محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1797960750
تئاتر ما توانِ رقابت با انیمیشن‌های خارجی را دارد
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
گفت‌وگو با فریبا دلیری، کارگردان نمایش «جادوگر کوچولو» تئاتر ما توانِ رقابت با انیمیشن‌های خارجی را دارد این روزها اگر به تالار هنر سری بزنید، شاهد نمایشی فانتزی، ولی آموزنده خواهید بود با نام «جادوگرکوچولو» به کارگردانی «فریبا دلیری»؛ نمایشی که به دلیل ویژگی‌های خیره‌کننده‌اش در محتوا و شیوه اجرایی با استقبال خوب کودکان و حتی بزرگسالان روبه‌رو شده است.
دلیری از سال 73 در عرصه نمایش فعال بوده و هر سال دست کم یک نمایش را روی صحنه برده است. او از دومین جشنواره بین المللی عروسکی ـ یونیما ـ در جشنواره های مختلف نیز شرکت داشته که البته برخی نمایش هایش فقط در جشنواره اجرا شدند و بعضی دیگر به اجرای عمومی هم رسیده اند. اغلب آثار او به کودک و نوجوان اختصاص دارد، اما برای بزرگسالان نیز نمایش های عروسکی کارگردانی کرده است. واپسین اثر او پیش از جادوگرکوچولو، نمایش «آوای تار» و از کارهای پرمخاطب تالار هنر بود. او همچنین هر ماه در مدارس دوزبانه، نمایش عروسکی به زبان انگلیسی اجرا می کند. همین طور سال پیش به سفارش سازمان ترافیک، نمایشی تولید کرد که از آغاز بهمن تا پایان اسفند، 200 اجرا در مدارس داشت. این کارگردان سال پیش نمایش «زال نامه» را با موضوع نقالی و به شکل عروسکی در جشنواره کودک و نوجوان همدان هم اجرا کرد که برنده جایزه ویژه جشنواره شد. به بهانه موفقیت نمایش «جادوگرکوچولو»، پای حرف های فریبا دلیری نشستیم. وقتی می خواهید نمایش تازه ای را روی صحنه ببرید، چه مولفه ها و ایده هایی را برای انتخاب یا نگارش نمایشنامه در نظر می گیرید؟ شیوه کار من این طور نیست که بگویم خب حالا می خواهم الان کار بکنم. برای هر کار تازه، دست کم باید از یک سال قبل ایده ای در ذهنم شکل گرفته و دغدغه ام شده باشد. در واقع حسی در من شکل می گیرد که باید کاری را آن طور که در نظر دارم، روی صحنه ببرم و تا به آنچه فکر کرده بودم نرسم، حاضر نیستم کاری را روی صحنه ببرم. یعنی گاهی هم پیش می آید داستانی که جایی خوانده اید یا تصویری که دیده اید، دغدغه ذهنی شما شود و برای اجرای آن اقدام کنید. بله، در حقیقت نمایش های من همیشه همین طور شکل می گیرد؛ یا نوعی از اجرا در ذهنم نقش می بندد، یا یک متن شیوه ای برای اجرا در ذهن من ایجاد می کند و می بینم درونمایه آن نمایشنامه با چیزی که فکر می کردم هماهنگ است، اما من اغلب نوشته های خودم را روی صحنه می برم. نویسند گی نمایش های قبلی تان را خودتان برعهده داشته اید؟ بله، همیشه نویسنده خودم هستم، چون چیزهایی را می نویسم که دغدغه های ذهنی و مربوط به کودکی خودم هستند. نمایش «آوای تار» را هم ابتدا خودم نوشتم و به صورت عروسکی اجرا کردیم. وقتی قرار شد در تالار هنر اجرا برویم، دیدیم آن نوع عروسک برای این سالن مناسب نیست. بنابراین تصمیم گرفتم شیوه اجرا را برای این صحنه طراحی کنم. در آن کار هم با آقای هادی حسنعلی همکاری داشتم. ایشان بازنویسی متن را برعهده گرفتند که در نهایت متن خیلی تغییر کرد و ما متن جدید را روی صحنه بردیم. برای اجرای «جادوگرکوچولو» در آغاز قصه ها را خواندیم و با گروه به نتیجه رسیدیم که روی این متن کار کنیم، چون به فانتزی اعجاب انگیزی که در ذهنم بود تا تماشاگر را به شگفتی برساند، نزدیک بود. قصد داشتم کاری روی صحنه ببرم که با انیمیشن های امروز بچه ها یا بازی های کامپیوتری رقابت کند. دوست داشتم تصاویری روی صحنه ایجاد کنم که حتی تماشاگر بزرگسال را هم مبهوت کند. آقای