماهاي مصاحبه. بر خلاف ابزارهاي فوق که براي استفاده از مصاحبه طراحي شده بودند، ابزارهاي ديگري به صورت راهنماهاي ساختاريافته براي استفاده مصاحبه کنندگان آموزش ديده در حين مصاحبه تهيه شده اند. پرونده خاطرات روانپزشکي(782) (PAR) (اسپيتزر و انديکوت، 1971؛ MSIS، 1973) يک طرح مصاحبه کاملاً ساختاريافته است که مي تواند توسط اشخاصي که تجزيه باليني نسبتاً اندکي دارند و تحت آموزش اين برنامه خاص قرار گرفته اند، اجرا شود. اين نسخه به صورت يک کتابچه چهارصفحه اي است که سؤالهاي چندگزينه اي و مقياسهاي درجه بندي را شامل مي شود و براي پوشش دادن اطلاعاتي طراحي شده است که معمولاً در تاريخچه موردي باليني وجود دارند. يک بخش اصلي آن مربوط به نشانه ها و علايم آسيب شناسي رواني در دو دوره زماني است: (الف) از 12 سالگي تا ماه گذشته، و (ب) در خلال ماه گذشته. يکي ديگر از اين ابزارها، مقياسهاي آسيب شناسي رواني گذشته و جاري (CAPPS)(783) (انديکوت و اسپيتزر، 1972)، که شامل يک بخش براي ارزيابي وضعيت جاري بيماري و يک بخش مربوط به مسايل آسيب شناختي "گذشته"، ويژگيهاي شخصيت، و سازگاري تحصيلي، حرفه اي و سازگاري بين فردي است. چون CAPPS طرح مصاحبه کاملاً ساختاريافته را نيز شامل مي شود، مي تواند توسط هر شخصي که آموزش خاصي هم نديده باشد، اجرا شود. اطلاعات تکميلي CAPPS مي تواند فقط محدود به يک منبع، مثلاً بيمار، يا مبتني بر سوابق موردي يا ساير اطلاعات باشد. نتيجه آن از نمره هاي استاندارد شده با 26 عامل مبتني بر مقياسهاي کوتاه نشانه ها تشکيل مي شود: 8 عامل از بخش اطلاعات "جاري" گرفته شده، و 18 عامل از بخش مربوط به اطلاعات "گذشته". ابعاد منعکس شده در اين عوامل [26 گانه] عبارت اند از: وضعيت کنوني – سازمان نايافتگي- اختلال آزمون واقعيت - اجتماعي، اضطراب- افسردگي، وضعيت کنوني - مانيک و ناراحتيهاي جسمي. ابزارهاي ميزان شده کامپيوتري که در بالا شرح داده شد، تا اندازه زيادي بر اساس اصول اساسي روان سنجي ساخته شده و با مطالعات اعتبار و پايايي مورد تأييد قرار گرفته است. اين ابزارها به طور کلي نشان دهنده جنبشي در پيشرفت شيوه ارزيابي باليني بودند. اما در سال 1980 واقعه اي رخ داد که باعث شد اين زمينه، جهت گيري تقريباً متفاوتي به خود بگيرد؛ و آن انتشار مجموعه تجديدنظرشده "رسمي" راهنماي تشخيصي روان پزشکي، چاپ سوم راهنماي تشخيصي و آماري اختلالهاي رواني انجمن روان پزشکي آمريکا يا (DSM-III (1980 بود. در اين مجموعه و در تجديدنظرهاي بعدي (DSM-III-R، 1987 و DSM-IV، 1994)، به منظور عيني کردن تعاريف همه اختلالهاي رواني و تهيه قوانين باثباتي براي تعيين وجود يا عدم وجود آنها تلاشهاي فوق العاده اي صورت گرفت. اين کار عظيم با يافته هاي عملي و برنامه هاي پژوهشي پيشرفته در بسياري از مناطق جغرافيايي مختلف تأييد شد. به عنوان مثال، تعريف تشخيصي DSM-IV براي اختلال وسواس فکري - عملي در شکل 2-6 آورده شده است. توجه داشته باشيد که اين ملاکها اختصاصي هستند و به رفتارها، انديشه ها و احساسهاي گذشته يا کنوني اشاره دارند. هر يک از مجموعه ملاکهاي تشخيصي با يک مقدمه مشروح درباره اختلال مورد نظر و نيز کوششهايي براي تعريف رفتاري اصطلاحهاي به کار گرفته شده در ملاک همراه شده است. اگرچه اين ملاکها بر اساس تازه ترين تحقيقات و يافته هاي علمي به دست آمده اند، هميشه اين نياز وجود دارد که اين داده ها با آخرين اطلاعات روز منطبق شود و در آنها احتمالاً تغييرات مفهومي انجام گيرد به طوري که با علوم جديد قابل استفاده باشد. چنين پيشرفتي را مي توان با بررسي تغييرات ايجاد شده در طبقه بنديهاي تشخيصي درباره اختلالهاي شخصيت و اختلالهاي جنسي (انحرافات جنسي)، بين DSM-III-R, DSM-III و DSM-IV مشاهده کرد. روي هم رفته به نظر مي رسد ملاکهاي تعريفي بهترين انواع راهنماييهاي پيش ساخته براي انجام قضاوتهاي باليني روي طبقه يا طبقه بنديهاي تشخيصي هستند که به بهترين وجه با وضعيت بيمار جور در مي آيند. تشخيص کامل DSM نياز به يک متخصص باليني دارد تا ويژگيهاي بيمار را در پنج زمينه يا محور جداگانه مورد توجه قرار دهد. محور يک و دو شامل طبقه بندي کلي اختلالهاي رواني است؛ محور سه به هر گونه بيماريهاي جسمي و شرايطي که ممکن است مربوط به بيماري رواني فرد باشد، اشاره مي کند؛ محور چهارم داراي يک مقياس هفت درجه اي براي قضاوت درباره ميزان شدت عوامل فشارزاي روان شناختي بيمار طي يک سال قبل است. و محور پنجم مقياس ارزيابي کلي عملکرد (GAF)(784) را شامل مي شود. مقياس درجه بندي براي قضاوت درباره سطح کارکرد شغلي، اجتماعي و روان شناختي جاري و يک سال گذشته بيمار است. مقياس GAF مندرج در DSM-IV در شکل 3-6 نشان داده شده است. شکل 2-6: نمونه اي از يک تعريف تشخيصي DMS-IV (توضيح شکل) * ملاکهاي تشخيصي (300/3) اختلال وسواس فکري- عملي الف. هر يک از وسواسهاي فکري و عملي: وسواسهاي فکري به گونه اي که در موارد (1)، (2)، (3) و (4) تعريف شده است: (1) افکار، تکانه ها يا تصورهاي بازگشت پذير و مداوم که در بعضي اوقات در دوره ناراحتي، به طور نامناسب و ناخواسته تجربه شده و باعث اضطراب يا پريشاني قابل ملاحظه اي شده باشند. (2) افکار، تکانه ها و تصورهايي که در واقع نگرانيهاي مربوط به مشکلات زندگي واقعي نيستند. (3) شخص سعي مي کند اين گونه افکار، تکانه ها يا تصورها را ناديده بگيرد، يا سرکوب کند يا با بعضي افکار يا اعمال ديگر آنها را خنثي کند. (4) شخص اين موضوع را تشخيص مي دهد که اين گونه افکار، تکانه ها يا تصورهاي وسواسي ساخته ذهن او هستند (نه تحميل شده از خارج مانند چيزي که در الحاقات فکري وجود دارد). وسواس عملي به گونه اي که در موارد (1) و (2) تعريف شده است: (1) رفتارهاي تکراري ( مثل شستن دست، نظم و ترتيب، وارسي) يا فعاليتهاي ذهني (مثل دعا کردن، شمردن، تکرار آهسته کلمات) که شخص احساس مي کند مجبور است در پاسخ به يک وسواس عملي يا مطابق با قواعدي انجام دهد که بايد اکيداً رعايت شوند. (2) رفتارها يا اعمال ذهني خاصي که با هدف جلوگيري يا کاهش ناراحتي/ پريشاني/ يا جلوگيري از بعضي وقايع يا موقعيتهاي ترس آور انجام مي شوند؛ با وجود اين، اين رفتارها يا اعمال ذهني در واقع با آنچه براي آن طرح شده اند و هدفشان خنثي کردن يا جلوگيري است يا به طور واضح افراطي هستند، ارتباطي ندارد. ب. در بعضي موارد طي دوران اختلال، شخص تشخيص مي دهد که رفتارهاي وسواسي فکري يا عملي بدون دليل يا افراطي هستند. تذکر: اين مطلب در مورد کودکان صادق نيست. ج. وسواس فکري يا عملي باعث پريشاني و ناراحتي زياد مي شوند، وقت گير هستند (بيش از يک ساعت در روز وقت مي گيرند)، يا به طور معني داري در زندگي روزمره شخص، فعاليتهاي شغلي (يا تحصيلي و علمي)، فعاليتهاي عادي اجتماعي يا روابط بين فردي او خلل ايجاد مي کنند. د. اگر اختلال ديگري از محور 1 وجود داشته باشد، محتواي وسواسهاي فکري يا عملي به آن محدود نمي شود (مثل اشتغال ذهني نسبت به غذاخوردن با وجود اختلال خوردن، کندن مو با وجود وسواس موکني، نگراني درباره ظاهر خود با وجود اختلال بدشکلي بدن؛ اشتغال ذهني نسبت به مصرف داروها با وجود اختلال سوءمصرف از مواد، اشتغال ذهني نسبت به ابتلاي يک بيماري جدي با وجود خودبيمارانگاري؛ يا اشتغال ذهني نسبت به اميال يا خيال پردازي جنسي با وجود نابهنجاري جنسي، يا نشخوار احساس گناه با وجود اختلال افسردگي عمده). و. اين اختلال نتيجه مستقيم فيزيولوژيکي اختلال سوء مصرف مواد (مانند سوء مصرف يک ماده مخدر يا درمان دارويي) يا يک عارضه کلي پزشکي نيست. تعيين کنيد در صورتي که: داراي بينش ضعيفي است: اگر در اکثر اوقات طي حادثه جاري، شخص تشخيص ندهد که وسواسهاي فکري و عملي افراطي يا بدون دليل هستند. شکل 3-6: مقياس ارزيابي کلي عملکرد بر اساس DSM-IV (توضيح شکل) عملکرد فوق العاده در دامنه وسيعي از فعاليتها، به نظر مي رسد مشکلات زندگي هرگز تمامي ندارند، فرد به خاطر کيفيتهاي مثبت فراوانش هميشه در معرض ديد ديگران قرار دارد. بدون علايم. نشانه هاي جزيي يا بدون نشانه (مانند: اضطراب خفيف قبل از يک امتحان)، عملکرد خوب در همه زمينه ها، علاقه مند و درگير در دامنه وسيعي از فعاليتها، از لحاظ اجتماعي مفيد، رضات خاطر کلي از زندگي، نگرانيها و مشکلاتي بيش از حد روزمره ندارد (مثل داشتن يک بحث گاه گاهي با اعضاي خانواده). در صورتي که نشانه ها ظاهر شده باشند، واکنشها نسبت به عوامل فشارآور روان شناختي قابل انتظار زودگذر هستند (مانند: داشتن مشکل تمرکز پس از يک بحث خانوادگي): بيش از يک اشکال خفيف در عملکردهاي اجتماعي، شغلي يا مدرسه اي وجود ندارد (مثل عقب افتادن موقت از تکاليف مدرسه). بعضي نشانه هاي خفيف (مانند: خلق افسرده و بي خوابي ضعيف) يا داشتن مقداري مشکل در عملکرد اجتماعي، شغلي يا مدرسه اي (مانند وقت گذراني يا سرقت در خانه به طور گاه گاهي)، اما به طور کلي داراي عملکردي نسبتاً خوب و روابط بين فردي نسبتاً معني دار است. نشانه هاي متوسط (مانند: عاطفه خنثي و گفتار موقعيتي، حمله هاي مانيک گاه گاهي) يا ايراد متوسط در عملکرد اجتماعي، شغلي و مدرسه اي (مانند: کمي دوستان، تعارض با همسالان و همکاران). نشانه هاي شديد (مانند: عقيده خودکشي، تشريفات وسواسي شديد، سرقت گاه گاهي از مغازه) يا هر گونه ايراد جدي در عملکردهاي اجتماعي، حرفه اي يا مدرسه اي (مانند نداشتن دوست، ناتواني در حفظ شغل). مقداري اشکال در آزمون واقعيت يا ارتباط (مانند: گاهي اوقات گفتار غيرمنطقي، نامفهوم يا مربوط است) يا ايراد عمده در چندين زمينه، از قبيل کار يا مدرسه، روابط در مدرسه، قضاوت، تفکر يا خُلق (مانند: مرد افسرده از دوستان دوري مي کند، از خانواده غافل مي شود، و قادر به کار نيست؛ کودک گاه گاهي کودکان کوچکتر از خود را دندان مي گيرد، در خانه دعوا مي کند و در مدرسه مردود مي شود). رفتار به طور قابل ملاحظه اي تحت تأثير هذيانها، توهمات يا ايرادهاي جدي در ارتباط با قضاوت است (مانند: گاه گاهي متناقض بودن، عملکردهاي شرم آور نامناسب، تمايل به خودکشي) يا ناتواني عملکرد در همه زمينه ها (مانند: همه روز را در رختخواب مي خوابد؛ شل يا دوست ندارد). خطر نسبي آسيب رساندن به خود يا ديگران (مانند: اقدام به خودکشي بدون داشتن توقع واضحي از مرگ؛ خشونت گاه گاهي، هيجان مانيکي) يا بعضي اوقات نمي تواند حداقل بهداشت فردي را رعايت کند (مانند عدم کنترل مدفوع) يا ايراد عمده در ارتباط (مانند سکوت يا تناقض گويي در حد وسيع). خطر دايمي آسيب رساندن جدي به خود يا ديگران (مانند خشونت عودکننده) يا ناتواني دايمي در رعايت حداقل بهداشت شخصي، يا اقدام جدي به خودکشي با توقع واضح از مرگ. اطلاعات ناکافي. بين دو جهت گيري اساسي گسترش ابزارهاي عيني براي جمع آوري و پردازش اطلاعات زندگي نامه اي و مصاحبه اي و افزايش رسميت طبقه بنديهاي تشخيصي، شباهتهاي بنيادي چندي وجود دارد. هر دوي آنها علاوه بر مشخص کردن روشهاي عيني براي جمع آوري و پردازش اطلاعات مربوط، تا حدود زيادي بر ساختار و تعريف متغيرهاي مهم افزوده اند. يک پيشرفت عمده جديد که به طور مستقيم بر اين امر مبتني است، تهيه راهنماي مصاحبه ساختاريافته براي جمع آوري و پردازش اطلاعاتي است که تشخيصهاي DSM را امکان پذير مي سازد. سيستم راهنما يک مصاحبه باليني ساختار يافته DSM-III-R يا SCID (اسپيترز، ويليامز، گيبون(785) و فرست(786)، 1990) است. اين سيستم يک راهنماي مبسوط است که يک مصاحبه نيمه ساختاريافته را براي محورهاي تشخيصي اصلي يک و دو ارايه مي دهد. (ص 1) گرچه تهيه SCID قوياً بر اساس ساخت ابزارهايي از قبيل PAR و CAPPS است، ولي با اين حال، دو تفاوت اساسي با آنها دارد: (الف) SCID يک ابزار کامپيوتري (يعني، ساخته شده بر مبناي کامپيوتر) نيست و (ب) هدف نهايي از ساخت آن توصيف معمولي يا نمره هاي مقياسهاي استاندارد شده نيست، بلکه يک تشخيص روان پزشکي رسمي است. استفاده کنندگان SCID بايد متخصصان سلامت رواني باشند؛ يعني، کساني که با ملاکهاي تشخيصي DSM آشنا، در طرح سؤالهاي مفيد براي استخراج اطلاعات مربوطه تجربه داشته و مخصوصاً براي استفاده از SCID آموزش ديده باشند. به علاوه، در فرم اصلي SCID (نسخه ويژه بيماران يا SCID-P) يک نسخه براي افراد غيربيمار (SCID-NP) و يک ابزار جداگانه براي ارزيابي اختلالهاي شخصيت (SCID-II) وجود دارد. SCID بر اساس حدود 400 مطالعه تجربي و موضوعات تحقيقي تهيه شده است. هرچند در مورد DSM-IV چنين نيست. يکي ديگر از راهنماهاي مصاحبه که براي اهداف باليني باارزش است، طرح مصاحبه تشخيصي است (DIS) (روبينز، هلزر(787)، گروگان(788)، و راتکليف(789)، 1981). در مقايسه با SCID، طرح مصاحبه تشخيصي(790) (DIS) به گونه اي طرح شده است که به وسيله افراد غيرمتخصصي قابل اجرا باشد که فقط آموزش ويژه کاربرد آن را ديده باشند. اين ابزار براي مطالعاتي که تعداد زيادي از آزمودنيها را در بر مي گيرد، مناسب است؛ از قبيل پژوهشهاي همه گيري شناسي. سؤالهايي که به صورت شفاهي پرسيده مي شوند جنبه هاي زندگي نامه اي زندگي پاسخ دهنده و وقايع و علايم تجربه شده وي را در سالهاي اخير مي پوشاند. البته نگرانيهايي درباره درستي استفاده از افراد غيرمتخصص جهت مصاحبه هاي تشخيصي در حال فزوني است. بعضي از مطالعات انجام شده درباره پايايي DIS در مقايسه با زماني که توسط افراد حرفه اي به کار برده شده است، رضايت بخش بودن آنها را نشان مي دهد (هلزر و روبينز، 1988)، اما ساير پژوهشها درباره پايايي اين کار ترديدهايي را مطرح کرده اند (فولستاين و همکاران، 1985). ابزارهاي مشابه DIS عبارت اند از: طرح مصاحبه تشخيصي براي کودکان (DISC) (کوستلو(791)، ادلبروک(792) و کوستلو، 1985) و مصاحبه تشخيصي براي کودکان و بزرگسالان (DICA) (هرجانيک(793) و کمپل(794)، 1977). در مورد مصاحبه هاي استخدامي هم پيشرفتهاي مشابهي وجود داشته است. بعضي از برنامه ها مانند اسمارت هاير(795): انتخاب يا گزينش بر مبناي شايستگي در مصاحبه (مشاوره روان شناختي براي مديريت، 1995)، مصاحبه کنندگان را براي ارايه منظم يک مصاحبه استخدامي سازمان يافته ياري مي دهد. اين برنامه ها نوعاً با يک تجزيه و تحليل شغلي براي تعيين شايستگيهاي فردي - بين فردي لازم براي موفقيت شغلي شروع مي شوند. زماني که اين مهارتها شناخته شوند، اين برنامه مصاحبه کننده را از #179 طريق انتخاب سؤالهاي رفتاري که بايد در خلال مصاحبه پرسيده شوند، راهنمايي مي کند. در برنامه اسمارت هاير که بر اساس "5 صفت عمده" شخصيتي است، در صورتي که وظيفه شناسي به عنوان يک مهارت مشخص مهم مخصوصاً براي موفقيت شغلي تعيين شده باشد، مصاحبه کننده مي تواند از بين 22 سؤال درباره معيارهاي وظيفه شناسي دست به انتخاب بزند. نمونه اي از اين قبيل سؤالها مي تواند چنين باشد. "درباره زماني برايم بگو که به منظور انجام يک کار فشرده در يک زمان محدود مجبور هستي انرژي فوق العاده اي را صرف کني." البته در واقع، همه اين برنامه ها مطالب رايجي را در بر مي گيرند و تحقيق منتشرشده اي ندارند. کمّي سازي مشاهدات اين فصل و فصل گذشته بر يک رويکرد نسبتاً کلي در خصوص اطلاعات حاصل از مشاهدات رفتاري و مصاحبه و اجراي معيارهايي که براي روشهاي درجه بندي و ساير تلاشهاي مربوط به کمّي سازي اطلاعات ساخته شده اند، تمرکز داشته است. حال مي توان جزئيات بيشتري از اين روشهاي کمّي سازي و بعضي از مشکلاتي را که با کاربرد آنها همراه است، بررسي کنيم. يک مقياس درجه بندي نوعي فُرم ابزار است که به وسيله آن مشاهده کنندگان مي توانند مشاهدات و قضاوتهاي خود را درباره رفتار يک فرد ديگر به صورتي منظم و از پيش تعيين شده مشخص کنند. مقياسهاي درجه بندي هم مي توانند در طول مصاحبه و هم بعد از آن تکميل شوند. در روشهاي درجه بندي تقريباً هر نوع اطلاعاتي مي تواند به کميت درآورده شود، گرچه بايد موضوعاتي از قبيل توافق بين درجه بندي کنندگان(796) و احتمال سوگيري درجه بندي مورد ملاحظه قرار گيرند. برگه مقياس درجه بندي براي ارزيابي شخصيت ممکن است دامنه اي از يک فهرست ساده صفات مورد مطالعه (گاف و هيلبران(797) 1983) تا مقياسهايي براي خصوصيات کلي تر مانند سازگاري روان شناختي کلي يا درون گرايي- برون گرايي داشته باشد. يک روش معمول براي انجام اين درجه بندي استفاده از مقياس درجه بندي نموداري است. در ساده ترين نوع اين روش که در شکل 4-6 نشان داده شده است، پاسخ دهنده بين دو حد نهايي در يک پيوستار جايي را که منطبق با ويژگيهاي خويش است، علامت مي زند. براي درجه بندي کننده (يا مصاحبه گر) اين نکته باقي مي ماند که تعيين کند معناي درجه هاي مختلف در ابعاد گوناگون، مثلاً، در مورد درون گرايي- برون گرايي چيست. همان گونه که در شکل 4-6 نشان داده شده است، گاهي هر يک از نقاط انتهايي مقياس درجه بندي با يک توصيف گسترده در بُعد متضاد همراه مي شود. همچنين ممکن است به درجه بندي کنندگان گفته شده باشد که فواصل بين درجه بنديهاي مختلف در سراسر طول پيوستار با يکديگر مساوي است. گاهي نيز از درجه بندي کننده ها خواسته مي شود که دور يکي از اعداد دايره بکشند، و گاهي نيز مجريان (اجراکنندگان مقياس) به درجه بندي کنندگان (يا آزمودنيها) اجازه مي دهند تا در طول پيوستار هر جايي را که مايل اند، علامت بزنند. در مورد اخير يک نمره (چه نمره اعشاري و چه نمره صحيح) براي درجه بندي نهايي در نظر گرفته خواهد شد. يک مقياس درجه بندي بسته به بُعدي که اندازه گيري مي شود، مي تواند يک قطبي يا دوقطبي باشد؛ مثلاً، صفت درون گرايي- برون گرايي ماهيتي دوقطبي دارد، و از اين رو، در مقياس درجه بندي (شکل 4-6) نقطه خنثي در وسط قرار مي گيرد. اعدادي که اين بعد را نشان مي دهند نيز مي توانند به طور نسبي 2، 1، 0، 1، 2 باشند. ساير صفات از قبيل اضطراب، رهبري، توانايي فروشندگي و اسکيزوفرنيا مي توانند يک قطبي باشند. در اين مثالها، نقطه "خنثي" در وسط مقياس وجود ندارد، و در واقع، پايين ترين نقطه بُعد نبود ويژگي مورد نظر را نشان مي دهد. يک شکل کاملتر مقياس درجه بندي شامل تأييد توصيفها در سرتاسر همه بخشهاي يک مقياس است. يک مثال خوب از اين دست، مقياس ارزيابي کارکرد کلي(798) (انجمن روان پزشکي آمريکا، 1994) است که در شکل 3-6 نشان داده شده است. اطلاعات مورد نياز براي ساخت درجه بندي GAF از هر منبعي مي تواند به دست آيد، مانند پرونده هاي آزمودني يا مصاحبه مستقيم با بيمار. اطلاعات گزارش شده به وسيله انديکوت، اسپيترز، فليس(799) و کوهن (1976) درباره نسخه قبلي مقياس GAF پايايي رضايت بخش و حساسيت کافي اين مقياس را با گذشت زمان نشان داد. شکل 4-6: مقياس درجه بندي نموداري براي صفت درون گرايي- برون گرايي (توضيح شکل) 5 - 4 - 3 - 2 - 1 برون گرا ـــــــــــ درون گرا هيجاني ـــــــــــــــ جدي تکانشي ـــــــــــــــ دقيق شلوغ ـــــــــــــــــ ساکت اجتماعي ــــــــــــ متفکر فعال ـــــــــــــــــ داراي احساسات دروني داراي رواني کلام ـــــــــــــ داراي کنترل بيش از اندازه داراي احساسات مشهود ــــــــــــــ اهل تفکر غيرقابل اعتماد ـــــــــــــ وظيفه شناس ... ــــــــــــ ... معمولاً براي ايجاد يک پراکندگي مناسب از درجه بنديهاي متمايزکننده بين آزمودنيها روي يک مقياس درجه بندي، يک دامنه 5 تا 7 واحدي مناسب به نظر مي رسد. در صورتي که فقط داورهاي اندکي را در اختيار داشته باشيم، فن درجه بندي امکان بيشتري را براي تفاوت قايل شدن بين آزمودنيها امکان پذير مي سازد تا يک تکليف دوبخشي مانند فهرست صفات. درباره مواد موجود در فهرست صفات (مانند "پرخاشگري" يا "انعطاف پذيري") بايد گفت که اين مواد به عنوان توصيف کننده آزمودني هم مورد تأييد هستند و هم نيستند، بدون اينکه قابليت کاربرد درجات مختلف آن را در نظر بگيريم. جداسازي رضايت بخش از روي يک فهرست صفات زماني به دست مي آيد که تعداد داورها خيلي زياد باشد، و "نمره" آزمودني روي يک ماده مي تواند تعداد دفعاتي باشد که به وسيله گروه داوران بررسي شده است. مقياسهاي درجه بندي موجب توافق عادلانه اي بين داوران مي شود، و اين مقياسها به دليل آماده بودن تقريبي و قابليت دسترسي اندازه گيريهاي رفتارها يا صفات تحت مطالعه در سطح وسيعي به وسيله پژوهشگران شخصيت مورد استفاده قرار گرفته اند. با اين همه، انواع خاصي از خطاهاي درجه بندي کنندگان وجود دارند که نبايد ناديده گرفته شود. بدون شک در همه انواع ارزيابيهاي شخصيت چنين خطاهايي وجود دارند، اما اثرات آنها به وضوح در زمينه تلاش براي درجه بندي کردن ديده مي شوند. يکي از اين خطاها تمايل به ارتکاب اشتباهات يا سوگيريهاي دايمي در تکميل کردن يک مقياس درجه بندي است. بر اين اساس است ممکن است يک درجه بندي کننده به ندرت از درجه بنديهاي پايين استفاده کند يا هرگز از آنها استفاده نکند و ديگري ممکن است درجه بنديهاي بالا را به ندرت به کار ببرد. يک مشکل مربوط ديگر در اين زمينه خطاي سخاوت(800) است؛ يعني، مواردي که درجه بندي کننده به طور نظامدار گرايش به ارزيابيهاي مطلوب بالا از آزمودني دارد. چنين درجه بنديهايي در جداسازي رضايت بخش افراد از ارزش اندکي برخوردار است. يک مشکل مربوط ديگر هنگامي است که درجه بندي کننده فقط فرصتهاي محدودي براي مشاهده آزمودني دارد، و از اين رو، ممکن است براي انجام درجه بندي واقعي اطلاعات کافي نداشته باشند. در چنين شرايطي ممکن است پديده اي به نام "تأثير هاله اي" اتفاق بيفتد که در آن درجه بندي کننده، به ويژه در خصوصيات مثبت آزمودني اغراق مي کند. چندين روش براي کاهش خطاهاي درجه بندي تهيه شده است. خطاهاي دايمي (ثابت) را مي توان با تغيير آماري نمره هاي درجه بندي به بعضي انواع نمره هاي استاندارد، کاهش داد که جبران کننده خطاهاي دايمي هستند و در نتيجه به خطاهاي قابل گذشت [و خفيف] تبديل کرد. پرسيدن اطلاعات روايتي يا رفتاري خاص در خصوص حمايت از يک درجه بندي خاص نيز روش مؤثري براي کاهش اين خطاهاست. تأثير هاله اي هم مي تواند به همان روش کاهش يابد، به ويژه اگر براي درجه بندي کننده فرصتي وجود داشته باشد تا از يک طبقه بندي مانند برآورد بر اساس اطلاعات ناکافي(801) استفاده کند. شيوه انتخاب تحت فشار (ادواردز، 1959؛ اسکات، 1968) نيز خطاهاي درجه بندي را کاهش مي دهد. در اين روش، درجه بندي کننده مجبور مي شود که از بين دو صفت يا عبارت که همخواني بيشتر و مطلوب تري با صفت اصلي آزمودني دارد، دست به انتخاب بزند. زماني که چندين آزمودني براي ارزيابي وجود دارند، مي توان از مشاهده گر خواست تا افراد را به ترتيب روي صفت مورد نظر درجه بندي کنند. وقتي گروهي که بايد درجه بندي شود خيلي بزرگ باشد، مي توان آنها را در يک بُعد از صفت با يک توزيع خاص مشخص کرد؛ يعني، يک توزيع فشرده نرمال هفت يا نُه واحدي. يک توزيع "فشرده" به اين معني است که آن دسته از افرادي که در هر يک از واحدهاي هفت گانه يا نُه گانه جاي داده مي شوند از پيش تعيين شده است. و "توزيع نرمال فشرده" به معناي آن است که اين توزيع تقريباً همان شکل را خواهد داشت که منحني توزيع نرمال دارد، با آزمودنيهاي نسبتاً اندک در دو نقطه انتهايي و آزمودنيهاي نسبتاً بيشتر در مرکز آن. با وجود اين، اين روشهاي درجه بندي نسبي هستند؛ يعني، فقط اطلاعات نسبي را درباره گروه مورد مطالعه فراهم مي کنند و نشان نمي دهند که چگونه مي توان يک گروه را به صورت مطلق با يک گروه ديگر و يا يک فرد را با يک فرد ديگر مقايسه کرد. يکي از کاربردهاي مهم روشهاي درجه بندي توزيع فشرده، روش دسته بندي سؤال(802) است (بلاک، 1978، 1994؛ استفنسون، 1953). در اين روش به مشاهده کننده يک دسته کارت داده مي شود که بر هر کدام يک جمله واحد نوشته شده، از قبيل "اساساً مضطرب است" يا "افکارش را به طور واضح و مناسب بيان مي کند". بعد، از داور که ممکن است آزمودني هم باشد (که در اين صورت روش دسته بندي سؤال به يک مقياس خودسنجي تبديل مي گردد) خواسته مي شود خصوصيات را از بيشترين عبارت توصيف کننده تا کمترين عبارت توصيف کننده آزمودني به ترتيب و با استفاده از توزيع نرمال فشرده، درجه بندي کند. روش دسته بندي سؤال کاليفرنيا (بلاک، 1961، 1994)، فهرستي از مواد است که مخصوصاً براي ارزيابي شخصيت و سازگاري روان شناختي تهيه شده است. مواد اين فهرست توسط متخصصان باليني کارآزموده در خصوص سازگاري درجه بندي شده است، به طوري که يک شخص خاص را مي توان از لحاظ سازگاري به طور کمّي نمره گذاري کرد. يک نسخه دسته بندي سؤال نيز براي کودکان تهيه شده است (بلاک و بلاک، 1980؛ کاسپي(803) و همکاران، 1992). در کاربرد ديگري از روش دسته بندي سؤال براي ارزيابي شخصيت، از آزمودني خواسته مي شود يکبار کارتها را با عنوان "واقعاً شما اين گونه هستيد" و بعد بار ديگر با عنوان "شما دوست داريد اين گونه باشيد" دسته بندي کند. تفاوت بين اين دسته بنديهاي سؤال خود واقعي و خود ايده آل، در پژوهشهاي روان درماني به عنوان يک ملاک اندازه گيري براي تغيير شخصيت استفاده شده است (راجرز و دياموند، 1954)، با اين انتظار که روان درماني موفقيت آميز مي تواند اين تفاوت را کاهش دهد. مارکز، سي من و هالر(1974) در استفاده جالب ديگري از روش دسته بندي سؤال، اطلسي از جملات دسته بندي سؤالات را تهيه کردند که از لحاظ تجربي با نيمرخهاي مختلف MMPI همبستگي داشت. روش دسته بندي سؤال هم براي اهداف باليني و هم براي هدف پژوهشي يک شيوه مفيد است، مخصوصاً براي توصيف ويژگيهاي کلي يا پيچيده شخصيت؛ اما چند مسئله نيز بايد مورد توجه قرار گيرد. يک مسئله مربوط به اين است که يک مجموعه قابل کنترل از جملات کوتاه مي تواند توصيف رضايت بخشي از عملکردهاي شخصيتي و رفتاري پيچيده به دست دهد. مسئله ديگر با اين فرض ايجاد مي شود که آيا عبارتهاي توصيف کننده مي توانند بدون سوگيري يک منحني توزيع نرمال فشرده را به وجود آورند. سومين مسئله اين واقعيت را در بر مي گيرد که تا آن زمان که روشهاي دسته بندي مورد استفاده يک روش جامع و بدون سوگيري از حوزه شخصيت مورد توجه را ارايه ندهند، مقايسه هاي بين دسته بنديهاي سؤال آزمودنيهاي مختلف، نتايج رضايت بخشي را به دست نمي دهند. ارزيابي همسالان فرايندي است که به وسيله آن افرادي با وضعيت مشابه از قبيل همکلاسيها يا همکاران، درباره ويژگيهاي خاص يکديگر قضاوت مي کنند. کاين و لالر(1978) سه روش مرتبط ارزيابي همسالان را شناسايي کردند: (الف) رتبه بندي، (ب) درجه بندي، و (ج) نامگذاري. درباره روش رتبه بندي همسالان پژوهش چنداني صورت نگرفته است، اما اين روش به دليل ويژگيهاي خاص روان سنجي بيشترين قابليت را براي تفکيک و جداسازي دارد. روش درجه بندي همسالان که رواج بيشتري دارد، به طور کلي بر مبناي مشاهده گسترده موقعيتهاي زندگي واقعي است. درجه بندي همسالان غالباً ارزيابيهايي را از آزمودني به دست مي دهد که ممکن است با ساير انواع قضاوتها بسيار متفاوت باشد، موقعيتي که منعکس کننده ارزشهاي مختلف همسالان و خرده فرهنگهاست. يک دانشجوي سرکش کالج که دانشجويان را به مخالفت دعوت مي کند ممکن است از سوي همسالان به عنوان يک رهبر، اما از سوي اساتيد به عنوان يک شورشي مشکل ساز نگريسته شود. هر دو نوع اطلاعات صحت دارند، اما احتمالاً با توجه به اهداف مختلف، به نظر مي رسد برآوردهاي همسالان به ويژه براي اهداف پسخوراندي مفيد باشد، اما نسبت به ساير روشها اعتبار کمتر و گرايش به سوگيري بيشتري دارد (کلاين و لالر، 1978). در روش نامگذاري همسالان، از هر عضو گروه همسالان خواسته مي شود تا تعداد ثابتي از اعضاي گروه را که برجسته ترين يا جذابترين عضو گروه هستند، به روشهاي خاصي بنويسند يا نامگذاري کنند. براي مثال، به عنوان بخشي از روشهاي انتخاب سپاه صلح، از کليه اعضاي يک گروه آموزشي خواسته شد تا پنج نفر از اعضاي تحت آموزش را نامگذاري کنند: (الف) بر اساس بيشترين شباهت با بيگانگان، (ب) بر اساس حداقل شباهت با بيگانگان، (ج) با توجه به عنوان موفقترين فرد و از اين قبيل. تحقيق انتشار نيافته اي از درجه بنديهاي همسالان سپاه صلح نشان مي دهد که اين روش موفقيت افراد را در آن سوي مرزها به طور پايداري پيش بيني مي کند. يافته هاي مشابهي در مورد فايده پيش بيني کنندگي نامگذاري همسالان براي افراد نظامي (داوني، مدلند و ييتز، 1976)، و چندين گروه شغلي ديگر گزارش شده است. به نظر مي رسد بين اين سه شيوه، روش نامگذاري همسالان بيشترين پايايي و اعتبار را دارد، اما مشکلات جدي به ويژه در زمينه گزينش عبارت اند از اضطراب بالا در مورد انجام تکليف يا نامگذاري و مخالفت ورزي که ممکن است عليه محقق انگيخته شود. يک شکل مشابه از تکنيک نامگذاري درجه بندي، جامعه سنجي است که در اصل سالها پيش توسط مورنو(1934) تهيه شد و براي مطالعه ساختارهاي اجتماعي گروههاي کوچک مورد استفاده قرار گرفت. مورنو در اين روش از اعضاي گروه مي خواست تا يک يا چند عضو از اعضاي گروه را که دوست داشتند کار کنند، انتخاب کنند. آنها همچنين بايد کساني را هم که دوست داشتند از آنها اجتناب کنند، مشخص کنند. وي پس از آن، روي يک سوسيوگرام [نمودار جامعه سنجي] الگوي دوست داشتن ها و دوست نداشتن ها را به صورت تصويري رسم مي کرد. از روي اين سوسيوگرام دسته هاي کوچک، رهبر، "ستاره گروه" و طردشدگان اجتماعي بين گروه قابل شناسايي بودند. در مورد کودکان خردسال، مي توان نامگذاريها را به وسيله يک روش قديمي ديگر، يعني، "روش حدس بزنيد کيست" به دست آورد (هارتشورن و مي، 1929). در اينجا از اعضاي گروه خواسته مي شود تا "حدس بزنند چه کسي" قهرمان ورزشي کلاس است (فردي که بهترين بازي را دارد) يا چه کسي در کلاس خشن و بي پرواست (کسي که هميشه بچه هاي ديگر را اذيت مي کند و مي زند). تعداد دفعاتي که کودک تحت چنين شرايطي نامگذاري مي شود، تعيين کننده نمره او در آن بُعد معين خواهد بود. روشهاي درجه بندي همسالان به سادگي قابل دسترس هستند، و رويکرد بسيار مفيدي را در اندازه گيري شخصيت ارايه مي دهند. در گذشته اين روشها اصولاً در زمينه هاي پژوهش و گزينش افراد به کار گرفته مي شد. اين روشها علي رغم امتيازات فراوان آنها که به نظرمي رسددردرک رفتار فرد به دست مي دهند، براي اهداف ديگري مثل ارزيابيهاي باليني به ندرت مورداستفاده قرار گرفته اند. تفاوت معنايي (آزگود، 1952؛ آزگود، سوسي و تانن باوم، 1957) يک روش درجه بندي است که در اصل به عنوان ابزاري براي ارزيابي مفاهيم ساخته شده است. در اين روش، فرد يک مفهوم يا شخص را روي يک رشته صفات دوقطبي با يک مقياس هفت نمره اي درجه بندي مي کند، مانند ساده – پيچيده يا مهربان – خشن. مطالعات تحليل عاملي نشان داده اند که اکثريت مقياسهاي مربوط به صفات را که در اين درجه بنديها استفاده شده است، مي توان در سه عامل خلاصه کرد: (الف) ارزشيابي ( که مقياسهاي مربوط به صفات را با يکديگر مي کند مثل خوب - بد و مهربان – خشن)، (ب) فعاليت (مثل سريع - آهسته و فعال - منفعل) و (ج) توانايي ( مثل قوي - ضعيف و بزرگ - کوچک). اگرچه از اين ابزار به عنوان توصيف باليني شخصيت چندان استفاده اي نشده، ولي در عوض به عنوان يک ابزار پژوهشي، بيشتر مورد استفاده قرار گرفته است. يک نمونه قديمي استفاده پژوهشي، مطالعه گسترده نانالي(804) (1961) درباره نگرشهاي عمومي نسبت به مفاهيم در زمينه سلامت رواني است. اخيراً اينتايري(805)، فون آي(806) و کلي (1995) کاربرد افتراق معنايي پيري را نشان دادند؛ اين ابزار افتراق معنايي به منظور اندازه گيري نگرشها و رفتارهاي قالبي منفي نسبت به سالمندان گسترش يافت و معلوم شد که محتواي آن با ساختار چهار عاملي خيلي بهتر از ساختار سه عاملي سنتي انطباق داشته است. خلاصه اطلاعات زندگي نامه اي مربوط به وقايع جديد و جاري، در سطح وسيعي به منظور ارزيابي داوطلبان به کاربرده شده است. پژوهشهاي انجام شده در تکنولوژي ارزيابي اهميت فوق العاده استفاده از روشهاي عيني و ساختاريافته را در جمع آوري چنين اطلاعاتي نشان داده است. از اطلاعات زندگي نامه اي براي اهداف ارزيابي شخصيت، به خصوص در گزينش افراد استفاده فراواني به عمل آمده است. اطلاعات تاريخچه فردي همان گونه که در برگه تقاضاي شغلي رسمي آمده است، مي تواند به عنوان مبنايي براي ساخت فرضيه هايي درباره يک نامزد به طور نظري آزمايش شود. برگه اطلاعات زندگي نامه اي ميزان شده يک رويکرد تجربي را فراهم مي کند که در آن بر اساس مواد زندگي نامه اي و افراد مختلف يک نمره تراز شده به دست مي آيد. اطلاعات تاريخچه فردي به طور تجربي براي پيش بيني نتايج اسکيزوفرنيا نيز مورد استفاده قرار گرفته است. ساير کاربردهاي خاص اين روش عبارت اند از: ارزيابي شايستگي اجتماعي، کمرويي، و مشکلات کودکان و درک سابقه رفتار تجاوز جنسي. بين وقايع فشارزاي زندگي و اختلالهاي سلامت رواني رابطه پايداري نشان داده شده است. بر اساس اطلاعات زندگي نامه اي چندين ابزار سازمان يافته و چندمقياسي براي کاربرد وسيع سيستمهاي ارزيابي کامپيوتري به منظور اهداف سلامت رواني تهيه شده است. از برگه اطلاعات زندگي نامه اي افراد مي توان تعبير و تفسيرهاي تجربي يا عيني نيز به عمل آورد، گرچه دقت اين رويکرد هنوز ثابت نشده است. براي اطلاعات زندگي نامه اي خودسنجي روشهاي کامپيوتري نيز تهيه شده است. مسئله تحريف احتمالي اطلاعات خودسنجي ها هم بايد مورد توجه قرار گيرد، گرچه به طور کلي به نظر نمي رسد که اين موضوع يک مشکل جدي باشد. مصاحبه ها دو نوع اطلاعات را به دست مي دهند: يکي بر اساس محتواي مصاحبه و ديگري بر اساس سبک پاسخهاي آزمودني. ماهيت مصاحبه به اهداف خاصي که براي آن طراحي شده است، بستگي دارد. مصاحبه را مي توان نسبت به روشهاي خودسنجي جمع آوري اطلاعات به چند دليل ترجيح داد: انعطاف پذيري و فرصتي براي برقراري ارتباط، رويارويي با موقعيتهاي غيرقابل پيش بيني و مشاهده واکنشها و رفتارهاي کلي. مصاحبه کنندگان بايد نسبت به ارزش/ ميزان/ تحريکهاي اجتماعي و سوگيريهاي احتمالي خودشان آگاه باشند. يافته هاي قوي پژوهشي اعتبارهاي رضايت بخشي از مصاحبه هاي استخدامي، مخصوصاً در روشهاي ساختاريافته در پيش بيني عملکرد شاغلان نشان داده اند. دو نوع ابزار درجه بندي مصاحبه ساختاريافته وجود دارد. ابزارهاي کوتاهي براي ايجاد يک نسخه مکمل بعد از تکميل مصاحبه طراحي شده اند. يک نوع ابزار کوتاه سلامت رواني، مقياس درجه بندي کوتاه روان پزشکي است؛ يک ابزار مشروح تر فهرست بررسي وضعيت رواني خودکار ميسوري است. راهنماهاي مصاحبه کننده که به عنوان راهنماهاي ساختاريافته هدايت مصاحبه به کار مي روند، به مصاحبه کننده هاي آموزش ديده نياز دارند، اما نه لزوماً افرادي حرفه اي. نسخه هاي سوم و چهارم راهنماي تشخيصي و آماري اختلالهاي رواني (DSM) را مي توان به عنوان راهنماي کلي مصاحبه براي ارزيابي آسيب شناسي رواني در نظر گرفت؛ يک تشخيص کامل DSM از اطلاعات اضافه (تکميلي) استفاده مي کند و نياز به درجه بنديهاي کوتاهي روي پنج مقياس جداگانه دارد. راهنماهاي اختصاصي مصاحبه مربوط به سيستم DSM شامل مصاحبه باليني سازمان يافته براي DSM و طرح مصاحبه تشخيصي هستند. راهنماهاي مشابهي هم براي مصاحبه استخدامي وجود دارد. چگونه مشاهدات منظم را مي توان به صورت کمّي بيان کرد؟ شايد رايجترين شيوه، استفاده از بعضي مقياسهاي درجه بندي مختلف باشد؛ رويکردي که تقريباً در مورد هر نوع اطلاعاتي قابل استفاده است. مشکلاتي که مقياسهاي درجه بندي دارند عبارت اند از: سوگيري احتمالي درجه بندي کننده يا خطاهاي ثابت، عدم تمايل به دادن نمره هاي پايين يا نامطلوب، و "اثر هاله اي"، يعني، زماني که درجه بندي کننده شواهد ناچيز خود را بيش از اندازه تعميم مي دهد. يک روش کاهش خطاهاي درجه بندي کننده، شيوه انتخاب تحت فشار است که در آن درجه بندي کننده (نمره گذار) مجبور است يکي از دو توصيفي را انتخاب کند که انطباق مطلوبتر و کاربردي تري دارد. نوعي از اين شيوه روش "دسته بندي سؤال" است، که در آن درجه بندي کننده يک سري کارت را که هر کدام حاوي يک جمله (يا �
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 537]
-
گوناگون
پربازدیدترینها