کرمی گفتند «در بروشورتان بنویسید با موبایل هاتان بازی نکنید. برای بچه ها بدآموزی دارد»! اما به نظرم نمایشی که روی صحنه می رود، نباید نیازی به توضیح داشته باشد. من به عنوان کارگردان باید با تمام قدرت روی صحنه ظاهر شوم تا بیننده و پدر و مادری که شاید خیلی هم تئاتر کودک و نوجوان را دوست نداشته باشد، فرصت نکند حتی به موبایلش فکر کند. در این نمایش، تا حدودی موفق به این کار شده ایم. بیشتر کارگردان های تئاتر وقتی می خواهند یک نمایش تازه روی صحنه بیاورند، یا از نمایشنامه های چاپ شده استفاده می کنند یا خودشان نمایشنامه می نویسند، اما شما به سراغ اقتباس ادبی رفتید و یک داستان را دستمایه قرار دادید. این موضوع چقدر در کار شما ضرورت داشت و فکر می کنید استفاده از داستان های کلاسیک کودک و نوجوان چقدر به محتوای تئاترهای امروز ما کمک می کند؟ بی شک کمک خیلی زیادی خواهد کرد، زیرا ما در عرصه تئاتر کودک و نوجوان مشکل نبود متن های خوب داریم. متن های موجود جذابیت لازم را برای اجرای نمایش صحنه ای ندارند، بنابراین کارگردان مجبور است خودش متن بنویسد. ما قصه جادوگرکوچولو را انتخاب کردیم، چون نوع اجرا در ذهنم بود.قصد داشتم کاری را شروع کنم که تماشاگر در سالن مبهوتِ صحنه باشد.ضمن این که می خواستم بگویم تئاتر آن قدر قدرتمند است که حتی بتواند با انیمیشن های خارجی رقابت کند. از این رو به جستجوی متنی پرداختیم که قابلیت شگفتزده کردن تماشاگر را داشته باشد. این ویژگی را در متن «جادوگر کوچولو» پیدا کردیم. این داستان بسیار زیبا اما به لحاظ دراماتیک ضعیف بود، چون به هیچ وجه دراماتیک نیست. فقط یک قصه است. جالب است بدانید مادربزرگ آقای پرویسلر در کودکی برای او قصه می گفته و بعدها او همان قصه ها را می نویسد و وارد ادبیات کودک و نوجوان آلمان می شود. 6 کتاب او جزو بهترین های ادبیات کودک و نوجوان در دنیا محسوب می شود که یکی از آنها جادوگرکوچولو است. در اجرای نمایش چقدر به قصه آقای پرویسلر وفادار مانده اید و تا چه اندازه داستان دچار تغییر شد؟ داستان در واقع همان است که ایشان نوشته اند و چیزی تغییر نکرده، ولی چون شخصیت های کتاب برای نمایش آماده نشده اند، مجبور شدیم تا حدود زیادی آنها را شخصیت پردازی نمایشی کنیم. این شخصیت ها با اتودهایی که در طول تمرین ها به آنها رسیدیم، شکل گرفتند. بعد آقای حسنعلی آنها را به این صورت نوشتند. پس برای مخاطب ایرانی هیچ نکته ای را در نمایش، آداپته یا ایرانیزه نکردید؟ به نظرم جادوگرکوچولو یک نمایش بی مکان و زمان است. معلوم نیست محل رویداد داستان کجا و در چه زمانی است. می تواند هر کجا و در هر زمانی باشد. این خاصیت دنیای فانتزی است. وقتی بچه های ما با انیمیشن های عجیب و غریبی که به فرهنگ ما ربطی ندارد و درکشان نمی کنیم، این گونه ارتباط برقرار می کنند، من موضوع واحد و ثابتی را انتخاب کردم که برای همه بچه های دنیا ملموس و قابل درک است. برخلاف این که همه گمان می کنند ما مساله ترس را در این نمایش مطرح می کنیم، باید بگویم موضوع نمایش ما هرگز ترس نیست. گرچه به ترس در این کار اشاره می شود، ولی تِم اصلی نمایش انتخاب است، یعنی همه ما چه در کودکی و چه بزرگسالی در موقعیت انتخاب قرار می گیریم. جادوگر کوچولو هم در موقعیت جادوگر بودن یا آدم بودن قرار می گیرد. با وجودی که جذابیت جادوگر بودن خیلی زیاد است، او آدم بودن را انتخاب می کند. اگر انتخاب درست اتفاق بیفتد، باعث رشد شخصیت فرد می شود. همان طور که جادوگر کوچولو در صحنه پایانی رو به «رومپولی» فریاد می زند «من دیگه بچه نیستم. من بزرگ شدم»، چون او توانسته انتخاب کند. بسیاری از منتقدان و صاحب نظران عرصه تئاتر کودک و نوجوان نسبت به کاربرد متون ادبیات نمایشی خارجی در نمایش های ایرانی انتقاد دارند. چرا شما سراغ داستان های فولکلور و بومی خودمان نرفتید و یک داستان خارجی را برای اجرا انتخاب کردید؟ در کارهای گذشته بارها سراغ داستان های ایرانی هم رفته ام. نمایشی که سال پیش در جشنواره تئاتر کودک و نوجوان جایزه ویژه را گرفت، «زال نامه» بر اساس داستان زال و سیمرغ بود. قصد داشتم از آن طریق نقالی را به بچه ها آموزش دهم تا بچه ها را با این نوع نمایش آشتی بدهم. عروسک را وارد نقالی کردم. یک اژدهای 12 متری ساختم تا آنچه را نقال می گوید، تصویر کنم. در جادوگرکوچولو نخستین بار است که از داستان خارجی استفاده کردم. همچنین در نمایش «آوای تار» از یک ضرب المثل آشنای ایرانی بهره گرفتم. بنابراین هیچ اصراری بر استفاده از داستان خارجی ندارم. این داستان آلمانی انتخاب شده، چون زمان و مکان مشخصی ندارد. حتی اسم شخصیت ها تغییر کرده. نام «رومپولی» در داستان اصلی چیز دیگری است، یا نام کلاغ در داستان آلمانی، «آبراتساز» بود که ما به «زاغچو» تبدیلش کردیم. نام حقیقی رومپولی هم خیلی سخت بود که می خواستیم یک اسم جادویی روی آن بگذاریم. رومپولی هیچ ملیتی ندارد و نویسنده خودش آن را انتخاب کرده است. حتی وِردهای جادویی که جادوگرکوچولو می خواند، یکسری اصطلاحات است که در فرهنگ عامه ایرانی ها وجود دارد. مثل «دالِکی دالِکی نیم دالِکی»! آقای حسنعلی از اهالی استان مرکزی هستند. این عبارت در اصطلاحات عامه آن منطقه است. انیمیشن هایی که استفاده کرده اید، خیلی خوب و زیبا ساخته شده اند، اما از آنجا که تئاتر یک هنر زنده است، به نظرم کاربرد انیمیشن حتی محدود باعث می شود تماشاگر برای لحظاتی از فضای زنده اجرا دور شود. چه ضرورتی سبب شد از انیمیشن استفاده کنید؟ فکر نمی کنم کاربرد انیمیشن ها باعث ایجاد فاصله بین تماشاگر و اجرا شده باشد، زیرا ما یک تعویض صحنه داریم که تماشاگر کودک باید به تاریکی برود و چون کودک از تاریکی می ترسد، بهتر بود در این فاصله به او تصاویر زیبایی نشان دهیم؛ تصاویری که در جهت نمایش هم باشند. وقتی جادوگرکوچولو می رود پیش مرد فروشنده که جارو بخرد، یک جاروی سرکش می خرد. در تصویر بعدی ـ که انیمیشن است ـ می بینیم یک جادوگرکوچولو سوار بر یک جاروی سرکش است که او را به زمین می کوبد. وقتی دوباره نور می آید، جادوگرکوچولو جلوی پیرزن ها زمین می خورد. به نظرم در تئاتر کودک و نوجوان ما خودمان را محدود کرده ایم. من حتی می خواستم در این کار تصویر سه بعدی داشته باشم و خیلی هم تلاش کردم، اما این تمهید در ایران هزینه بالایی دارد که در توان ما نبود. نباید خودمان را محدود کنیم و بگوییم فقط همین باشد. در تئاتر کودک و نوجوان دنیا از ترکیب انیمیشن و اجرای زنده استفاده می شود، البته به شکل درست و حرفه ای. ما هم تلاش کردیم انیمیشن ها را بجا و کاربردی استفاده کنیم. همچنین در پایان نمایش کودک باید از خودش بپرسد حالا باید چه کار کند تا بهترین راه را انتخاب کند. نمی خواستم با کشتن جادوگرهای خبیث، حرفی از کشتن و جنگ بزنیم. قصد داشتم بگویم برای این که بدی از بین برود، جادوگرکوچولو جاروها و کتاب ها را آتش می زند، نه خود جادوگرها را. حتی می خواستیم حرف آتش را نزنیم، اما از آنجا که آتش در اسطوره همه فرهنگ ها معنای پاک کنندگی دارد، از آن استفاده کردیم. آتش در اینجا معنای پاک کنندگی دارد، نه معنی جنگ. پیام این نمایش صلح و دوستی است. احمدرضا حجارزاده / جام جم
سه شنبه 5 خرداد 1394 ساعت 02:15
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 122]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها